Mijający rok był najlepszym rokiem w moim dotychczasowym życiu. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości.
Od początku roku idę twardo wytyczoną przez siebie trasą i nie rozmieniam się na drobne. Włączyłam kilka funkcji, które do tej pory były mi obce w mniejszym lub większym stopniu.
Podchodziłam do tej decyzji jak pies do jeża. Wydawało mi się, że dzielenie się z Wami moimi myślami jest dla mnie nie tylko przyjemnością, ale także pewnego rodzaju obowiązkiem. W końcu ja – blogerka, dzielę się z Wami moim życiem i mniej lub bardziej istotnymi egzystencjalnymi wywodami. Sądziłam, że popełniłabym błąd zostawiając to moje wirtualne poletko na kilka dni samo sobie. Że nie zostanie mi to wybaczone i będzie odebrane jako słabość. Wiecie, taką próżną blogerską słabość, której nie wypada pokazywać i należy z nią walczyć.
Nie wyobrażam sobie świąt bez choinki. Nie wyobrażam sobie również choinki bez słodyczy pod nią. Zaryzykuję twierdzenie, że po świętach robię się pełniejsza nie od świątecznego jadła na stole, a od wtranżalania cukierasów, które panoszą się po całym domu ;-)
Pewnego dnia przyszedł do nas. Czekaliśmy na niego całe życie. Wiedziałam, że jest kimś wyjątkowym, kogo nie spotyka się codziennie. Wyczułam, że mu na czymś bardzo zależy. Że chciałby mi o czymś powiedzieć, ale nie może. Że teraz nie potrafi i przez długi czas nie usłyszę tego od niego.
Mogę się domyślić się, że przeczytawszy tytuł tego posta powiecie: „Szczęśliva, Ty głupia kobieto. Co to w ogóle za pytanie! Idziesz do fotografa, wyciągasz kapuchę i fotograf robi zdjęcie Twojemu dziecku. Proste? Proste!”
Gdy mówię „kobiecość” myślę: klasa, usta, magnetyzm, czerwień, włosy, zapach, czerń, wzrok, pocałunek, siła, nogi, gesty, Francja, uśmiech, głos, inteligencja, czar, pewność siebie, …
Kolejny odcinek znalezisk z czeluści internetowych. Nie obraziłabym się wcale a wcale, gdyby kontener tych cudnych dóbr znalazł sie pod moimi drzwiami ;-) Najchętniej jutro z samego rana, do porannej kawy, przy akompaniamencie Patricii Kaas. Otwierałabym te paki na totalnym luzie, bez pośpiechu, z nienagannym manicure’em i fryzurą prosto od fryzjera. Dziecko by słodko drzemało a ja bym robiła sobie dobrze nie robiąc dosłownie nic. Ale zejdźmy na ziemię ;-)
