Wiem, że bywają dni kiedy jesteśmy dociskani do parteru. My – rodzice. Chcielibyśmy wziąć dzień wolnego. Walnąć się na sofie, po drodze capnąć jakąś gazetę, zrobić w międzyczasie kawę. Może nawet oglądnąć serial, którego pierwszy odcinek zobaczyliśmy w 2012 roku i nie było okazji, a właściwie czasu, na to by zobaczyć kolejne kilkanaście odcinków.

Kiedyś to nadrobimy. Zawsze sobie obiecuję, że będzie jeszcze kiedyś czas nadrobić wszystko to, co nam umknęło po drodze. Dzięki temu, że na pewne rzeczy nie mamy czasu, możemy być dla naszych dzieci. Tu i teraz. Usiąść z nimi na dywanie, połaskotać ich, pośmiać się ze wszystkiego i z niczego. Przytulić. Leżeć tak bez celu patrząc jak się śmieją. Jak starszak uczy się przewrotu w przód, a młodziak próbuje samodzielnie usiąść ślizgając się na panelach niemiłosiernie. Jeden i drugi chcą być sprawniejsi, szybsi. Nie trzeba ich nawet specjalnie motywować, a oni sami gnają do przodu z tym swoim arsenałem umiejętności. Genialny widok.

spodenki, czapka & bluza MAILO

spodenki, czapka & bluza MAILO, drzewko mandarynkowe produkcji własnej ;-)

Wiem, że na wielu polach jestem w tyle. „Niedzieciaci” znajomi podróżują to tu, to tam. Zaliczają kolejne filmy w kinie. Są na bieżąco z teatralnym terminarzem. Mają nawet czas śledzić najnowsze wydarzenia ze świata i okolic. Uczestniczą w wybranych przez siebie konferencjach, warsztatach, szkoleniach. Pną się po drabinie kariery i zostawiają mnie daleko w tyle. Kiedyś miałabym ciśnienie i pewnie kłułoby mnie, że jestem od nich gorsza. Gorsza w tym, że nie dorównuję im kroku. Że nie wpasowuję się w tematy, które są obecnie takie gorące. A to politycznie, a to globalnie, a to środowiskowo. Gdzieś tam zdążyłam liznąć szczątkowych informacji na pewne tematy, jednak nie na tyle aby zajmować swoje stanowisko w wielu sprawach. Dystansuję się. Daję krok w tył i nie mam ciśnienia na bycie zawsze na czasie.

spodenki, czapka & bluza z liskami MAILO

spodenki, czapka & bluza MAILO, słońce bibułowe made by Szczęśliva ;-)

Już nie pędzę nigdzie na łeb i szyję. Koncentruję się na naszej zwykłej codzienności. Zwykłej-niezwykłej. Na tym, aby brzuchy były pełne, buzie roześmiane a kredki nastrugane. Moje życie nareszcie przestało kręcić się wokół tego, aby tylko mieć. Zdecydowanie bardziej wolę być. Spędzać z nimi czas, chociaż pracy dużo. Leżeć bez celu w kilogramach pościeli, mimo że rozsądek podpowiada szybkie wstawanie, bo zleceniodawca czeka na wiążącego maila. Snuć wiosenne i letnie plany. Może pojedziemy za trzy soboty na piknik, a może nie. Może skoczymy do Zakopanego. Na pierogi z cebulką. I ze śmietaną. Albo zrobimy coś jeszcze mniej szalonego i odkrywczego, i wybierzemy się na targ warzywny, gdzie kupimy trzy siatki buraków. Zdrowych, krwistoczerwowo-fioletowych, które dadzą nam energii na to, by zwyciężać w ciągu dnia zmęczenie i pomagać w trzymaniu oczu otwartych. Albo zbierzemy się w trzy minuty i strzelimy z moim bratem sesję zdjęciową z naszymi najmłodszymi. O taką, jak ta tutaj! Szybka aranżacja przy pomocy kilku zwykłych szmatek, pomponu z bibuły i paru pociętych pniaków. A co! Będzie na pamiątkę!

[Przy okazji możecie obczaić cuda od Eweliny z Mailo [klik]. Jest kolejną zdolną Mamą wspieraną w moim blogowym projekcie Handmade Mama, do którego można się zgłaszać. Mięsista bawełna, genialne wzory, wygodne fasony. Bluzy, portki, kominy, czapki… Jesteśmy zachwyceni!]

spodenki, czapka & bluza MAILO 

I wiecie co? Ta nasza zwykła-niezwykła codzienność buduje we mnie taką nieopisaną pewność siebie. Polegającą na tym, że potrafiłam, mimo mojej zwariowanej i egoistycznej przeszłości, wybrać co dla mnie ważne. Że pożegnałam się z tym moim dawnym ja i potrafię skupić się na rodzinie. Na tyle na ile codzienność mi pozwala, gdy mojego M. nie ma. Cały czas się pionizując, cały czas priorytetyzując to nasze prawdziwe życie, aby nie zostało przesłonione przez obowiązki związane z pracą. Walczę o balans i jestem bliska celu. Cieszy mnie to.

Cieszę się tym moim macierzyństwem. Cholernie mnie podbudowuje myśl, że jestem coraz bliżej realizacji tych moich głównych pragnień o życiu rodzinnym. Takim z krwi i kości. O pieczeniu babeczek, nawet gdy czasu mało. O wspólnym biesiadowaniu i ufajdaniu podłogi, bo maluchy dopiero zaczynają zabawę z jedzeniem i więcej się bawią, niż w rzeczywistości pochłaniają.

Widzę, że macierzyństwo robi ze mnie fajnego człowieka. Takiego poukładanego w środku, skonkretyzowanego. Który już wie, czego chce, jak chce i dlaczego czegoś chce.

Nie robię już niczego tylko dla siebie. Macie podobnie? Robię wszystko z myślą o nich, o nas… ♥