Trzecie dziecko. Spełnia się właśnie moje marzenie!

napisała 29/12/2015 Moim zdaniem, Szczesliva po godzinach

Nie sądziłam, że spotka mnie w życiu tyle szczęścia. Niby zawsze wiedziałam, że „sky is the limit” a to co podpowie mi moja głowa i do czego popchną mnie moje pragnienia może się spełnić, jednak gdzieś tam w środku wątpiłam w to wszystko.

Kilka lat temu zastanawiałam się czego oczekuję od życia. Co chciałabym robić poza spełnianiem się jako matka, jako żona, a nawet jako wnuczka, siostra czy córka. Bo te role, które wymieniłam, są tysiąckrotnie dla mnie ważniejsze niż moje zawodowe cele. Jednak nie wypełniają całej tej otoczki związanej z moim „JA”. A na tę otoczkę składa się wiele spraw. Nie tylko to, co wspólnie tworzymy z moim Mężem, czyli tę naszą wesołą gromadkę.

Przyszedł w moim życiu taki moment, że chciałam spróbować zacząć realizować się poza rodziną. Szukałam odpowiedniego dla siebie miejsca, w którym czułabym się dobrze i mogłabym robić to, co lubię, co mnie kręci, co mnie rozwija, co popycha mnie do działania i każe wstać z łóżka z uśmiechem na twarzy.

Muszę się przed Wami przyznać, że jeszcze kilka lat temu borykałam się z pewnym bardzo frustrującym dla mnie problemem, z którym trudno mi było sobie poradzić samej. To, co zaraz napiszę może się Wam wydawać dziwne, bo dla niektórych jestem tytanem pracy: otóż przez pół życia nie dopinałam spraw do końca. Zaczynałam coś, po czym rezygnowałam z tego. Tak było na przykład z moimi studiami, albo z biznesem, który prowadziłam jakiś czas temu. Zajawiałam się na coś, a w trakcie realizacji zapał mi opadał i w efekcie zarzucałam moje działania. Tłumaczyłam to brakiem sensu, brakiem czasu, brakiem zorganizowania albo brakiem czegoś tam jeszcze. Takie samousprawiedliwianie się w swoich oczach wspaniale mi wychodziło. Trzeba było sobie to wszystko wytłumaczyć, aby nie wyszło na to, że jestem leniem, albo że z czymś mi zwyczajnie nie idzie. To leży w ludzkiej naturze, aby mieć alibi na każdą ewentualność. Pewnie doskonale wiecie, co mam na myśli.

Całe moje szczęście, że uświadomiłam sobie w końcu, że muszę z tym skończyć i jest teraz najlepszy czas, aby dorosnąć. Że muszę wziąć los w swoje ręce i nie mogę już dłużej szukać żadnych wymówek dla tych moich porzuconych działań, a muszę zabrać się do roboty. Bo to naprawdę wstyd oszukiwać samą siebie i zakłamywać rzeczywistość. Wstyd pogrążać się i wypełniać po same brzegi tę półkę z „niezrealizowanymi planami, marzeniami czy zajawkami”. Doszłam do wniosku, że to przecież dla ludzi są te plany, te marzenia, te cele i wystarczy tylko ruszyć moje zacne dupsko i wziąć się w garść. Stanąć z samą sobą twarzą w twarz i powiedzieć sobie na głos:

„To jest właśnie TEN moment, że spinam poślady i biorę się za siebie. Biorę się do roboty. Bo ja jestem warta tego. Aby zawalczyć o moje samozaparcie i o to by dążyć do wytyczonych celów, i realizować je do samego końca”.

Jeśli jesteście zapaleńcami, którzy we krwi mają kończenie tego, co zaczęliście, to szacun. Jeśli jednak jesteście w tej drugiej grupie, do której i ja do niedawna należałam, to posłużę się pewnym przykładem z mojego życia. Nie po to, aby pochwalić się jaka to ja nie jestem, ale by pokazać Wam, że to co nie tak dawno wydawało się być niemożliwe, jest teraz moją rzeczywistością. I moja w tym zasługa, że robię to, co sobie kiedyś zaplanowałam.

Dwa lata temu zaczynając moją przygodę z rodzicielstwem, zaczęłam inspirować się kilkoma polskimi blogami. Patrzyłam na to, jak te blogowe mamy sobie radzą i jak wspaniale im to wychodzi. Zazdrościłam im skrycie, że mają taką swoją własną, wymarzoną przestrzeń, w której dzielą się swoimi myślami, wchodzą w interakcje z innymi, a w międzyczasie udało im się to przekształcić w mniejszy lub większy biznes. Obserwowałam ich poczynania z zapartym tchem. Jednocześnie wiedziałam, że gdybym ja zaczęła swoją przygodę, to jestem lata świetlne w tyle i że marna moja szansa, aby kiedykolwiek mieć kapitał tysięcy wspaniałych Czytelników, którzy chcą czytać moje przemyślenia i dzielić się ze mną swoimi. Nie wierzyłam w siebie i czułam się już na starcie gorsza, a to podcinało mi skrzydła i hamowało w podjęciu jakichkolwiek działań.

Mimo to jednak wiedziałam, że uwielbiam pisać i nie chciałam wkładać tych moich napisanych zdań do szuflady. Wiedziałam, że potrzebuję wymieniać się moimi myślami z innymi. Czułam, że pisanie jest tym, co mnie niesamowicie kręci, rozluźnia i sprawia ogromną frajdę.

Doszłam do wniosku, że przecież: każdy kiedyś zaczynał! Każdy kiedyś miał w głowie nakreślony jakiś pomysł. Mogło być nim stworzenie marki odzieżowej, prowadzenie przedszkola albo gospodarstwa agroturystycznego, albo domowe rękodzieło. Mogło być nim cokolwiek. I nie licząc kilku wyjątków, każda z tych osób swoją ciężką i regularną pracą dochodziła do punktu, w którym osiągała ten wytyczony przez siebie cel. Oni nie osiągnęli tego w jeden dzień. Poświęcili na to miesiące, podczas których każdego dnia realizowali podpunkty ze swojej listy.

„Sukces, to nie przypadek. To ciężka praca, wytrwałość, nauka, analiza, poświęcenie, a przede wszystkim miłość do tego co robisz.” – Pele

Wracając teraz do mojego marzenia, które właśnie realizuję. Tego mojego trzeciego dziecka, którym jest to miejsce. Małymi krokami, ale stawianymi każdego dnia twardo. I pokonując przeciwności, walcząc ze swoimi słabościami i zawahaniami, zbliżałam się do punktu, w którym jestem obecnie. Codziennie, z uporem maniaka, z wiarą w to, że jestem dobra w tym co robię, pisałam. Po prostu pisałam. I może się niektórym wydawać, że jestem w tym słaba, albo nie dorastam innym do pięt. Ja jednak byłam przekonana, że ta droga jest moją drogą. Nie inaczej!

Wiedziałam, że każdy jeden dzień zbliży mnie do punktu, w którym w tej mojej prywatnej bibliotece nie będzie dwunastu postów, a pięćset! To prawdopodobnie pięćset wyrwanych chwil, podczas których koncentrowałam się na tym, aby być lepsza. By być dalej niż tego pierwszego dnia, w którym postawiłam pierwszą wirtualną kropkę w tym miejscu.

Zbliża się Nowy Rok. I powiedzą niektórzy, że ta zmiana daty nic nie zmienia. Że to jeden wielki bullshit te noworoczne postanowienia. Że czas skupić się na doczesności a nie na dumaniu o przyszłości. To ja muszę się z tym nie zgodzić. Bo dla mnie każdy poniedziałek i każdy Nowy Rok to kolejna okazja do tego, by pokazać, że jestem wytrwała i chrzanię konwenanse! Że płynę obranym kursem!

Weźcie do ręki ołówek i kartkę papieru. Zapiszcie na niej jeden cel, który jest jeszcze niezrealizowany a który kołacze się w Waszej głowie od dłuższego już czasu. I nie szukajcie wymówek, tylko każdego dnia róbcie małe kroki, które zbliżą Was do tego momentu, w którym zauważycie, że Wasze marzenie właśnie się spełnia! To wspaniałe uczucie! Zobaczycie, jak i ja to teraz widzę, że to realizujące się marzenie otwiera kolejne korytarze, drogi, które prowadzą do jeszcze ciekawszych momentów!

 „Nie mów mi, że niebo jest granicą, skoro są ślady stóp na księżycu. ” Harlan Coben

To jak? Do zobaczenia na Księżycu? :-)

Podobne wpisy

22 komentarze

  • Reply Lilith890502 29/12/2015 at 21:27

    Ja właśnie dziś założyłam bloga, chodziło to za mną długo, długo. A że Nowy Rok idzie, to trzeba się w końcu odważyć spełnić marzenia :)

  • Reply Olga Komorowska 29/12/2015 at 21:28

    Brawo! Bardzo inspirujący tekst. Wielu osobom może się wydawać, że sukces sam przychodzi, przez przypadek, a tak faktycznie nie jest. Pięknie napisane. Wszystkiego dobrego w Nowym Roku!

  • Reply Magda Dwa Plus Dwa 29/12/2015 at 21:35

    Problem z wytrwałością i brakiem dostatecznej wiary we własne możliwości – skąd ja to znam. Też próbuję w końcu to zwalczyć, bo życie ma się jedno, no i „If not now, when?”

  • Reply Bizimummy 29/12/2015 at 21:42

    Naładowałaś mnie pozytywnie. Dzięki!

  • Reply Thoughts Blender 29/12/2015 at 22:31

    Czuć pozytywną energię w tym, co piszesz :)

    • Reply Magda Szczesliva 29/12/2015 at 22:57

      Fajnie, że tak to odbierasz :-) Samych dobrych rzeczy w 2016! :-)

  • Reply kamila 30/12/2015 at 01:10

    Witam Cię Kochana i dziękuję za moc jaka mam wielokrotnie po przeczytaniu twojego wpisu Mama M. CZ. LAT 8

  • Reply MPFanaberie 30/12/2015 at 01:13

    Moim postanowieniem na nadchodzący rok powoli stawała się rezygnacja z bloga mimo, że od roku wkładam w niego mnóstwo energii i w sumie spotykają mnie dzięki niemu same dobre rzeczy. I kiedy już prawie dojrzałym do tej decyzji ty piszesz taki tekst :) Dzięki :)

  • Reply Kaamuki 30/12/2015 at 13:38

    Brawo! Czuć przez tekst, że jesteś super babką!
    Wszystkiego najcudowniejszego w Nowym Roku!!!

  • Reply Niedoskonała Mama 30/12/2015 at 15:32

    To kto jest trzecim dzieckiem, zakładasz firmę?:)

  • Reply Parentingowy_Com 31/12/2015 at 15:33

    Do zobaczenia! Na Księżycu!

  • Reply ojMaryna 02/01/2016 at 19:37

    Magda gratuluję!!! Gorąco i prosto z serducha, bo doskonale rozumiem (a raczej zaczynam rozumieć) ile kosztowało cię pracy (szczególnie nad samą sobą) dojście do momentu w którym jesteś. Ja do 15 grudnia byłam właśnie taką prokrastynującą (heheh ach to słowo) luzerką, która zaczynała, ale nie kończyła. Od 15 stycznia pracuje nad tym i idzie mi super i nie uwierzysz, ale tym co najbardziej mnie nakręca to te wszystkie blogujace osoby (w tym twój ofc), które dają radę. Gratuluję!

  • Reply Renia Hanolajnen | Ronja 03/01/2016 at 03:07

    Osz Ty, prawie się na to trzecie dziecko nabrałam ;) Świetny, motywacyjny wpis. Jest mnóstwo blogerek (w tym ja), które myślą podobnie, ale regularnie piszą, „walczą” pomimo wielu potknięć i braków w warsztacie, dzięki czemu stale się rozwijają… i niestety równie dużo dziewczyn z lekkim piórem, które z różnych względów się poddają i marnują talent. Dziś zrobiłam mały przegląd blogów, które odkryłam mniej więcej rok temu, na początku 2015 i wiele z nich nie jest już regularnie aktualizowana, a szkoda. Twoje słowa dowodzą, że nie warto odpuszczać, pomimo wielu wątpliwości i kompleksów :)

  • Reply Lorka 04/01/2016 at 14:53

    Dzięki za ten wpis:)

  • Reply Magdalena Natasza Pi 06/01/2016 at 02:53

    Dobrze sie Ciebie czyta ?. Z pozdrowieniami. Mama 3latki i 6miesieczniaka. Jest moc, jest power ?.

  • Reply MarioLA 07/06/2016 at 22:47

    Kurcze…myślałam,że trzeci potomek będzie..heee pisz pisz kochana……się czyta cudasnie :)

  • Reply Zarządzanie Sobą 06/09/2016 at 11:24

    Oj jak ja Cię świetnie rozumiem ?
    Jestem właśnie na początku tej drogi i przez długi czas odkładałam realizację marzeń, bo przecież na rynku tyle już tego jest, inni są dalej, zniknę w gąszczu….itd. a jednak spięłam się i zaczęłam działać, najwyżej 'zniknę w tym gąszczu’ szkoleniowców, coachów ale przynajmniej będę wiedziała, że próbowałam. ?

  • Reply Kasia 06/09/2016 at 12:20

    Zaglądam tu od niedawna, ale na pewno zostanęna dłużej :-)

Skomentuj Thoughts Blender Anuluj odpowiedź

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.