Czytam kilkanaście blogów, na których jedną z przewodnich tez macierzyństwa jest: „Kobieto-matko, posiadanie dziecka nie usprawiedliwia Cię od tego, aby nie pracować zdalnie! „, „Dziecko nie przeszkadza w pracy!”, „Nie zapominaj o sobie, o swoim życiu zawodowym – dziecko i Ty na tym skorzystacie!”. I wiem jedno: dla mnie jest to bullshit. Podkreślam: dla mnie. Sprawdziłam to i „it doesn’t work for me, sorrrry…”

Nie mam najmniejszych wyrzutów sumienia z tego powodu, że obecnie nie jestem aktywna zawodowo. Ten stan nie ma wpływu na moją samoocenę, choć na początku miałam obiekcje i walczyłam ze sobą. Przez pierwsze sześć miesięcy życia Ivka – pracowałam zdalnie w niewielkim wymiarze czasowym. Zdarzały się sytuacje awaryjne, kiedy to musiałam być w pełni skupiona na powierzonym zadaniu, i gdyby nie mój Mąż, który mógł na chwilę przejąć opiekę nad Iventym w tym momencie, to albo zostawiłabym robotę bez kontroli albo dziecko darłoby się musząc czekać aż skończę, co zaczęłam. Miałam poczucie, że zawalam, że nie mogę dać z siebie 100%, ani w jednej ani w drugiej roli. Z lekkim stresem na plecach, zastanawiałam się jakie będą tego efekty. Nie mam komfortu posiadania babci-cioć, które w 15 minut przyjeżdżają na moje zawołanie. Mój Mąż – Tata, który trochę pływa, trochę lata, często jest poza krajem i choćby chciał, nie byłby w stanie ogarnąć Młodego kilkanaście tysięcy km-ów od domu.

A może to jest ciekawy sprawdzian organizacyjny dla mnie, który przygotowuje do poszerzania rodziny? Może.

Od kiedy na tapecie jest tylko Ivo i nie mam innych obowiązków, wymagających czasami mojej pierwszoplanowej atencji [za wyjątkiem studiów, które czyhają na swoją reaktywację – urlopy dziekańskie nie trwają wiecznie ;-) ], od tego momentu jestem spokojna i czuję, że jestem w sytuacji, która w 100% mi odpowiada. Kiedy wylatujemy poza PL na trzy tygodnie, nie muszę obgryzać paznokci, że tam gdzie lecimy dostęp do internetu będzie utrudniony i nie będę mogła na czas zareagować. Moje dni nie przelatują mi między palcami, choć czasami wkrada się do nich nuta monotonii. Ale z tym walczę. Znalazłam kilka koników, które zgłębiam i tym znudzonym mamom na macierzyńskim polecam podobny ruch – poszukajcie rzeczy, które Was kręcą. Ja zajęłam się zgłębianiem CSSa i eko-żywności. Zwyczajnie – nie dajcie się nudzie/monotonii/zobojętnieniu* – *niepotrzebne skreślić.

I pewnie nie byłabym tak spokojna w wygłaszaniu swoich tez, gdyby nie to, że mój Mąż jest w stanie zapewnić nam to, czego potrzebujemy, także finansowo. Mam ten komfort, że nie muszę się martwić o naszą sytuację, gdy mój urlop macierzyński się skończy.

Rozumiem jednak kobiety, które z rozdartym sercem muszą wracać do pracy – bo sytuacja rodzinna tego wymaga. Popieram też te kobiety, które chcą i mogą zostać z dzieckiem w domu – na moim przykładzie: praca zdalna nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem, i nie dajcie wmówić sobie, że nic nie robicie, bo tylko 'siedzicie’ z dzieckiem w domu :-)