„No, ale on będzie grzeczny dzisiaj. Będziesz grzeczny, prawda, Ivciu?” – pyta się babcia mojego starszaka, kiedy ja nie pozwalam mu na oglądanie bajki bo sobie nagrabił, a ona na siłę chce przeforsować to, żeby mu tę bajkę puścić, bo mój kochany koleś robi oczy Shreka a babci serce pęka.

„To nic innego mu nie dasz na obiad? Przecież coś zjeść musi!” – pyta życzliwa osoba, która nie rozumie tego, że skoro mój Syn pogardził obiadem, to ja nie będę teraz stawać na głowie i wymyślać mu kolejnej potrawy, bo w jego brzuszku burczy. Zgłodnieje, to zje na kolację to, co miał na talerzu podczas obiadu. Nie ma grymaszenia. Takie mamy zasady.

„Chyba nie będziesz go głodzić, bo zjadł trochę czekolady!” – no skoro mu życzliwa osobo podarowałaś tę czekoladę i dziwisz się, że nie chce jeść obiadu, to teraz skikaj do kuchni i ukręcaj coś nowego, bo ja nie mam zamiaru przyzwalać na takie praktyki. Nie, nie dam mu kolejnego ciastka, o które on się doprasza. Cierpliwie poczekam aż zgłodnieje.

„Nie możesz tak stać plecami do niego. Przecież on wcale nie kopał swojego młodszego brata specjalnie. Prawda, że nie kopałeś go specjalnie?” – pyta kolejna życzliwa osoba mojego starszaka, który z premedytacją próbuje zahaczyć stopą naszego roczniaka. Czasami taki ma klimat, jak każde dziecko zresztą, że korci go do zrobienia komuś krzywdy i zwrócenia na siebie uwagi. Ja nie mam zamiaru udawać wtedy kochającej i przytulającej mamy, tylko wyraźnie daję mu do zrozumienia, że takiego zachowania nie toleruję. Skoro tłumaczenie nie pomaga, to pozwalam mu ogarniać sprawę we własnym sosie, co zresztą zawsze skutkuje tym, i w rezultacie przychodzi, przeprasza młodszego brata a do mnie zaczyna się przepraszająco przytulać. Poza tym – ja nie dąsam się na moje dzieci. Ja pokazuję moje prawdziwe emocje w momencie, gdy one dopuszczają się czegoś, co nie stoi w zgodzie z tym, jak się wspólnie wychowujemy, po prostu.

Dziwi mnie to, ba, cholernie mnie dziwi, że te wszystkie babcie, ci dziadkowie, wujkowie i inne mniej lub bardziej postronne osoby, widujące moje dzieci dość sporadycznie, nagle będą próbowały brać czynny udział w wychowaniu moich dzieci. Nagle odzywa się w nich litościwość, dobroć i miłość i za wszelką cenę próbują pokazać moim dzieciom, że to ja bywam tą niedobrą a oni muszą moje maluchy zbawić od złego! Oszkk….!

Otóż, spójrzmy sobie teraz głęboko w oczy i nie zaglądajmy sobie w nasze dekalogi wychowania. Z całym szacunkiem, ale to ja decyduję, gdzie są granice, i to ja melduję uroczyście moim dzieciom kiedy te granice zostają przekroczone. A kiedy już im zamelduję o tych drobnych bądź grubszych wykroczeniach, to nie potrzebują teatralnego klakiera, który będzie mi podpowiadał, co jest dobre a co jest lepsze. Waszą rolą jest teraz stać spokojnie i przyglądać się moim metodom, a nie je negować i podważać. To nie Wasza kolokwialna „brocha”, aby teraz wskazywać moim dzieciom co dobre, co złe i co całkiem spoko. Co mogę Wam zasugerować, to albo patrzcie i potakujcie głową, aby nie mącić moim dzieciom w umysłach, albo po cichutku wyjdźcie z pomieszczenia, w którym odprawiam wg Was „mordy i czary” na Waszych wnukach, bratankach czy siostrzeńcach, skoro się z moimi metodami nie zgadzacie.

Powiedzmy to sobie jasno: jestem wybitnie kochającą matką dla moich dzieci. Tulę, pielęgnuję, troszczę się o nich i wychowuję. Bywam jednak również surowym rodzicem, który wymaga a nie tylko głaszcze. Nie robię tego, aby im zaszkodzić. Wymagam od nich, bo mi na nich zależy i tylko w ten sposób mogę próbować ukierunkować ich osobisty kręgosłup, na którym będzie opierać wszystko co dobre i co złe. Głęboko wierzę, że to jest słuszna droga, aby ty małym istotom wskazać właściwą drogę.

Bo bywanie momentami surowym i wymagającym rodzicem, kiedy potrzeba,  to nie jest oznaka bycia bezdusznym katem dla swoich dzieci. To oznaka troski i wielkiej miłości, aby z małego drzewka, wyrosła kiedyś piękna kwitnąca i owocująca jabłoń a nie zdezorientowana chorągiewka.

Rozumiemy się, prawda? ;-)