Inspiracją do napisania dzisiejszego postu było przeglądanie mojego kalendarza wyjazdów z 2019 roku. Sporo tego miałam przed pandemią! Aby nie przedłużać i nakreślić Wam od razu, do czego dzisiaj „piję”, to opowiem Wam, jak pewna kwestia wyglądała w naszej rodzinie w ostatnich latach. Mam tutaj na myśli sytuacje, w których mój Mąż sam zostawał z dziećmi w domu, a ja wybywałam z Krakowa do Warszawy w celach służbowych.

Co prawda w ubiegłym roku z uwagi na pandemię moje wyjazdy poza Kraków związane z różnymi projektami były ograniczone do minimum, jednak w 2019 roku bardzo często wyjeżdżałam w celach służbowych. Większość projektów była jednodniowa, jednak w rezultacie bywało często tak, że nie było mnie w domu ciurkiem po 18-20 godzin. Wstawałam o 4 rano. Brałam pierwszy pociąg do Warszawy i wracałam do Krakowa w okolicach godziny 24.00. W tym czasie mój Mąż zostawał sam z dziećmi na posterunku.

Miał na głowie poranne wstawanie z naszą trójcą, szykowanie do przedszkola, zawożenie ich do przedszkola, przywożenie stamtąd i wieczorne ceregiele związane z kąpielą.

Czy to aż takie wyzwanie? Jedno powiedzą, że tak! Że taki jeden dzień z trójką względnie małych dzieci może wyciskać człowieka jak cytrynę i czyni go wypompowanym materacem na koniec dnia. Jeszcze inni powiedzą, że nie mieliby odwagi zostawić faceta samego z trójką dzieci i z tymi wszystkimi obowiązkami, jakie ma zwykle na głowie ich matka! Znam też osoby, które twierdziłyby, że to wręcz niehumanitarne i czymże on sobie zasłużył na takie traktowanie i zostawianie go w takiej sytuacji! :D

Do dzisiaj pamiętam, kiedy mój Mąż po jednym z takich moich wyjazdów rozmawiał z  kimś tam przez telefon, i ta osoba dowiedziała się, że dnia poprzedniego mój małżonek sam został wtedy na posterunku z naszymi dziećmi. Musielibyście słyszeć to zaskoczenie po drugiej strony słuchawki, jakie dało się słyszeć. Mój M. często rozmawia na głośnomówiącym, dlatego miałam wtedy niezły pogląd na to, jak niektórzy myślą o sytuacjach, w których mężczyźni na kilka czy kilkanaście godzin muszą samodzielnie zająć się domem i dziećmi.

Konkluzja po drugiej stronie słuchawki była jedna:

– Chłopie, ile Ty musiałeś mieć na głowie. Żyjesz? Ratować Cię? Odpocząłeś już po tym?

:D Wiecie, taka typowa gadka człowieka, dla którego to szok, że facet ogarnął chatę, dzieci i przy tym ani nie marudził ani nie zginął w trakcie tego katorżniczego procesu! :D

Z mojego doświadczenia wiem, że to zazwyczaj inni mężczyźni często „żałują” w ten sposób swojego kumpla, choć Wy często piszecie mi w mailach, że to siostry bądź mamy Waszych partnerów w ten oto sposób litują się na Waszą drugą połówką :D Czy kiedy Wy zostajecie same na posterunku to cały świat też się nad Wami tak lituje? :P

Mój M. był zaskoczony tymi pytaniami po drugiej stronie telefonu. A tak między nami to mój M. z palcem w tyłku ogarnął temat, że tak pozwolę sobie wyrazić się w ten sposób. To typ zadaniowca, który nie lituje się nad sobą, tylko widząc zadanie do wykonania podchodzi do niego jak każdy racjonalnie myślący człowiek, który w równym stopniu co kobieta wie, że musi poradzić sobie w każdej sytuacji, choćby nawet wykraczała ona poza ogólnie przyjęte normy.

Szczerze? Ja totalnie nie rozumiem tych litujących się nad facetami osób, czy to ich kumpli, czy to rodziców bądź innych jednostek, które twierdzą, że zostawienie osobnika płci męskiej z małymi dziećmi to gwarantowana katorga dla niego, niebezpieczeństwo dla dzieci i ogólnie proces, który sugeruje, że kobieta w tym momencie okazała się być bezduszną kreaturą. :D

Czy to kilka godzin z dziećmi, czy cały dzień, czy nawet kilka dni albo tygodni, jak to ma miejsce w przypadku urlopu ojcowskiego – koleś musi sobie poradzić. Ja wiem, że lata temu było inaczej. To nie znaczy, że wtedy było prawidłowo :D Jeśli facet jest typowym melepetą (niedorajdą w sprawach tego typu), to po prostu zakasa w końcu rękawy, przeprosi się ze swoim lenistwem i ogarnie temat, bo instynkt przetrwania mu tak nakaże. A jeśli jest normalnym facetem, to zwyczajnie może odrobinę się zmęczy, ale nie będzie z siebie robił ofiary po takiej sytuacji.

Co miałyby powiedzieć kobiety, które taką „orkę” wykonują na co dzień? Dla nich to dzień powszedni!

Dlatego nie mam litości nad żadnym mężczyzną, który musiał z dziećmi zostać sam w domu. Trzymam jedynie kciuki, aby nie robił z siebie mazgaja i wziął się zwyczajnie w garść, jeśli rzeczywiście sytuacja zdaje się go przerastać. ;-)

Rodzicielstwo to wbrew pozorom bardzo zadaniowy proces. O ile pożegnamy się z lenistwem i włączymy tryb „zapierdzielania bez narzekania”, to zaliczymy ten proces celująco. ;-) Mylę się, czy mam rację, dziewczyny? Coś czuję, że jest ogromna szansa, że jesteśmy w tym poglądzie całkiem zgodne, prawda?