Cholera jasna. Znowu herbata na kolację, kanapki z serem, ciepłe kapcie i sru pod koc przed telewizor, a nóż widelec uda się zawiesić oko na jakimś filmie.

Zaczynam odliczanie. Położyłam ich spać piętnaście minut temu. Kolejny kwadrans zajęło mi ogarnięcie tego mieszkalnego syfu, tak na szybko, byle rano obudzić się bez wkurzenia. Wszędobylski bajzel z rana osłabia moje siły witalne, niczym PMS, dlatego wolę chociaż pochować po kątach porozrzucane zabawki, brudne ciuchy walnąć do kosza z praniem, a brudne talerze sprytnie schować do zmywarki. Tak sobie myślę, że taka zmywarka pełni funkcję kojącą moje wątłe nerwy – naczynia zamiast piętrzyć się na wierzchu to leżą sobie i pleśnieją w takiej zmywarce ;-)

Wracam jednak do meritum. Dobra, no to 15+15= 30. Minęło już pół godziny od kiedy śpią. Aaaa, jak mogłam zapomnieć! Pranie gnije w pralce od rana. Jeszcze tylko powieszę pranie. Dobra, pięć minut mnie nie zabije. 35 minut mięło. Fuck! Sąsiad puka. Lecę ubrać stanik. Przecież nie pokażę mu się w takim rozchwianym cyckowym negliżu. Jasny gwint, nie mogę znaleźć stanika. Jest polar mojego M.! Uff. Zakładam na siebie.

„No hej, co tam?” – otwieram drzwi i pytam sąsiada.

„Słuchaj, jest M.?” – i spuszcza wzrok na moją klatkę piersiową. Albo tylko mi się wydawało, ze tam spuszcza ten wzrok. Wiedziałam, że brak stanika źle wróży i stawia mnie w złym świetle ;)

„No jest, ale ma teraz video konferencję więc nie pomoże. Może ja wystarczę?”

„…. …. ….”

W rezultacie wychodzi po kolejnym kwadransie a moja wizja oglądania filmu oddala się jeszcze bardziej. Patrzę na nianię elektroniczną. Te wkurwiające zielonkawe diodki zaczynają niepokojąco migać. Chyba się uduszę, jeśli junior zaraz się obudzi. To by było jak zły sen.

Miałam rację, nie mogło być inaczej. Ryczy. Przybiegam do niego na palcach i otwieram mleczny bufet. Je, je, je, ciumka. Ok, śpi. Chowam bufet. A jednak. Nie chowam go. Chyba niedociumkany kolega Teodor. Zostaję z  cyckiem na wierzchu kolejne 5 minut. Dobra. Skończył. Wychodzę na palcach, bo ten typ tak ma, że jak usłyszy za duży szmer to obudzony od razu. Zamknęłam drzwi. Uff. Idę do salonu. Włączam film i próbuję na nowo wdrożyć się w całą akcję. Przypominam sobie kto był kim, gdzie dzieje się akcja i dlaczego ja to w ogóle oglądam. Kiedy dochodzę do tego dlaczego to oglądam słyszę z drugiej sypialni kaszel starszaka. Spoko. To był tylko mały kaszel. Niegroźny mały kaszel równie małego człowieka. Próbuję uspokoić się w duchu bo kolejna infekcja byłaby wąglikiem na moje nerwy. Hmmm. Cholera, dalej kaszle. Dobra, idę do niego. Przykrywam z lekka i kładę jego głowę jeszcze wyżej. Może pomoże. Oby. Wracam do salonu.

Wtem przypominam sobie, że nie wysłałam jednego mega ważnego maila! Miałam czas do 14.00. Dobra, szybko odpiszę – mówię sobie. Piszę, piszę. Załączam niezbędne załączniki, robię skan umowy, dołączam go i wracam na sofę. Patrzę na zegarek. Godzina. 23.15. What?! Czyli pisałam prawie 45 minut. Masakra. Chyba jednak tego filmu nie obejrzę. Oglądnę. Obejrzę. Nie wiem już sama jaka jest właściwa forma. Za późno żeby ogarniać takie niuanse ;-) Okay, nie obejrzę tego filmu, ale chociaż wejdę sprintem na fejsa.

O nieee! Widzę fotę. Jak oni mogli! :D Tym to dobrze! Wylegują się w Grecji. Ich dzieci na zdjęciach grzecznie bawią się przy basenie. Same! Podkreślam, same się bawią. Nie ryczą. Same zasypiają i w ogóle. No tak. Nie dziwota, już chodzą do szkoły. Kurde! Tamci bawią się na Santorini. Leżą beztrosko na piasku i robią dosłownie NIC. Zaraz zejdę. Kurde, a tamci! Zabiję ich! ;-) Właśnie opublikowali fotę jak sączą wino na pomoście. On i ona, ona i on. Sami. Romantyczni. Beztroscy. Kuuu…aaaa! I po co ja wchodziłam na tego fejsa :D

Dlatego ja tak sobie to tłumaczę: jeszcze rok, ewentualnie dwa lata. No dobra, niech będą trzy. I ja sobie wtedy odbiję te wszystkie sprzątaniowe wieczory, te wieczory na paluszkach, te herbatki. Te bezsenne noce, te nie kończące się choroby, te niedopite kawy, te kłótnie z Mężem o byle pierdołę, bo każdy ma prawo zwariować przy niesfornych maluchach. Zaraz ktoś się obruszy, że ja kiedyś za tym zatęsknię i mam nie marudzić. Ależ ja wiem, że zatęsknię! Wiem też, że marudzę! Poczekamy, zobaczymy – jakby to powiedział mój dziadek. Im zachce się kolejnego bąbla a ja będę się bawić :D

No dobra, wszyscy to sobie kiedyś odbijemy!  ;-) I na nas przyjdzie czas i będziemy trzymać te koktajle przy pomoście, wyleżymy się na wszystkie czasy nad Morzem Egejskim i będziemy liczyć gwiazdy!

Do zobaczenia kiedyś tam wśród tych par na pomoście! ;-)