To było dokładnie 2 dni temu. Wybiła godzina 19.00 z minutami. Kończyliśmy dla Was nagrywać pewne video, przy którego produkcji świetnie się bawiliśmy tak przy okazji. Przy okazji nasmażyłam się również racuchów z jabłkami, bo apetyt mojej trójeczki był nieokiełznany akurat tego dnia.
Dzisiejszy świat jest przesiąknięty technologią, a smartfony towarzyszą nam niemal na każdym kroku. Sama coś o tym wiem – moja praca polega m.in. na działalności w internecie w naprawdę szerokim wymiarze.
Smartfony choć z jednej strony oferują ogromne możliwości, to z drugiej – budzą poważne obawy, szczególnie jeśli chodzi o dzieci w wieku szkolnym. W szkole moich dzieci od czwartej klasy obowiązuje zasada, że telefony komórkowe są zabierane uczniom na czas lekcji i przechowywane w specjalnych przegródkach. Po zajęciach dzieci mogą je odebrać. A młodsze dzieci do trzeciej klasy włącznie dzieci w ogóle nie mogą przynosić do szkoły ani telefonów ani smartfonów.
Dzięki temu mają one szansę skupić się na nauce, a nie na swoich urządzeniach.
Dlaczego zatem tak ważne jest, aby kontrolować korzystanie z telefonów przez dzieci w szkole? Sprawdźmy, co na ten temat mówią badania naukowe i opinie psychologów. Ja również mam na ten temat swoje zdanie. Ciekawa jestem, czy myślimy podobnie. Dajcie znać w komentarzach.
1. Negatywne skutki dla zdrowia psychicznego i fizycznego
Badania wykazują, że korzystanie ze smartfonów w nadmiarze może prowadzić do problemów ze zdrowiem psychicznym i fizycznym. W szczególności w wieku szkolnym, dzieci intensywnie korzystające z technologii mogą być bardziej narażone na stany lękowe, depresję, a także problemy ze snem. Smartfony wywołują tzw. „przeciążenie informacyjne”, które prowadzi do rozdrażnienia i nadmiernego stresu. Co więcej, dzieci często doświadczają napięcia emocjonalnego i lęku, gdy są pozbawione dostępu do swojego telefonu. Dobrze podsumowuje tę kwestię artykuł naukowy napisany przez specjalistów dla American Academy of Pediatricts.
2. Wpływ na koncentrację i wyniki w nauce
Smartfony mogą znacząco wpływać na zdolność dzieci do koncentracji. Badania wskazują, że dzieci, które korzystają z telefonów podczas lekcji, mają trudności z przyswajaniem nowych informacji. Przyzwyczajenie do częstego sprawdzania powiadomień, wiadomości i mediów społecznościowych sprawia, że dzieciom coraz trudniej jest skupić się na nauce (zajrzyjcie do artykułu naukowego napisanego dla BMC Psychiatry poświęconemu właśnie zdrowiu psychicznemu i dzieciom korzystającym ze smartfonów w nadmiarze).
W Polsce tzw. „Ustawa Kamilka” wprowadza zakaz używania smartfonów przez dzieci podczas zajęć, co ma na celu zmniejszenie rozproszenia uwagi i poprawę wyników w nauce. I bardzo tej zmianie kibicuję.
3. Problemy z zachowaniem i interakcjami społecznymi
Psychologowie zwracają uwagę, że dzieci, które spędzają dużo czasu ze smartfonami, mogą mieć trudności w budowaniu relacji społecznych. Stałe korzystanie z urządzeń mobilnych w godzinach lekcyjnych ogranicza ich zdolność do nawiązywania bezpośrednich relacji z rówieśnikami i może prowadzić do izolacji. W szkołach, w których obowiązuje zakaz używania smartfonów, uczniowie mają więcej okazji do rozmów, wspólnych zabaw i budowania więzi. Tutaj przeczytacie bardzo wartościowe badania w tej. materii.
Unia Europejska wprowadza nowe przepisy mające na celu ograniczenie dostępu do smartfonów w szkołach, promując odpowiedzialne korzystanie z technologii przez dzieci. W wielu krajach zaleca się, aby telefony były wyłączone lub zdeponowane podczas zajęć. Polska, dzięki „Ustawie Kamilka”, również reguluje używanie telefonów w szkołach, aby zapewnić dzieciom lepsze warunki do nauki i rozwoju.
Na ostatnim obozie szkolnym postanowiłam, że mój młodszy syn nie zabierze ze sobą telefonu. Co się okazało? Cała klasa wyjechała bez telefonów i dzieci miały okazję skupić się na atrakcjach na świeżym powietrzu oraz integracji z rówieśnikami. Pozwoliło to mojemu synowi i jego kolegom na wzmocnienie relacji oraz lepsze przeżycie całego wyjazdu. Bez smartfonów dzieci były bardziej zaangażowane i skupiły się na byciu „tu i teraz”, bez ciągłego zerkania na ekrany.
Smartfony to nieodłączna część naszego życia, ale warto, aby dzieci korzystały z nich w sposób odpowiedzialny i z dużym umiarem. Zarówno szkoła, jak i my – rodzice powinniśmy monitorować czas, który dzieci spędzają z telefonem, oraz uczyć je zdrowych nawyków związanych z technologią.
Warto także pamiętać, że choć smartfony oferują liczne korzyści, nadmierne ich używanie może mieć negatywne skutki dla rozwoju dzieci. Współpracując, możemy zapewnić dzieciom zdrową równowagę pomiędzy technologią a rzeczywistymi interakcjami i aktywnościami.
Obserwując bacznie moje dzieci i widząc, to jak znaczne ograniczenie smartfonów i ekranów wpłynęło pozytywnie na ich rozwój i zachowanie mogę jedynie zachęcić wszystkich rodziców do rozważnego podejścia do kwestii korzystania z telefonów przez ich pociechy, zarówno w szkole, jak i poza nią.
Jako mama trójki dzieci – syna w piątej klasie, drugiego w trzeciej i najmłodszej córki, która dopiero zaczęła pierwszą klasę – codziennie korzystam z elektronicznego dziennika. W chwili obecnej jest to dla mnie narzędzie, które bardzo mi ułatwia moją rodzicielską codzienność związaną z nauką moich dzieci. :-)
Jako mama trójki dzieci, która już przeżyła niejeden kryzys związany z dziecięcym niewyspaniem ;-) , wiem już, jak ważne jest, aby nasze pociechy miały odpowiednią ilość snu. Zresztą to samo tyczy się rodziców, ale z tym rodzicielskim snem bywa często bardziej pod górkę, prawda? ;-)
Każdy rodzic wielokrotnie doświadcza sytuacji, w której jego dzieci zaczynają się kłócić. Niezależnie od tego, jak bardzo byśmy chcieli, aby rodzeństwo żyło w zgodzie, kłótnie są naturalną częścią relacji rodzinnych, zwłaszcza między dziećmi w różnym wieku. Jako mama trójki dzieci – Gai w wieku 6 lat oraz dwóch chłopców, 9-latka i 11-latka – znam ten scenariusz aż za dobrze. ;-) Niezgoda pojawia się codziennie, a rozwiązywanie tych konfliktów stało się jedną z moich codziennych, kluczowych ról. Bywają momentami, w których kolokwialnie to ujmując: „ręce mi opadają” ;-)
Z czasem odkryłam, że kłótnie między rodzeństwem to nie tylko problem, ale i okazja do nauki, zarówno dla dzieci, jak i dla nas, rodziców. Zauważyłam też, że każda ich moderowana przeze mnie kłótnia jest dla nich pozytywnym doświadczeniem, w którym uczą się nie tylko trzymać w ryzach swoje reakcje, ale również uczą się rozumieć perspektywę drugiej strony konfliktu. ;-)
Chciałabym podzielić się dzisiaj z Wami moimi przemyśleniami oraz praktycznymi strategiami, które mogą pomóc w radzeniu sobie z tą sytuacją.
Każdy z nas, dorosłych, jest inny i to samo dotyczy naszych dzieci. Każde z moich dzieci jest różnych etapach rozwoju emocjonalnego, fizycznego i intelektualnego. To prowadzi do różnorodnych potrzeb, które nie zawsze są kompatybilne… Konflikty między dziećmi w różnym wieku mogą mieć też różne podłoża.
Młodsze dzieci, takie jak moja córka, mają ogromną potrzebę bliskości, uwagi i uznania. Potrzebują, by ktoś je prowadził, pomagał im odkrywać świat, ale często nie rozumieją zasad społecznych tak dobrze jak starsze rodzeństwo. 9-letni Junior jest natomiast w fazie, w której zaczyna testować granice swojej niezależności, a jednocześnie wciąż wymaga dużo wsparcia emocjonalnego. 11-latek, będący już bliżej dojrzewania, stara się znaleźć swoje miejsce w świecie, co nierzadko skutkuje frustracją, zwłaszcza w kontaktach z młodszymi braćmi czy siostrami, które często zupełnie nie rozumieją jego perspektywy…
Każde dziecko chce, aby rodzice poświęcali mu swoją uwagę. Młodsze dzieci często potrzebują więcej wsparcia, co może być frustrujące dla starszego rodzeństwa. Z kolei starsze dzieci mogą oczekiwać więcej samodzielności, co może być niezrozumiałe dla młodszych. Taka różnica w potrzebach emocjonalnych i uwagi może prowadzić do poczucia zazdrości i rywalizacji. Znam ten temat bardzo dobrze.
Dzieci w różnym wieku mają różny poziom umiejętności komunikacyjnych. Moja 6-letnia córka jeszcze nie potrafi wyrazić swoich emocji tak dobrze jak jej 11-letni brat, co może prowadzić do frustracji. Starsze dzieci mogą czuć się zniecierpliwione tym, że młodsze rodzeństwo „nie rozumie”, czego chcą.
Zanim przystępuję do rozwiązywania konfliktów, staram się zrozumieć, co najczęściej je wywołuje ( o ile jest na to czas – czasami muszę działać szybciej niż sędzia ringowy … znacie temat?) Oto kilka przykładów, które z pewnością wielu z Was brzmią znajomo:
Mimo że staramy się być sprawiedliwi, dzieci często mają wrażenie, że ich rodzeństwo dostaje „więcej uwagi” lub „więcej przywilejów”. Zdarza się, że starsze dziecko czuje, że młodsze jest bardziej faworyzowane ze względu na swoją „niewinność” czy potrzebę opieki.
To klasyczna sytuacja – jedno dziecko chce zabawkę, którą ma drugie, albo narzeka, że musi wykonać więcej obowiązków domowych. Starsze dzieci często mają więcej zadań, co może być dla nich frustrujące, zwłaszcza gdy młodsze rodzeństwo ma więcej swobody.
Różnice w wieku często oznaczają różne zainteresowania i potrzeby. Mój 11-letni syn pasjonuje się książkami, grami planszowymi i komputerowymi, podczas gdy 6-letnia córka woli bawić się klockami lego, ale ma również ochotę uczestniczyć w zajęciach brat. ;-) Kiedy próbują spędzać czas razem, często dochodzi do spięć, ponieważ ich wizje wspólnej zabawy się nie pokrywają.
Starsze dzieci mogą próbować kontrolować młodsze rodzeństwo, co często prowadzi do konfliktów. Moja córka, choć najmłodsza, również potrafi być uparta i nie chce poddać się woli starszych braci, co kończy się płaczem i krzykami.
Zrozumienie przyczyn kłótni to pierwszy krok, ale jak możemy jako rodzice pomóc dzieciom w rozwiązywaniu tych sporów? Oto kilka strategii, które mogą okazać się skuteczne:
Naturalnym odruchem wielu rodziców jest natychmiastowa interwencja, gdy dzieci zaczynają się kłócić. Jednak w miarę możliwości warto dać im szansę na samodzielne rozwiązanie problemu. Dzieci, zwłaszcza starsze, powinny uczyć się, jak radzić sobie z trudnymi emocjami i jak komunikować swoje potrzeby. Oczywiście, trzeba nadzorować sytuację, by upewnić się, że konflikt nie eskaluje do poziomu fizycznej przemocy, ale warto czasami „odstąpić krok” i dać dzieciom szansę na rozmowę.
Często kłótnie wynikają z braku odpowiednich umiejętności wyrażania swoich potrzeb i emocji. Praca nad tym, aby dzieci mówiły o swoich uczuciach i potrzebach w sposób spokojny, jest kluczowa. Można wprowadzić zasadę „mówię – słucham”, gdzie jedno dziecko ma czas na wypowiedzenie swoich myśli, a drugie musi go wysłuchać bez przerywania. Taka technika uczy empatii i zrozumienia drugiej strony.
Nawet jeśli jedno z dzieci sprawia wrażenie bardziej poszkodowanego, ważne jest, aby unikać faworyzowania jednej strony. Rodzice często, nawet nieświadomie, stają po stronie młodszego dziecka, ponieważ wydaje się ono bardziej „bezbronne”. Jednak faworyzowanie jednego z dzieci może w dłuższej perspektywie pogłębiać konflikty i prowadzić do długotrwałych urazów.
Zamiast pozwalać dzieciom na wspólną zabawę, która naturalnie prowadzi do konfliktów, można zorganizować aktywności, które będą dostosowane do potrzeb i zainteresowań wszystkich członków rodziny. Na przykład: jeśli jedno dziecko uwielbia rysować, drugie woli budować, a trzecie interesuje się sportem, można stworzyć dzień tematyczny, który obejmie różne aktywności i pozwoli każdemu dziecku poczuć się zauważonym.
Jednym z efektywnych sposobów na zapobieganie kłótniom jest wspólne ustalenie zasad. Można usiąść z dziećmi i zapytać je, jakie reguły powinny obowiązywać podczas wspólnej zabawy. Zasady mogą obejmować np. dzielenie się zabawkami, respektowanie opinii innych czy korzystanie z „pauzy”, gdy sytuacja staje się zbyt emocjonalna.
Choć prewencja jest kluczowa, kłótnie rodzeństwa czasem wymykają się spod kontroli. Co zrobić, gdy sytuacja eskaluje?
Gdy widzimy, że kłótnia między dziećmi przestaje być tylko wymianą zdań, a zaczyna przeradzać się w coś bardziej agresywnego – czy to w formie krzyków, wyzwisk, czy nawet przemocy fizycznej – interwencja jest nieunikniona. W takim przypadku musimy natychmiast zareagować, zatrzymując konflikt i oddzielając dzieci od siebie, jeśli to konieczne. Ważne jest jednak, aby zachować spokój i nie eskalować sytuacji swoim tonem głosu.
Co zrobić?
Gdy konflikt eskaluje, często wynika to z nagromadzenia emocji, które dzieci nie potrafią wyrazić w słowach. Pomóż im zrozumieć, co czują i dlaczego. W ten sposób mogą nauczyć się wyrażania swoich emocji inaczej niż poprzez krzyk czy uderzenie.
Jak to zrobić?
Dzieci powinny wiedzieć, że ich zachowanie ma swoje konsekwencje. Warto jednak, aby te konsekwencje były ustalone wspólnie, co pozwala im poczuć odpowiedzialność za swoje działania. Kary nie muszą być surowe, ale muszą być jasne i adekwatne do sytuacji.
Przykładowe konsekwencje:
Pamiętajmy, że dzieci uczą się obserwując nas – dorosłych. Jeśli widzą, że my, rodzice, radzimy sobie ze stresem, frustracją i konfliktami w spokojny sposób, będą bardziej skłonne do naśladowania naszych zachowań. Starajmy się być wzorem cierpliwości i umiejętnego rozwiązywania problemów.
Kłótnie między dziećmi to naturalna część życia rodzinnego, ale równie ważne, jak radzenie sobie z konfliktami, jest budowanie pozytywnych relacji między rodzeństwem. Oto kilka sposobów, jak to robić:
Warto zachęcać dzieci do wspólnego spędzania czasu w sposób, który sprzyja współpracy i wzmacnia więzi. Może to być wspólna gra planszowa, gotowanie, czy projekt rękodzielniczy. Kluczowe jest, aby aktywności te były dostosowane do wieku wszystkich dzieci i dawały im poczucie sukcesu.
Ważne jest, aby każde z dzieci miało swoje przestrzenie do realizowania własnych pasji. Starsze dzieci mogą mieć większą potrzebę samodzielności, a młodsze potrzebują więcej wsparcia, ale obie te grupy powinny czuć, że ich zainteresowania są ważne i doceniane.
Warto regularnie organizować rodzinne spotkania, na których każdy ma możliwość podzielenia się swoimi przemyśleniami, emocjami i potrzebami. Taka otwarta forma komunikacji uczy dzieci, że mogą mówić o swoich problemach i że są one słyszane. Ustalone zasady mogą dotyczyć tego, jak radzić sobie z konfliktami, ale też jakie zasady panują w rodzinie.
Dzieci potrzebują pochwał za pozytywne zachowania. Jeśli zauważysz, że twoje dzieci współpracują, dzielą się, lub wspierają nawzajem, nie zapomnij tego zauważyć i docenić. Pochwała za odpowiednie zachowanie motywuje dzieci do dalszych pozytywnych działań.
Każde dziecko jest inne – i to jest piękne. Starajmy się nie porównywać dzieci do siebie nawzajem, a raczej celebrować ich indywidualność. To zmniejsza poczucie rywalizacji i pozwala dzieciom zrozumieć, że nie muszą walczyć o naszą miłość, bo każde z nich jest kochane w wyjątkowy sposób.
W większości przypadków kłótnie między rodzeństwem są naturalne i można sobie z nimi poradzić w domowych warunkach. Jednak są sytuacje, w których warto rozważyć skorzystanie z pomocy specjalisty. Jeśli kłótnie między dziećmi stają się bardzo intensywne, towarzyszy im przemoc fizyczna lub psychiczna, albo jeśli konflikty prowadzą do długotrwałych urazów i trudności emocjonalnych, warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym. Znam rodziców, którzy z powodzeniem korzystają z takich konsultacji i bardzo sobie je chwalą.
Również, jeśli jako rodzic czujesz, że sytuacja cię przerasta, nie wahaj się szukać wsparcia. Często rozmowa z kimś z zewnątrz może dać nową perspektywę na trudną sytuację i pomóc w znalezieniu rozwiązań, które będą korzystne dla całej rodziny.
Warto jednak pamiętać, że … (co nie jest pocieszające, wiem…), że kłótnie między rodzeństwem są nieuniknione, zwłaszcza gdy dzieci są w różnym wieku i mają różne potrzeby. Jako rodzice możemy odegrać kluczową rolę w nauczaniu dzieci, jak radzić sobie z konfliktami w sposób konstruktywny. Ważne jest, aby wspierać je w rozwoju umiejętności komunikacyjnych, okazywać empatię oraz ustalać zasady, które pomogą w budowaniu zdrowych relacji między rodzeństwem.
Pomagając naszym dzieciom w rozwiązywaniu sporów, uczymy je wartościowych umiejętności, które będą im służyły przez całe życie. I chociaż nie możemy całkowicie wyeliminować kłótni z życia rodzinnego, możemy uczynić je okazją do nauki i wzmacniania więzi między rodzeństwem. :-)
To już drugi rok, kiedy moje dzieci będą miały szkolne podręczniki obłożone szarym papierem (kupionym w rolce za grosze), który od kilku lat był nieużywany i postanowiłam zrobić z niego bardzo praktyczny użytek. :) Skąd pomysł na takie obłożenie podręczników? Rok temu wyszło to bardzo spontanicznie. Z racji tego, że w naszej szkole podręczniki są „przechodnie”, to każdy uczeń ma obowiązek korzystać w taki sposób, by w kolejnym roku kolejny rocznik mógł również cieszyć się z książek w dobrym stanie. :-)
Jako studentka dietetyki często spotykam się ostatnio z przeróżnymi pytaniami od Was dotyczącymi żywienia. Jednym z nich, które ostatnio zadał mi niedawno nawet mój brat, obecnie Tata półtorarocznego Szkraba :*, jest to, czy te czarne końcówki banana są szkodliwe i trzeba je koniecznie obcinać. No cóż, dzisiaj rozwieję Wasze wątpliwości i opowiem o tym pysznym owocu nieco więcej! :-)
Zacznijmy od tego, że banany to prawdziwe bomby witaminowe i minerałowe! Zawierają mnóstwo potasu, który reguluje ciśnienie krwi i pracę mięśni, magnez ważny dla układu nerwowego, witaminę C wzmacniającą odporność, a także błonnik, który wspomaga trawienie i daje uczucie sytości.
Poza tym banany są łatwo dostępne, stosunkowo tanie i słodkie, co czyni je idealną przekąską dla maluchów. Ale co z tymi czarnymi końcówkami? No właśnie. :-)
Odpowiedź brzmi: można jeść! Te ciemne fragmenty to po prostu pozostałości kwiatów bananowca i nie stanowią żadnego zagrożenia dla zdrowia. Nie zawierają toksyn, pająków ani innych robaków, o których krążą legendy. To po prostu część owocu, która nie jest tak słodka i przyjemna w konsystencji jak reszta.
To już kwestia gustu i wygody. Niektórzy preferują je usuwać, inni jedzą je bez problemu. Ja osobiście ich nie obcinam, ale zdarza mi się, że moje dzieci same je wyrzucają.
Banany to świetny pomysł na zdrową przekąskę dla dzieci w każdym wieku. Można je jeść na surowo, dodawać do jogurtów, musli czy owsianek, a nawet wykorzystywać do pieczenia ciast i muffinek. Ja uwielbiam je jako baza do słodkiego chlebka bananowego z kawałkami gorzkiej czekolady i kakao.
Pamiętajcie jednak, że jak każdy owoc, banany powinny być spożywane z umiarem. :-) Zawierają sporo cukru, więc nadmierne ich spożycie może prowadzić np. do nadwagi i problemów z zębami. Ja bardzo pilnuję się z jedzeniem bananów i staram się wybierać te mniej dojrzałe, gdyż zawierają mniej cukrów.
Mam nadzieję, że ten artykuł rozwiewa wątpliwości dotyczące bananów i zachęci Was do częstszego sięgania po te pyszne owoce! :-)
A Wy, co myślicie o czarnych końcówkach banana? Obcinacie je, czy jecie bez problemu?
Studiowanie po trzydziestce to temat, który ostatnio wygenerował sporo zapytań na mojej instagramowej skrzynce :-) (Jeśli nie obserwujecie mnie na Instagramie to podrzucam tutaj link: https://www.instagram.com/szczesliva/ – tam jest trochę więcej mojej „prywaty” na stories, też tej dotyczącej moich studiów – Instagram nie wykrzacza się tak często jak facebookowie relacje i jest wygodniejszy w obsłudze).
