Kilka tygodni temu otrzymałam wiadomość od Ani, która zadała mi w mailu pewne pytanie. Na początku myślałam, że to żart. Dopiero później zorientowałam się, że Ania pisze zupełnie na serio i rzeczywiście potrzebuje rozeznać się w temacie.
Każda z nas ma trudniejsze chwile. Naprawdę nie potrzeba wielkich dramatów, aby być zmęczoną i powiedzieć wtedy za dużo. Za dużo pomyśleć. Zbyt wiele zacząć marzyć, wyobrażać sobie albo innym zazdrościć.
Chciałabym żyć w społeczeństwie, w którym nie trzeba zgadywać, jak dorosły człowiek powinien zareagować w takiej sytuacji. Szłam z moim czterolatkiem za rękę przez jeden z krakowskich parków i zmierzaliśmy w stronę jednej z przychodni.
Wstajesz rano. Widzisz względny porządek. Zaraz za Tobą wstają dzieci, choć chyba bardziej prawdopodobna jest wersja, że Ty wstajesz dlatego, że to oni wstali przed Tobą, prawda? ;-)
Wstałam z łóżka. Usiadłam na sofie patrząc na moją córkę, która zaczęła walczyć z pieluchą. Marudzenie – czas start! Siedząc tak zerknęłam zupełnie jakby przypadkiem na moje spodnie od piżamy.
Pamiętacie pierwszych 12 miesięcy z Waszym pierwszym dzieckiem? Nie wiem, jak to wyglądało w Waszym przypadku, jednak pierwszy rok mojego Starszaka to był dla mnie emocjonalny i fizyczny rollercoaster! To był czas, kiedy przepełniało mnie szczęście, a jednocześnie martwiłam się o każdy aspekt dotyczący mojego dziecka. Czytaj dalej
Tak. Śmiejcie się ze mnie. Możecie sobie zrobić ze mnie klasyczną „bekę” i wytykać paluchami, ale jeszcze niedawno, co miało miejsce jakoś pod koniec ubiegłego lata, byłam święcie przekonana, że ja się … nie dam!
Kiedy usiadłam do napisania dla Was dzisiejszego postu, to zaczęłam się na początku „gotować w sobie”! Wiecie dlaczego? Bo dokładnie przypomniałam sobie teksty pewnych osób, którymi byłam raczona, kiedy zostałam mamą. :D Ba, niektórym tekstom musiałam stawić czoło, będąc jeszcze w ciąży!
