Całkiem niedawno w jednym z komentarzy pod facebookowym postem spotkałam się z twierdzeniem , że (i teraz cytuję): „właściwie to dzieciom nic nie trzeba podawać, bo one same sobie wszystko produkują.” Jeszcze dziesięć lat temu, kiedy moja wiedza dot. zdrowia balansowała na granicy niewiedzy, może i mogłabym się podpisać pod tym ryzykownym twierdzeniem, które i tak traktowałabym raczej z przymrużeniem oka.
My już spakowani na wakacje! W tym roku, zresztą tak samo jak i w poprzednim, popodróżujemy trochę po Polsce, z czego ogromnie się cieszę! Lipiec nie był dla nas łaskawy. Pewnie dlatego, że za bardzo się na blogu pochwaliłam tym, że choróbska nas omijają. :D Obiecuję, że więcej tak się chwalić nie będę! ;-) Jedna z Czytelniczek napisała mi maila, w którym stwierdziła u siebie w domu taką samą prawidłowość – jak tylko zaczyna głośno mówić o tym, że wszyscy są zdrowi, to nie mija nawet tydzień a ktoś mierzy się z jelitówką albo gorączka nawiedza całą rodzinę. U Was też zauważacie taką prawidłowość z tym chorowaniem, że lepiej siedzieć w tym temacie cicho? ;-)
Kilka tygodni temu, podczas jednego z naszych wypadów na plac zabaw, spotkała mnie osobliwa sytuacja. Postanowiłam się nią z Wami podzielić, bo przypomniała mi o czasach, w których to mój najstarszy syn był pod podobnym ostrzałem i miałam tego już po dziurki w nosie. Na nic wtedy zdawały się moje tłumaczenia, a otoczenie próbowało wywierać na mnie jako matce niepotrzebną zupełnie presję.
Wiecie co? Będzie dzisiaj krótko i na temat. Wkur…łam się dzisiaj nieprzeciętnie. Wręcz mną rzucało w niektórych chwilach, gdyż przyszło mi czytać (w komentarzach pod jednym z moich archiwalnych postów) wypociny kilku młodych dam, matek gwoli ścisłości, które weszły na te swoje pier… ne wyżyny zajebistości i zejść stamtąd nie chciały.
Nie chciałabym tutaj generalizować, dlatego od razu na początku zaakcentuję pewną rzecz – ja nie mam wobec moich dzieci oczekiwań dotyczących zakładania rodziny czy jej niezakładania, tudzież wchodzenia w związek małżeński. To będzie wyłącznie ich sprawa, jak potoczy się ich życie. Ja jedynie będę trzymać kciuki, aby byli szczęśliwi. :-)
Niedawno spotkałam się z bardzo dziwnym pytaniem, które dużo dało mi do myślenia. Nawet nie o to chodzi, że poczułam się tym pytaniem zaatakowana, bo tak nie było. Raczej skłoniło mnie to pytanie do pewnych refleksji.
Bardzo prawdopodobne jest, że będę odosobniona w moich wrażeniach dotyczących „odpoczywania” z dziećmi na wakacjach. Nie zdziwię się również, jeśli pojawią się głosy w stylu:
– Chciałaś dzieci, a teraz narzekasz?!!!
– Jak ich wychowałaś, tak masz! Dajesz sobie wchodzić na głowę, to masz efekt.
– Wakacje nie są dla Ciebie. One są przede wszystkim dla dzieci!
albo najlepsze:
– Nie potrafisz ich niczym zająć, to masz za swoje.
Powiem Wam, że pierwsze tygodnie czerwca jak to się kolokwialnie mówi – „przeczołgały” naszą rodzinkę. I jak to zwykle bywa – zaczęło się bardzo niewinnie, wręcz bym powiedziała – myśleliśmy, że przejdzie bokiem. Tymczasem polegliśmy wszyscy za wyjątkiem naszego Teośka, który trzymał się dzielnie i niespecjalnie rozumiał, jakim cudem wszyscy oprócz niego „zaprzyjaźniliśmy” się z łazienką i miską, która była naszym dyżurnym akcesorium.
