Oczywistym jest fakt, że cała ta sprawa z wirusem mocno namieszała na wielu płaszczyznach naszego życia. Mogłabym zdecydowanie wymienić o wiele więcej minusów niż plusów tej sytuacji, chociaż wiem, że są osoby, które w obecnej sytuacji widzą same plusy. No ja do nich się nie zaliczam, gwoli jasności. ;-)
Jednej osobie z mojej rodziny dzisiejszy mój post nie spodoba się na pewno. :D Jednak ostrzegłam już ją, że pozwolę sobie na przytoczenie naszej rozmowy na moim blogu i nie będę oszczędna w słowach. :D Nie było sprzeciwu, toteż czynię moją powinność. Suma sumarum była ze strony tej osoby później aprobata i przeprosiny za zbyt dużą „eskalację” głosu”, i ja taką wewnętrzną refleksję szanuję! :D Obiecałam tylko płci mojego rozmówcy nie zdradzać, toteż nie zdradzę jej.;-)
Powiem Wam, że kilka dni temu „zagotowałam się w środku”, jak to mam zawsze w zwyczaju, kiedy spotykam się ze skrajnie odmiennym zdaniem na dany temat, a przy okazji owe odmienne zdanie jest krzywdzące wobec wielu dzieci, jakie znam (nie tylko moich, gwoli jasności!).
Dziewczyny, ja naprawdę nie sądziłam, że kwestia długie włosy moich chłopców będzie budziła takie zainteresowanie a nawet momentami kontrowersje! Nawet nie wyobrażacie sobie, co się dzieje na mojej skrzynce mailowej za każdym razem, gdy publikuję zdjęcie jednego z moich synów. A kiedy publikuję ich wspólne zdjęcie to już w ogóle jest szaleństwo mailowe po takiej publikacji. :D
To był ubiegły tydzień. Odebraliśmy chłopców z przedszkola i pojechaliśmy całą naszą piątką na plac zabaw. Liczyliśmy na to, że oni zmęczeni wchodzeniem po tych wszystkich drabinkach, wymyślnych konstrukcjach i bawiąc się kilogramami piasku wieczorem padną nam jak muchy. Tak na marginesie to po raz kolejny przeliczyliśmy się. :D Ale dzisiejszy post nie jest o tym.
Dzisiejszy post tak naprawdę jest takim skrótowym podsumowaniem moich ostatnich tygodni i pewnego rodzaju postanowieniem, które mam plan zrealizować w najbliższym czasie. Nigdy nie byłam fanką mocnych postanowień, bo wiem, że one często nijak mają się do rzeczywistości, której czasami nie da się dopasować do naszych oczekiwań ;-)
Kilka dni temu wstałam z łóżka. Kolejny raz lewą nogą. Zamiast cieszyć się, że świeci Słońce i dzieci wstały w dobrym humorze, to ja na „dzień dobry” zobaczyłam w salonie piętrzące się pranie czekające na poskładanie i blat kuchni, który nie wyglądał tak, jakim go zostawiłam poprzedniego wieczoru.
W chwili obecnej mam przed oczami obraz faceta, który przychodzi z pracy do domu i zaraz po tym, jak otworzy drzwi mieszkania, to następnie rzuca się z impetem na sofę, odpala jakieś wiadomości tudzież inne fakty po faktach, i tonem nieznoszącym sprzeciwu oznajmia, że miał trudny dzień, a teraz chciałby „papu”.
