Od tygodnia nie mogłam się już doczekać, aż napiszę ten post. Już miałam go publikować tydzień temu, ale za cholerę nie mogłam go dokończyć, bo potrzebowałam ciszy i skupienia, a ostatnio moje dzieci za nic nie współpracują. ;-)
Mam wrażenie, że my kobiety same na własne życzenie same siebie wpuszczamy do tej ciemne szufladki „Ale ja bym tak nie potrafiła.”, z której tak cholernie trudno wyjść. Jeszcze kilka lat temu sama zaczęłam się w tej szufladce urządzać. Za każdym razem, gdy miałam okazję patrzeć na kobiety, które robią rzeczy odważne, pod prąd, niestandardowe jak na moje standardy, niecodziennie i dla mnie osobiście trudne, moją idealną odpowiedzią na takie ich zachowania (przez niektórych nawet zwane „wybrykami”…) było zdanie, którego nadużywałam:
„Ja bym tak nie mogła.”
Mamy już wiosnę! Kiedy już kolejny dzień widziałam na naszym termometrze powyżej 10 stopni Celsjusza, to miałam ochotę skakać z radości! To nic, że ostatnio u nas deszczowo i pochmurno. Jest nadzieja na to, że zaraz „rozkwitnie” nam wiosna, a zaraz po niej lato i jest szansa na to, że dzieci zamiast chorować (sporo dostaję maili w tym temacie od Was, że macie już dosyć chorowania Waszych najmłodszych i wyczekujecie lata, bo wtedy infekcji zdecydowanie mniej u Waszych smyków) to zaczną cieszyć się piękną pogodą korzystając z uroków lata jakimi niewątpliwie są kąpiele w morzu czy jeziorze, górskie wycieczki i oddychanie pełną piersią o wiele czystszym powietrzem! Oby jak najszybciej!
Są komentarze zostawiane przez Czytelników, których się nie zapomina. ;-) Powiem nawet więcej – bywają również takie komentarze, które byłabym w mocy cytować nawet w środku nocy. :D
Są rzeczy, których nigdy nie zapomnisz. Mamy dla nich specjalne szufladki w sercu. Wystarczy, że przychodzi spokojny wieczór, nasze myśli krążą niespiesznie i przypominamy sobie wtedy te wyjątkowe chwile. I rusza wtedy lawina tych wyjątkowych wspomnień. A obok niej lawina łez wzruszenia.
Podobne wpisy
Niespełna dwa tygodnie temu dostałam maila od Czytelniczki, mojej imienniczki, w którym wręcz błagalnym tonem Magda pytała mnie, jak to mama zwykle pyta drugą mamę, co ona ma robić. Jak to określiła Magda: „witki mi już opadają, Szczesliva!”. Jej pięcioletnie bliźniaki chorują na zmianę niemalże cały rok. Wystarczy tylko, że puści swoje towarzystwo do przedszkola i może mieć pewność, że po dwóch dniach jedno z jej dzieci wróci chore, a za dwa kolejne dni już oboje będą leżeli z gorączką.
Podobne wpisy
Pewnie wielu z Was rozpoczęło ten niezwykle ważny proces pozbywania się z otoczenia toksycznych ludzi, a z Waszych maili z ostatnich miesięcy wnioskuję, że nawet całkiem sporo jest osób, które ten etap już zakończyło i to z sukcesem! Winszuję Wam! Doskonale znam to uczucie, kiedy krok po kroku kończyłam bliższe relacje z osobami, z którymi nie było mi po drodze.
Podobne wpisy
Była już noc. Leżałam w łóżku planując, jak będzie wyglądał mój dzisiejszy dzień. W myślach sprawdzałam, czy zapakowałam chłopakom na trening wszystkie potrzebne rzeczy. Odhaczyłam też, czy nalałam im wodę do bidonów. Zweryfikowałam w pamięci, czy strój na WF mają przygotowany. To jest mój codzienny rytuał, że upewniam się wieczorem, czy wszystko jest na swoim miejscu.
