Dopiero od kilku dni czuję, że wrześniowe puzzle nareszcie się u nas poukładały. Pierwszy tydzień września, jak co roku zresztą, jest dla mnie wyzwaniem. Skompletowanie wszystkiego, co potrzebują dzieciaki do szkoły, przedszkola i na treningi spędza mi zawsze sen z powiek.
Będę tęsknić za latem. W tym roku mija mi ono wyjątkowo szybko. Będzie mi brakowało tych ciepłych nocy, podczas których otwieraliśmy okno na oścież, by posłuchać świerszczy. Tych naszych wieczornych ognisk, na których dzieci piekły kiełbaski, chleb i słodkie pianki, jakże pyszne po skarmelizowaniu.
Babcie są specjalistkami w tym, jak ochłodzić mieszkanie latem, gdy na zewnątrz jest upał a wszystkim leje się pot z czoła. W lipcu i sierpniu, kiedy przebywałam na wakacjach u moich babć jako dziecko, chłonęłam te wszystkie ich sztuczki, aby móc z nich korzystać w dorosłym życiu.
Po raz kolejny się zaczął. Festiwal pieprzonych licytacji. Jedna matka drugiej matce będzie próbowała uświadamiać, że ona ma jednak GORZEJ. TRUDNIEJ. BARDZIEJ POD GÓRKĘ. Że nasze zmęczenie nic nie znaczy, gdyż w porównaniu do tego, przez które ona sama przechodzi, to jest jedno wielkie NIC.
Kilka dni temu rozpoczęłam dyskusję z moim M. na temat kwestii, za którymi mi się okrutnie tęskni. Choć właściwie zamiast dialogu powinnam nazwać to monologiem, bo w sumie to tylko ja mówiłam, a on słuchał i nie mam pewności, czy podobnie odczuwał. :D
Wczoraj wieczorem myślałam, że oszaleję. I chociaż chciałabym, aby było u nas „książkowo” i rzeczywiście zdarza się, że moje dzieci są przykładem aniołeczków spijających sobie z dziubków, tak wczoraj dały popalić.
Drodzy Panowie, których mam na myśli w tytule. Wiem, że to się może wydawać dla Was nieprawdopodobne, co za moment napiszę, jednak jest niezbitym faktem. Najjaśniejszym faktem żarzącym się na nieboskłonie, który powinien wyryć się na Waszych męskich i zarazem leniwych klatkach piersiowych.
Pisząc ten tytuł miałam z początku napisać „Romka” zamiast „Cyganka”, ponieważ doskonale zdaję sobie sprawę, że w niektórych kręgach określenie „cyganka” jest uznawane za obraźliwe. Jednak ponieważ na odchodne pani sama rzuciła: „my stare Cyganki, wiemy co mówimy!” uznałam, że nie będę bawić się w „poprawność polityczną”, czy jak ją tam zwać. Aczkolwiek od dłuższego już czasu używam określenia „Romowie”.
