Są rzeczy, których nigdy nie zapomnisz. Mamy dla nich specjalne szufladki w sercu. Wystarczy, że przychodzi spokojny wieczór, nasze myśli krążą niespiesznie i przypominamy sobie wtedy te wyjątkowe chwile. I rusza wtedy lawina tych wyjątkowych wspomnień. A obok niej lawina łez wzruszenia.
Niespełna dwa tygodnie temu dostałam maila od Czytelniczki, mojej imienniczki, w którym wręcz błagalnym tonem Magda pytała mnie, jak to mama zwykle pyta drugą mamę, co ona ma robić. Jak to określiła Magda: „witki mi już opadają, Szczesliva!”. Jej pięcioletnie bliźniaki chorują na zmianę niemalże cały rok. Wystarczy tylko, że puści swoje towarzystwo do przedszkola i może mieć pewność, że po dwóch dniach jedno z jej dzieci wróci chore, a za dwa kolejne dni już oboje będą leżeli z gorączką.
Pewnie wielu z Was rozpoczęło ten niezwykle ważny proces pozbywania się z otoczenia toksycznych ludzi, a z Waszych maili z ostatnich miesięcy wnioskuję, że nawet całkiem sporo jest osób, które ten etap już zakończyło i to z sukcesem! Winszuję Wam! Doskonale znam to uczucie, kiedy krok po kroku kończyłam bliższe relacje z osobami, z którymi nie było mi po drodze.
Była już noc. Leżałam w łóżku planując, jak będzie wyglądał mój dzisiejszy dzień. W myślach sprawdzałam, czy zapakowałam chłopakom na trening wszystkie potrzebne rzeczy. Odhaczyłam też, czy nalałam im wodę do bidonów. Zweryfikowałam w pamięci, czy strój na WF mają przygotowany. To jest mój codzienny rytuał, że upewniam się wieczorem, czy wszystko jest na swoim miejscu.
Od połowy stycznia co chwilę wychwytuję w Waszych komentarzach, że okres infekcyjny przybiera na sile szczególnie u tych z Was mających smyki chodzące do przedszkola i klas 1-3. Moja Gaia też niedawno spędziła kilka dni w domu, bo złapała katar, ale wybitnie szybko jej minął. Już po dwóch dniach nie było po nim śladu, co naprawdę dało mi do myślenia, że poprzez wielotorowe budowanie odporności u naszych dzieci jesteśmy w mocy wzmocnić ich odporność bardzo mocno i niezwykle szybko mogą się wtedy uporać z infekcjami.
Panowie. Pracujący. Zarabiający na chleb. Wy, którzy wstajecie skoro świt i pędzicie do roboty na złamanie karku. Panowie, którzy z pracy wracacie zrypani do domu i jedyne, o czym marzycie, to pieprznąć się na sofę i odpłynąć.
Gdybym żyła w idealnym świecie, to zapewne ani razu nie pokłóciłabym się z moim mężem. Niedawno nawet dostałam maila od Czytelniczki o tytule: „Szczęśliva, ratuj, powiedz, jak nie kłócić się z mężem?!” A w kolejnej części Czytelniczka dodała, że kłóci się ze swoim partnerem niemalże codziennie, a później skutkuje to cichymi dniami przez resztę tygodnia, a czasami nawet przez cały miesiąc.
To jeden z tych postów otrzymanych od Czytelników, do których nie dopiszę mojego komentarza. Postanowiłam opublikować go w całości, korygując jedynie imiona, aby autorka i jej rodzina czuli się anonimowo.
