Mam dla Was dzisiaj 5 zdań, które moim zdaniem warto, aby znało każde dziecko. Są one niezwykle przydatne! Oczywiście mam na myśli takie dziecko, które już potrafi formułować zdania i używać ich zgodnie z ich celowością.
Śpią. Słyszę ich miarowe oddechy i zastanawiam się, kiedy ten czas zleciał. Do dziś pamiętam te dni, w których każde z nich przyszło na świat. Ten moment, w którym po raz pierwszy dotknęłam ich skóry, złapałam za ich maleńkie dłonie i powiedziałam w myślach:
„Witaj, Skarbie! Od dzisiaj będę Ci towarzyszyć w Twojej życiowej przygodzie!”
Powiem tak: ja nawet żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej. Mogłam już ogarnąć temat po pierwszym porodzie, ale nie! Udawałam, że nie trzeba. Że to nie przystoi. Że jak bym mogła, skoro większość kobiet jednak udaje się temat ogarnąć.
Dzisiejszy wpis będzie idealną okazją do tego, aby podzielić się z Wami moimi odkryciami, patentami tudzież przepisami, które tego lata mnie zachwyciły i zmieniły moją codzienność! Jedni za moment powiedzą: „Hej, Szczęśliva, Ty próżna istoto! Wielkie mi tam odkrycia!”, ale ja wiem, co mówię (a właściwie to „piszę” :D), bo każdy, kto moich propozycji spróbuje, ten zapewne przybije mi piąteczkę! ;-)
To chyba jakaś plaga, że kiedy dzieci zbliżają się do bardziej ogarniętego wieku, powiedzmy 3-4 lat, to dywagacje otoczenia schodzą z problemów smoczkowo-wózkowych i wchodzą na wyższy stopień wtajemniczenia.
„[…] Pani Magdo, dlaczego moja żona jest taką zołzą?! Ona nic nie robi poza tym, że cały dzień narzeka, opowiada wszystkim wokół o swoim nieszczęściu i próbuje sprowadzić mnie do parteru. Do niedawna jeszcze się trzymałem i nie reagowałam na te zaczepki, ale ostatnio coś we mnie pękło. Podczas jednej z jej furii o pierdołę o mało nie brakowało a trafiłbym ją krzesłem, którym miałem ochotę rzucić o ścianę. Nie poznaję siebie… To wymyka się nam spod kontroli!
Dzisiejszy post jest apelem, który zostawiła na mojej skrzynce Kamila. Jak to napisała Kamila – dla niej jest już za późno, ale inni mogą jeszcze próbować zmienić bieg swojego życia, ponieważ później trudno wyjść z sytuacji, w której oprócz partnerów cierpi również mała istota.
Czasami chce się po prostu ryczeć. Wyć. Łkać. Schować pod kołdrą. Albo w jakimś cichym kącie i stać niewidzialną. Tak, aby nikt nas nie zobaczył i nikt nie mógł wytrącić z tego bycia samą.
