Każda z nas ma trudniejsze chwile. Naprawdę nie potrzeba wielkich dramatów, aby być zmęczoną i powiedzieć wtedy za dużo. Za dużo pomyśleć. Zbyt wiele zacząć marzyć, wyobrażać sobie albo innym zazdrościć.
Chciałabym żyć w społeczeństwie, w którym nie trzeba zgadywać, jak dorosły człowiek powinien zareagować w takiej sytuacji. Szłam z moim czterolatkiem za rękę przez jeden z krakowskich parków i zmierzaliśmy w stronę jednej z przychodni.
Wstajesz rano. Widzisz względny porządek. Zaraz za Tobą wstają dzieci, choć chyba bardziej prawdopodobna jest wersja, że Ty wstajesz dlatego, że to oni wstali przed Tobą, prawda? ;-)
Wstałam z łóżka. Usiadłam na sofie patrząc na moją córkę, która zaczęła walczyć z pieluchą. Marudzenie – czas start! Siedząc tak zerknęłam zupełnie jakby przypadkiem na moje spodnie od piżamy.
Pamiętacie pierwszych 12 miesięcy z Waszym pierwszym dzieckiem? Nie wiem, jak to wyglądało w Waszym przypadku, jednak pierwszy rok mojego Starszaka to był dla mnie emocjonalny i fizyczny rollercoaster! To był czas, kiedy przepełniało mnie szczęście, a jednocześnie martwiłam się o każdy aspekt dotyczący mojego dziecka. Czytaj dalej
Tak. Śmiejcie się ze mnie. Możecie sobie zrobić ze mnie klasyczną „bekę” i wytykać paluchami, ale jeszcze niedawno, co miało miejsce jakoś pod koniec ubiegłego lata, byłam święcie przekonana, że ja się … nie dam!
Kiedy usiadłam do napisania dla Was dzisiejszego postu, to zaczęłam się na początku „gotować w sobie”! Wiecie dlaczego? Bo dokładnie przypomniałam sobie teksty pewnych osób, którymi byłam raczona, kiedy zostałam mamą. :D Ba, niektórym tekstom musiałam stawić czoło, będąc jeszcze w ciąży!
Rozważania typu: „synowa VS teściowa” albo „teściowa VS synowa” (jak kto woli) to temat rzeka! Wcześniej kwestia ta zupełnie mnie nie dotyczyła. Mamy moich dawnych chłopaków czy narzeczonego nie były obiektem mojego zainteresowania. I pewnie vice versa, nie oszukujmy się ;-)
