Dziewczyny, ja naprawdę nie sądziłam, że kwestia długie włosy moich chłopców będzie budziła takie zainteresowanie a nawet momentami kontrowersje! Nawet nie wyobrażacie sobie, co się dzieje na mojej skrzynce mailowej za każdym razem, gdy publikuję zdjęcie jednego z moich synów. A kiedy publikuję ich wspólne zdjęcie to już w ogóle jest szaleństwo mailowe po takiej publikacji. :D
To był ubiegły tydzień. Odebraliśmy chłopców z przedszkola i pojechaliśmy całą naszą piątką na plac zabaw. Liczyliśmy na to, że oni zmęczeni wchodzeniem po tych wszystkich drabinkach, wymyślnych konstrukcjach i bawiąc się kilogramami piasku wieczorem padną nam jak muchy. Tak na marginesie to po raz kolejny przeliczyliśmy się. :D Ale dzisiejszy post nie jest o tym.
Dzisiejszy post tak naprawdę jest takim skrótowym podsumowaniem moich ostatnich tygodni i pewnego rodzaju postanowieniem, które mam plan zrealizować w najbliższym czasie. Nigdy nie byłam fanką mocnych postanowień, bo wiem, że one często nijak mają się do rzeczywistości, której czasami nie da się dopasować do naszych oczekiwań ;-)
Kilka dni temu wstałam z łóżka. Kolejny raz lewą nogą. Zamiast cieszyć się, że świeci Słońce i dzieci wstały w dobrym humorze, to ja na „dzień dobry” zobaczyłam w salonie piętrzące się pranie czekające na poskładanie i blat kuchni, który nie wyglądał tak, jakim go zostawiłam poprzedniego wieczoru.
W chwili obecnej mam przed oczami obraz faceta, który przychodzi z pracy do domu i zaraz po tym, jak otworzy drzwi mieszkania, to następnie rzuca się z impetem na sofę, odpala jakieś wiadomości tudzież inne fakty po faktach, i tonem nieznoszącym sprzeciwu oznajmia, że miał trudny dzień, a teraz chciałby „papu”.
Wczoraj wieczorem myślałam, że oszaleję. I chociaż chciałabym, aby było u nas „książkowo” i rzeczywiście zdarza się, że moje dzieci są przykładem aniołeczków spijających sobie z dziubków, tak wczoraj dały popalić.
To była środa. Dzień jak co dzień w Bieszczadach, czyli człowiek oddycha cudownie świeżym powietrzem, delektuje się bieszczadzkimi widokami i próbuje jakoś urozmaicić dzieciom czas, aby było dla nich ciekawie. ;-) Jesteśmy po raz n-ty w Olchowcu i to jest miejsce, w którym naprawdę uwielbiamy bywać.
Ta moja nieszczęsna noga w gipsie mocno mnie unieruchomiła, jednak obiecałam sobie, że nie powstrzyma mnie ona przed zmianami, jakie planuję już od kilku tygodni. Niewiele ponad 2 tygodnie temu dopadł mnie pewnego rodzaju kryzys, który ja nazywam przesileniem.
