Przyznam się Wam, że niewiele jest filmów dla dzieci, których oglądanie sprawiło mi tak wielką frajdę jak w tym przypadku. :-) Już po pierwszej części, której premiera w kinach była w 2018 roku, byłam zachwycona. Wtedy w kinie towarzyszył mi Ivo i do dzisiaj pamiętam, jak po seansie błagał mnie, żebyśmy zostali w kinie na kolejny seans, który był pół godziny później. -)
Macie tak czasami, że przytrafia się Wam pewnego razu jakaś sytuacja, z pozoru zwyczajna, z którą mierzyliście się już nie jeden raz, jednak za tym setnym razem dostajecie olśnienia?! Doświadczacie pewnego rodzaju przebudzenia, w trakcie którego zastanawiacie się głośno, jakim cudem dałyście się wcześniej wpasować w sytuację, która zupełnie nie tak powinna wyglądać?
Chociaż chciałabym codziennie chwalić się tym, że moje dzieci zasypiają o magicznej 20.00, to jednak rzeczywistość jest często zupełnie inna. Co prawda (całe szczęście!) minęły czasy, kiedy moje dzieci zasypiały o godzinie 22.00 czy 23.00, jednak zmiana pory zasypiania moich dzieci wymagała od nas niebywałej konsekwencji. Mój M. niespecjalnie wierzył w to, że uda nam się wypracować system wcześniejszego ich kładzenia do łóżek, ale zaparłam się niczym osioł i do dzisiaj pamiętam tę moją determinację w oczach i ściśnięte pięści!
Ostatnie dni w naszej rodzinie były mocno pod tytułem: „Zbliża się Dzień Dziecka!”. Niespecjalnie mam tutaj na myśli prezenty związane z tym dniem, gdyż razem z moim M. i dziećmi zdecydowaliśmy, że w tym roku nie skupiamy się na prezentach, a na wspólnie spędzonym czasie i rozmowach. Dzieci wymyśliły sobie jakieś drobnostki, co bardzo mnie ucieszyło! Gaia zażyczyła sobie kolorowanki wodne i naklejki wielokrotnego użytku. Teosiek z kolei chciał mały klockowy motocykl z jednym ze swoich ulubionych superbohaterów, a Ivo poprosił o kendamę. :-)
Nie wiem, czy czujecie podobnie, jednak z roku na rok coraz bardziej rozumiem, że jestem na tej planecie tylko gościem i powinnam być jak najmniejszym dla niej obciążeniem. W ciągu ostatniego roku obejrzałam kilka filmów dokumentalnych, które dały mi wiele do myślenia, i zrozumiałam, że zmiany, których potrzebuje nasza planeta, „same się nie zrobią”. Ba! One nie zrobią się beze mnie. Odkąd nie żyję sama i odpowiadam nie tylko za siebie, ale całą naszą piątkę, to czuję, że ta odpowiedzialność jest naprawdę duża. Czytaj dalej
Nie wiem, czy będziemy mieli podobne zdanie w kwestii za moment przeze mnie opisanej, jednak pokuszę się o twierdzenie, że chociaż część z Was myśli podobnie do mnie. Oto i ono: ja moich dzieci do niczego nigdy nie zmuszam. Jestem rodzicem typu: „nic na siłę”. Uważam, ze moim zadaniem jako rodzica, jest pokazywać dziecku świat, zachęcać go do robienia rzeczy ciekawych, rozwijających pamiętając przy tym, że to do dziecka finalnie należy decyzja, czy coś „pociągnie” i jak daleko w danej materii zajdzie.
Myślimy podobnie, czy może macie jeszcze inne zdanie w tym temacie? Bardzo jestem ciekawa Waszego podejścia. :-)
W tym roku długo musieliśmy czekać na to, by Słońce zawitało do nas na dłużej i nie było przeplatane deszczem. W pewnym momencie nawet zwątpiłam w to, czy odwiedzi nas wiosna, bo za każdym razem, gdy spoglądałam na prognozę pogody, to widziałam temperaturę poniżej 10 stopni Celsjusza. :(
Jak tylko mamy wiosnę za oknem, to Czytelnicy właściwie od razu zadają mi w mailach te same pytania: „Magda, ratuj! Co na kleszcze?!” Albo: „Jest w ogóle jakiś skuteczny sposób na kleszcze?! Moja mała złapała trzy podczas jednego spaceru!!! „Cokolwiek słyszałaś, że jest jakiś bezpieczny dla dzieci i jednocześnie skuteczny sposób na kleszcze? Moi mają uczulenie na olejki i rozkładam ręce!”
Pytań od Czytelników a propos tego, czy istnieje bezpieczna ochrona przeciw kleszczom dla całej rodziny, jest masa.
