Jeśli czytaliście mój apel, który umieściłam na blogu 2 sierpnia, dotyczący „mamy patrzącej w telefon na placu zabaw”, to jest duża szansa, że chcecie poznać dalszy ciąg tamtej historii. A jeśli go nie czytaliście, to możecie przeczytać tę historię tutaj.
Są takie chwile, kiedy patrzę na siebie z boku i widzę, jak zmieniłam się na przestrzeni ostatniej dekady i … jak cały czas się zmieniam! I wiecie co? Może niektórzy pomyślą sobie teraz, że jestem zadufana w sobie, zbyt pewna siebie i niepotrzebnie się teraz afiszuję pisząc poniższe wersy,
Kiedy czytam niektóre Wasze komentarze, szczególnie te od rodziców dzieci w wieku szkolnym, w szczególności nastolatków, to dociera do mnie ta ukryta prawda w tym oklepanym już dla wielu frazesie:
„Małe dzieci – mały kłopot. Duże dzieci – duży kłopot.”
Dla jednych z Was nie będzie to nic odkrywczego i powiecie mi, że Ameryki to ja tą metodą nie odkrywam. ;-) Ale może dla drugich okaże się równie dobrym rozwiązaniem jak dla nas? Kto wie! Powiem Wam, że odkąd ja z moim M. stosujemy tę metodę, to NARESZCIE przestały mnie irytować wieczory, w trakcie których moje dzieci wchodzą na wyżyny kreatywności robiąc wszystko, aby tylko nie pójść spać o ustalonej porze! ;-)
Doskonale pamiętam pytanie a propos kawy, które zadałam mojemu ginekologowi, gdy zaszłam w ciążę. „Panie Doktorze, czy można pić kawę w ciąży?!” Zastanawiałam się, czy kawa w ciąży ma wpływ na dziecko i jaka jest jej dopuszczalna ilość. Z wielu stron docierały do mnie sprzeczne informacje. Jedni mówili, że można pić w ciąży kawę, ale tylko rozpuszczalną. Drudzy mówili, że można w ciąży pić tylko niewielkie ilości kawy mielonej samodzielnie w domu! :D Kilka osób z mojego bliskiego kręgu również wskazywało na to, że absolutnie nie wolno pić w ciąży kawy!
„No i bądź tu mądra!”, jak to się mówi. :-)
Mogę na palcach jednej ręki policzyć znane mi kobiety, które nie mają z tym problemu. Przyznam szczerze, że jakiś czas temu w ogóle się nad tym nie zastanawiałam. Dlaczego? Bo (jeszcze) nie musiałam!
W ostatnich latach omija mnie to całe okołokomunijne szaleństwo. Większość moich znajomych i część rodziny zdecydowało albo zupełnie zrezygnować z tego sakramentu z racji swoich przekonań, albo odroczyć go w czasie, by sprawdzić, czy dziecko jest gotowe przyjąć ten sakrament.
