Mam wrażenie, że niektórzy mężczyźni trochę się zagolopowali. Dostaję wiele wiadomości od Was, w których piszecie np. jak Agnieszka, o tym że:
“Kochaliśmy się długo i szczęśliwie, dopóki na horyzoncie nie pojawiła się ciąża. Później szlag wszystko trafił. […] “
Ponad dekadę temu byłam bardzo bliska takiego twierdzenia i przyznam się Wam zupełnie szczerze, że mniej więcej co drugi poznawany przeze mnie mężczyzna albo był życiowym leniem, albo totalnym głupkiem albo zdrowo po rogach walił swoją kobietę.
Podzielę się z Wami taką moją bardzo luźną refleksją, którą od kilku tygodni mam w głowie. Te moje rozmyślania zbiegły się w czasie z wizytą u moich dziadków, którzy mieszkają pod Wrocławiem.
W pewnym sensie ten post jest niejaką spowiedzią z moich grzeszków, które kiedyś bardzo mocno oddziaływały na moją codzienność i od których byłam mam wrażenie mocno uzależniona.
Jeszcze niedawno smęciłam wszystkim, że te wakacje spędzę w mieście. I co prawda robię, co w mojej mocy, aby wykorzystać je z dziećmi jak najbardziej efektywnie, to cały czas czułam taki delikatny żal, lekki niedosyt, że nie udało nam się w tym roku ani nigdzie pojechać dalej, ani nigdzie polecieć.
