Pamiętam moje zachowanie, kiedy mój prawie pięciolatek zaliczał swoje pierwsze choroby. Do drugiego roku życia był dzieckiem nie chorującym. Dopiero, gdy poszedł do przedszkola, to się zaczęło! A jak się zaczęło, to poszło z naprawdę grubej rury!

Byłam totalnie na tę zmianę nieprzygotowana. To nie były zwykłe infekcje. To były około-szpitalne przygody z temperaturą w tle, której (za cholerę) nie można było zbić. Ja wpadałam w panikę i chwytałam się już każdej deski ratunku, aby pomóc dziecku. A ponieważ gorączkował bardzo długo i bardzo wysoko, to ja z tego mojego matczynego strachu podawałam mu paracetamol z ibuprofenem już jak widziałam pierwsze oznaki choroby, bo bałam się, że jak to się rozkręci, to ja tego nie zatrzymam!

Dopiero, kiedy to jego chorowanie w miarę się uspokoiło, to przestałam siać panikę podczas wizyt lekarskich i zaczęłam uważnie słuchać lekarzy zamiast trząść się nad dzieckiem przy byle katarze.

Pamiętam, jak zamówiłam wizytę domową i lekarka, która nas wtedy odwiedziła, powiedziała kilka bardzo ważnych rzeczy, których trzymam się do dzisiaj.

Przede wszystkim zapytała mnie, dlaczego zamawiam wizytę domową skoro dziecko ma 38,0 stopni i na razie tylko odrobinę pokasłuje. A mnie się wtedy wydawało, że 38.0 stopni to jest już katastrofa, która wykańcza moje dziecko, i mnie przy okazji. Dostałam wtedy jeden z największych ochrzanów, jaki mogłam zebrać od lekarza:

Niech Pani zapomni o zbijaniu temperatury 38 stopni!

To jak Pani chce, aby dziecka organizm walczył z chorobą?

I miała kobieta rację! Podwyższona temperatura ciała człowieka pozwala na to, aby została uruchomiona skuteczna odpowiedź immunologiczna naszego organizmu. Dla przykładu – kiedy widzimy na termometrze podwyższoną temperaturę, to powstają wtedy w naszym organizmie białka odpornościowe, które atakują namnażające się wirusy, bakterie czy inne patogeny. Natomiast jeśli za szybko podamy dziecku lek zbijający gorączkę, to spowolnimy i uśpimy te jego zdolności ochrony i walki z chorobami. Dlatego też nie powinniśmy zbijać temperatury niższej niż 38 stopni, a niektóre „szkoły” mówią nawet o 38,5 stopnia czy o 39 stopniach.

Te wartości graniczne są różne dla każdego organizmu, dlatego nie traktujcie tego postu jako porady lekarskiej, bo nią nie jest. Sami dobrze znacie Wasze dziecko i wiecie, jak ono reaguje na wyższą temperaturę.

Ja przy moim starszaku nie zbijam temperatury jeśli jest niższa niż 38,5 stopnia, natomiast z racji tego, że junior miał kiedy epizod z drgawkami gorączkowymi w roli głównej (wiedzą to ci, którzy to przeszli z dzieckiem…) to bardzo mocno go obserwuję i temperaturę wyższą niż 38 stopni już zbijam. Znam też dzieci, które bez podania przeciwgorączkowych preparatów przy 38 stopniach przelewają się rodzicom przez ręce i ich mamy zawsze reagują wcześniej, aby dziecko miało w ogóle siłę pić i cokolwiek jeść.

Z tego co zasugerowała mi pediatra, u niemowląt i małych dzieci nie można sobie tak folgować z czekaniem i zbijaniem temperatury przy wyższych wartościach. Każde podwyższenie temperatury należy skonsultować z lekarzem i podanie leków obniżających gorączkę jest bardzo ważne.

Konkludując już – ja już nie zaliczam się do grona panikar, ale to chyba tylko dlatego, że z dwójką moją przeszłam już niemało i teraz jadę po lepiej ubitej drodze.

Wiem, że najlepsze co możemy zrobić przy umiarkowanie gorączkującym dziecku, to wstrzymać się z podawaniem preparatów przeciwgorączkowych i na spokojnie dziecko obserwować w międzyczasie posiłkując się naturalnymi sposobami.

Ciekawa jestem w jaki sposób Wy zbijacie gorączkę u Waszych dzieci. Ja najpierw u mojego starszaka stawiam najpierw na naturalne sposoby zbijania gorączki:

– chłodne okłady (ale nie lodowate!) na czoło, na szyję, kark, przeguby dłoni, pachwiny

– przy bardzo wysokiej temperaturze i gdy widzę, że przeciwgorączkowe preparaty działają na krótko, to robię mu kąpiel w letniej wodzie. Najpierw wkładam chłopaka do ciepłej a następnie dolewam stopniowo zimnej, tak aby go nie wystraszyć. To chyba najlepszy nasz sposób i najszybciej działa przy gorączkach.  ]

– podaję bardzo dużo wody. a kiedy mi chłopak marudzi, że nie może, to ratuję się domowym kisielem i galaretką, bo one zazwyczaj przekonują moich chłopców do efektywniejszego picia, z czym podczas gorączki mają problem.

Także nie panikujmy i jeśli nie ma przesłanek, aby zbijać naszemu dziecko umiarkowanie wysokie temperatury, to wstrzymajmy się z przeciwgorączkowymi preparatami. Znam kilka osób, które zbijają nawet 37,5 i nie pozwalają organizmowi dziecka bronić się samemu, co niestety doprowadza do powtarzających się infekcji i totalnie nie motywuje organizmu do walki :(

Zdrowia!