*post archiwalny

Powiem tak: nic nie jest mnie w stanie przekonać, że po urodzeniu mojego trzeciego dziecka, powinnam rozważyć opcję wybraną przez znajomą Asi, od której dostałam w zeszłym tygodniu maila.

Nie wiem, czy jestem zbyt wrażliwa na takie tematy i dlatego moje wewnętrzne opory w tej kwestii są nie do przeskoczenia, a większość ma tak naprawdę neutralne w tej kwestii zdanie. Nie mam nic przeciwko, jeśli inni decydują się na takie rozwiązanie, choć przyznam szczerze, że ja na samą myśl dostaję ciarek na skórze i pisząc te kilka zdań zupełnie szczerze zastanawiam się, ile razy będę musiała to pisanie przerwać ze względów na dość wrażliwy odbiór tego pisania przez mój organizm.

Ja kategorycznie mówię nie i mam pewność, że nie ogarnęłabym tego za nic w świecie. To znaczy wiem, że nie przeszłoby mi to przez gardło. Pomyślałam jednak, że kto wie, czy nie jestem zaściankowa w tej kwestii, bo tak naprawdę to ta procedura jest coraz bardziej popularna i większość z Was nie miałaby nic przeciwko się jej poddać. Mimo stanowczości za wszelką ceną próbuję mieć otwarty umysł i chciałabym poznać tych, którzy tego już spróbowali.

To, że dla mnie jest coś obrzydliwe wcale nie znaczy, że musi być obrzydliwe dla innych. Pisząc tytuł tego postu wyrażam tylko moje zdanie licząc jednak na feedback od tych, którzy już próbowali nowej metody na zapobieganie depresji poporodowej bądź skutkom baby bluesa, który dotyka sporą część kobiet.

Asia napisała:

” […] Jestem w pierwszej ciąży i mam dylemat. Koleżanka namawia mnie na zjedzenie łożyska po porodzie i mówi, że to ustrzegło ją przed depresją poporodową i dodało energii po bardzo trudnym porodzie. Ja nigdy nie byłam zakręcona na punkcie natury, ekologii i naturalnego leczenia jak ona i nie wyobrażam sobie, żebym mogła zjeść swoje łożysko. […]

Powiem Ci, że czuję obrzydzenie na samą myśl, że mogłabym zjeść kawałek własnego ciała. Mam wewnętrzną blokadę a ona naciska, że kto wie, czy to nie jest moja ostatnia ciąża, bo w sumie zaszłam w ciąże prawie cudem (mam zespół PCOS i staraliśmy się o dzidzię ponad 5 lat).

Co zrobiłabyś na moim miejscu? […] „

Ja wiem, co bym zrobiła na swoim miejscu. A Ty Asia kieruj się tym, co podpowiada Ci intuicja. Moja mi podpowiada wstrzemięźliwość w tej kwestii.

Po pierwsze z tego co mi wiadomo nie ma naukowych dowodów na to, że zjedzenie łożyska korzystnie wpływa na organizm kobiety.

Raczej w większości polegamy na opiniach kobiet, które tego doświadczyły i postanowiły się podzielić swoim spostrzeżeniem. Faktem jednak jest, że łożyska są bogate w składniki odżywcze i hormony, których zasoby są po porodzie bardzo uszczuplone.

W wielu kulturach jedzenie łożyska jest rytuałem, na który decydują się kobiety i nie robią z tego żadnej afery. Po prostu, ot jedna z ich tradycji narzuconych/przyjętych przez ich kulturę.

Ja bym się na ten krok nie zdecydowała. Po pierwsze, przez blokadę wewnętrzną, która nie pozwala spojrzeć mi na to pod kątem stricte medycznym. Nie potrafiłam znaleźć rezultatów badań naukowych, które by jednoznacznie określiły, że warto tę opcję rozważyć. Po drugie – aby procedura zjedzenia łożyska po porodzie była bezpieczna, nadzorować ją powinien wyszkolony personel medyczny, który już wielokrotnie takie kwestie przeprowadzał. Takie łożysko nie powinno być np. skażone kałem ani matki ani dziecka i powinno być w odpowiednich warunkach przechowywane. Pytanie: czy personel polskich szpitali jest na to gotowy?

Z tego co wiem, jednak nie mogłam znaleźć informacji w sieci na ten temat, to obowiązujące w Polsce przepisy nie pozwalają personelowi szpitalnemu wydać łożyska. Lekarz najpierw musi je obejrzeć, czy wyszło z dróg rodnych w całości, a następnie ma obowiązek je wyrzucić. Jest ono traktowane jako odpad szpitalny, który trzeba zutylizować.

Poza tym: a co jeśli, byłyśmy w ciąży faszerowane lekami podtrzymującymi ciążę? Czy w takim łożysku nie odkładały się substancje, które mogą mieć niekorzystny wpływ na nasz organizm?

Kiedy zadałam pytanie mojemu lekarzowi prowadzącemu (któremu zdecydowanie ufam), co myśli o zjadaniu łożyska po porodzie, to dostałam najpierw w zamian lekki uśmiech na twarzy, a następnie wymijającą odpowiedź sugerującą, że raczej wstrzymałby się z tym krokiem.

Ja mam wrażenie, że w kulturze zachodniej jest to pewnego rodzaju trend, który niekoniecznie ma swoje uzasadnienie, wszak my mamy dostęp do leczenia i suplementów, czego niektóre plemiona afrykańskie nie mają. Może oni w ten sposób suplementują swój organizm korzystając z dostępnych im środków? Ja zdecydowanie pozostaję przy swojej decyzji szanując oczywiście wybory innych, choć nie ukrywam, że na samą myśl przechodzi mnie dreszcz :-)

P.S. Kto wie, czy za 30 lat, kiedy dostęp do naturalnych, niesyntetycznych środków suplementujących będzie bardzo ograniczony, moja córka po swoim porodzie nie wypowie zdania, które będę musiała zaakceptować i próbować zrozumieć. Cóż z tego, że będzie może dla mnie obrzydliwe, ale wybór będzie należał tylko do niej:

Mamo, pół łożyska zjadłam, pół zamroziłam. A kiedy przyjdzie odpowiedni moment w moim życiu, to je zakopię i posadzę na nim drzewo idąc za przykładem ludów Ugubugubidu! ;-)

Zatem niech każdy robi, jak uważa. Wszak co dla mnie jest obrzydliwe, dla innych może być mistyczne. Oby tylko wszystkim to na zdrowie wychodziło! ;-)