A co jeśli mąż całe dnie prawie dzień w dzień wysiada emocjonalnie i cały czas twierdzi, że to ty zbyt rozpieszczasz, a to przecież teraz tymasz wszystkiego dosyć i chcesz odpocząć? Żadnego oparcia…

Znowu słowa, których akurat potrzebowałam. Dzięki:) I to nie dlatego, żeby usprawiedliwiać te wybuchy, bo wiem, że mam nad czym pracować. I pracuję nad tym. Ale dobrze jest wiedzieć, że nie jest się jedyną na świecie mamą, która choć kocha nad wszystko, to jest tylko człowiekiem. I czasem płacze, a czasem wrzaśnie.

Taaaaak doskonale znam te uczucie, bezsilnosc bezradnosc a dziecko dalej swoje. Mam dwojke,syn ma 16 miesiecy a corka osiem lat. Nie mogę trzasnac drzwiami i wyjsc, partner tez słabo bierze udzial w naszej codziennosci. Pracuje a my mamy cieszyc sie ze wraca do domu,na tym konczy się jego rola. Przy dzieciach wszystko robie sama i szczerze czasami to graniczy z cudem. Starsza fochuje pyskuje nie slucha i wymaga centrum uwagi jakby w dalszym ciagu trwala zazdrosc o mlodszego brata…a ja? Nie rozdziele sie na dwie by dac im tyle samo czasu, jest starsza powinna wiecej rozumiec a tu nijak i codziennie cos nie tak, upominam raz drugi trzeci dziesiaty potem juz krzycze ale i to niewiele daje… Szczerze? Po prostu sobie nie radze, a ze swoja cierpliwosci to juz wogole.

Moj syn (6 miesiecy) od urodzenia jest bardzo wymagajacym i placzliwym dzieckiem. W dzień w ogole nie spi , w nocy budzi się co godzinę chce byc ciągle noszony ja karmie piersią ale z racji tego, że się strasznie wyginał nie chciał chwytać odciąglam mleko laktatorem mam na to krótkie chwile gdy jest zadowolony. Były kiedyś nawet dni w których do przyjścia męża z pracy nic nie jadłam i nie piłam , nie było poprostu czasu na to… . A gdy się pytam koleżanek ? Ich dzieci tylko jadły spały i się uśmiechały , zero kolek, budzenia się w nocy , nerwów czysta radość macierzyństwa . Patrzą na mnie jak na kretynkę ( takie przynajmniej mam wrażenie ), że albo moje dziecko jest nienormalne bo nie zasypia w łóżeczku i nie przesypia całych dni w nim albo to ja jestem beznadziejną matka. Rodzina męża zresztą to samo! Ja czuje się samotna , beznadziejna , rozczarowana macierzyństwem ! Boję się czy serio z moim synem jest wszystko ok …? Dlaczego w szkołach rodzenia nie mówią o problemach , tylko o tym jak to być pięknie matką ? Myślałam, że przygotowałam się do macierzyństwa jednak życie pokazuje co innego.

Ja mogę tylko powiedzieć jak ja pracuje nad sobą….. Tylko spokój może nas uratować …nasze nastawienie wpływa znacząco (z moich obserwacji )na zachowanie naszych pociech….
Jestem z rodziny patologicznej i nawet gdy o dziecku jeszcze nawet się myśl nie rodziła w mojej głowie to już bałam się ze będą złą matką……przez 1 rok , czy nawet 1,5 ,,,spokojna , opanowana przez co dziecko też cacy, im level wyżej tym gorzej , zdarzało mi się głos podnieś , nawet dac klapsa….. Po czym miałam mega wyrzuty sumienia…….młoda ma 4 lata najbardziej irytuje mnie jak mówię do niej coś 5, 6 raz a ona zero reakcji ,,,, zdarzy mi się wtedy ostrzej ja zawołac, tylko i wyłącznie w celu by łaskawie chciała zwrócić uwagę na to co od niej chce….. Od czego zaczęłam pracę ?
– mocno starałam sobie sama uświadomić to co niby oczywiste , dziecko po prostu pewnych rzeczy nie wie, nie rozumie ,nie jest świadome …..co za tym idzie…..ktoś mu to musi uświadomić, nauczyć,pomóc zrozumieć……
To trzeba przerobić w sobie , nie wystarczy przeczytać i powiedzieć no tak, jest w tym sens,,, trzeba to tak długo maglowac w głowie aż się zakorzeni.
-agresja rodzi agresję . (Lub inne zachowania niepożądane) to jest jak białe na czarnym , tak oczywiste ze aż boli jak człowiek sobie uświadomi. Ciągle natykam się na hasła typu , ” dziecko nie będzie robić tego co mu powiesz tylko to co zobaczy u Ciebie ” …..Tak , to też trzeba mocno ukorzenić w głowie ….dosłownie.
-jak zrobi coś co doprowadziłoby mnie normalnie do wrzenia i wcześniej bym ją ofukała ,,,,milknę, biorę baaardzo głęboki oddech i zaczynam tłumaczyć bo zanim zdążyłam eksplodowac przywołałam to co wsadziłam do głowy…..dlaczego ona tak to zrobiła, i dlaczego w ogóle zrobiła….czy mogła wiedzieć że to takie skutki przyniesie ? No nie bo skąd…..zaczynam tłumaczyć ,,,, i to o dziwo fajne efekty przynosi…..-co jeszcze ? Traktuje ja jak osobę równą sobie , pozwalam jej się obronić jak coś zmajstrowała i chce się dowiedzieć co było powodem…. Nie skreślam od razu ….i tu powiem że otworzył się dla mnie nowy wymiar relacji matka-dziecko ….i czasami jestem dumna z siebie ze umiem słuchać swojego dziecka bo fajne historie z tego wychodzą i uśmiecham się sama do siebie myśląc , ,,,, kurde , jak bym jej nie dała szansy się obronić, oberwała by nie słusznie a ja nie dowiedziałabym się o jakiejś fajnej rzeczy z jej świata dziecięcego……nie wiem co jeszcze mogę dodać …..na pewno bardzo często ,,,,bardzo powtarzam że ja kocham i jest najważniejsza . 😊 (oczywiście nie przeginaając)

Ja mam już rocznego mężczyznę w domu :) Jeśli chodzi o macierzyństwo to dopiero od kilku miesięcy mogę lekko odetchnąć. Początki nie były wcale łatwe bo wszystko sama musiałam robić, zajmować się dzieckiem i domem. Mąż był wielce zmęczony po pracy…Każda moja prośba o to aby chociaż pampersa zmienił dziecku to były różne wymówki, a to że on się boi itp. Wtedy dużo pomogła mi moja mama która mieszka w sumie nie tak daleko bo 30km od nas, przyjeżdżała kiedy tylko mogła i się zajęła trochę małym a ja w tym czasie mogłam chociażby nawet w spokoju doprowadzić mieszkanie do porządku i pozbyć się sterty prasowania. Mąż, że tak powiem ogarnął się w chwili gdy chciał brać małego na ręce a ten w płacz. Ja mu wtedy na to “co się dziwisz dziecko nie zna ojca to jak ma reagować..mówiłam że tak będzie…” To go trochę ruszyło i zaczął z nim na spacery chodzić i się z nim bawić. Szok! Nawet ostatnio dał rade go uśpić kilka razy :) Nasz mały z tego co widzę jest bardzo grzecznym dzieckiem. Je wszystko co mu dam, chodzi spać o tych samych godzinach. W nocy czasem się przebudzi, ale tylko na chwilkę. Teraz nie mam co narzekać wszystko się zaczęło fajnie układać (nie zapeszając). Przy dziecku uczę się wciąż cierpliwości. Ja jestem z natury dość wybuchową osobą i parę razy krzyknęłam na małego…tylko że on nie płakał, ale jego oczy…patrzył na mnie tymi swoimi dużymi niebieskimi oczętami, które zdawały się pytać “mamo dlaczego?” i ten mój pozniejszy ból w sercu, żal który mnie przepełniał…Postanowiłam że nie, nie może tak być przecież on nic złego nie zrobił. W sytuacji gdy czuje że mogę wybuchnąć łapie dużo powietrza i chwile je wstrzymuję i myślę wtedy NIE i powoli wypuszczając powietrze uchodzi złość. Teraz jest ok ale co przyniesie czas, gdy mały bedzie starszy…zobaczymy czas pokaże. A póki co cieszę się szczęśliwą rodzinką :)

Mój mąż bardzo mi pomaga ale kiedyś powiedziałam że jadę sama ( gdzieś tam..juz nie pamiętam)odpocząć od Was..niestety źle to zabrzmiało..mąż powiedział że on nie musi odpoczywać od bycia z rodziną…heh..a właśnie mi chodziło o rutynę,brak niezależności, bycia w ciągłej gotowości,uważania non stop na synka( taka już jestem..że mózg odpoczywa mi dopiero kiedy synek śpi albo jest u dziadków)
Obecnej sytuacji nigdy nie zamieniłabym na nic innego😊I+Ł+B

U mnie niestety reset nie wchodzi w gre-jestem samotna matka. Przy synku pomagają moi rodzice, ale nie mogę ot tak wyjść żeby odpoczac. Niestety.

Mam tak samo. Nie umiem się odnaleźć. Czyje, że poszłam nie ta drogą. Wybucham coraz częściej. Nie bije. Absolutnie. Ale krzyczę. Oj bardzo głośno. A później płacze. Mój mąż tego nie rozumie. Nie ma go w tygodniu. Przyjeżdża tylko na weekendy i pozwala dzieciom na wszystko. A później ja zostaje z tym kompletnie sama. Syn ma 8 lat. Niby duży chłopiec, ale notorycznie bije się z siostrą (3l) dokucza jej i co tylko się da. Ona wcale nie jest mu dłużna. Dzisiaj czekałam aż zapukają do mnie panowie w niebieskich strojach. Serio. Ja bym zadzwoniła, gdybym cały dzień słyszała takie akcje.
Nie mam już siły. Najgorsze jest to, że jestem z nimi sama 24h na dobę. Nie ruszam się bez nich nigdzie bo nie mam ich z kim zostawić. Moich rodziców nie ma w kraju a teściowa przesiaduje całymi dniami u swoich drugich wnuków.
Co robić? 🙁

No pieknie a to ja juz myslalam ze jestem bez silna do mojej 13 miesiecznej córki. Czasam owszem tez mnie sie zdarzy krzyknąć wiem ze to oznacza bezsilność ale jak sobie radzic gdy do niej czlowiek mowi a ona dalej swoje i dalej to samo. Czasami to mam ochote wystawic za drzwi i powiedziec prosze radzcie sobie z nią sami ale przeciez kocham ją z calego serca nie oddala bym jej za żadne skarby :) Moje oczko w głowie :)

Wiecie co? ?? Każda z nas potrzebuje raz w tyg odskoczni. Inaczej czlowiek bzikuje. 2-3 godziny w samotności, żeby sie naladowac:)

Nie ma idealnej mamy, po prostu nie ma… ja też jestem i zawsze bywam wybuchowa i jak nikt z równowagi wyprowadza mnie moja trochę nadpobudliwa prawie roczna córka i wiem że czasem na nią krzykne chociaż nie powinnam ale ona się wtedy do mnie uśmiechnie powie to swoje “eeej” a mi się robi ciepło na sercu. Dziadkowie i mąż mocno wspierają mnie i macierzyństwo staje sie tak jakby prostrze ☺

Macierzyństwo… Gdyby ktoś zapytał mnie o to,dwa lata temu gdy chodziłam w ciąży odpowiedziałabym, że to sielanka… Dziecko przecież nie płacze, jeśli tylko się nim zajmie, a ja nie rozumiem mam które wciąż narzekają… A teraz… A teraz sama jestem mamą i wszystko odbieram zupełnie inaczej, nie raz krzykne na syna, a później z wielkim wyrzutem sumienia go przepraszam byleby tylko o tym zapomniał. Sama niejednokrotnie mam ochotę rzucić wszystko i wyjść, iść przed siebie nie myśląc o nikim. Wieczorami gdy leżę z synem w łóżku niejednokrotnie płacząc przepraszam go za to, że dzisiaj na niego nakrzyczalam, że odmówiłam wspólnej zabawy bo po całym dniu wrzasków, latania że ścierką i mycia po raz czwarty podłogi na kolanach po znów wylal zupke, po prostu nie miałam siły. Obiecuję wtedy i sobie i jemu, że jutro będzie inaczej, że jutro będę ” lepszą ” mamą. Przychodzi ranek, i czar pryska, znowu parowka albo jogurt lądują na podłodze, a mi się chce płakać z bezsilności, dziecko znowu płacze i rzuca się na podłogę bo nie dostało czegoś co sobie upatrzylo tj. Nożyczek czy innego zakazanego przedmiotu, ja znowu krzyczę, wsadzam go do łóżeczka i wychodzę idę do łazienki, po herbatę czy po prostu przejść się do kuchni i wracam… Wchodząc do pokoju, kiedy słyszę radosne ” mama!” i widzę jego spojrzenie pełne miłości, wiem że jestem dla niego idealna, mimo wszystko.

Kur….. Czasem mnie chuj strzela jestem mamą 7miesiecznego fabianka i czasem naprawdę nie mam już nerwów do niego. Jestem bardzo nerwowa kobieta ale próbuje się nie wyzywać na nim jak już mam straszne nerwy to łapie poduszkę i krzyczę w nią z całych sił i potem wracam do mojego kolo. Możecie mnie hejtowac że co ja mogę wiedzieć jak on tylko ma 7 miesięcy ale to wcale nie jest tak łatwe mój mały zachowuje się jak roczne dzidzi prawie ze i jak mu się coś ubzdura jest okropnie uparty jako mama wytrzymuje ale naprawdę podpinam się pod post . Kocham syna i będę kochać zawsze ale czasem naprawdę potrzebuje spokoju.

Doskonale wiem o czym mowicie. Moj maly jest w okresie buntu.. wszystko chce wymuszac placzem, stale chce byc noszony.. a Ja serio juz nie daje rady bo maly wazy sporo.. bije jesli czegos nie dostanie.. tlumacze.. ale wkoncu tez nie wytrzymuje i krzykne.. wtedy wielki placz i moj i jego.. a moj facet ?
Ostatnio uslyszalam “puknij sie w leb, czego wrzeszczysz na Niego”.
Zabolalo.. dotknelo mnie to bardzo.. jest tatusiem “na chwile” bo zajmuje sie malym max godzine dziennie bo wielce wciaz zmeczony.. a mnie pouczac by chcial..

A ja mam 44 lata dwoje dorosłych już dzieci i z największą przyjemnością zajęłabym się takim bobasem od czasu do czasu kilka godzin oczywiście nieodpłatnie. Kocham dzieci, a przyznam że moja córka była strasznym niemowlęciem i wlasnie wtedy miałam mamę której mogłam ją po prostu oddać na troszkę . I to wystarczyło zeby zregenerować siły