Środa wieczór. Wybiła godzina dwudziesta. Najmłodszy już zdążył zasnąć. Starszak jak zwykle odmawiał w tej kwestii współpracy. W końcu poddałam się i włączyłam mu bajkę na dobranoc.

Totalnie wyczerpana po całym dniu gonitwy od przychodni do przychodni, bo a to najpierw pediatra, a to później laryngolog, miałam ochotę walnąć się na fotel i w niego wtopić. Skomlące maluchy domagające się od matki uwagi, która czuje się niczym wdeptana w asfalt guma balonowa, wytrącały mnie tylko z równowagi.

Najpierw jeden do inhalacji, później drugi. W międzyczasie odciąganie kataru, przemywanie i zakrapianie oczu. Kolejne inhalacje tym razem z innym lekiem. Te cyferki, tubki, słoiczki, buteleczki zaczęły mi wirować w głowie, dlatego jak już udało mi się położyć juniora do spania, to odetchnęłam z ulgą. Jeszcze jeden mały obywatel czekał na rutynowe zasypianie, ale on się opierał mojej nieudolnej wieczornej sile perswazji.

Kiedy włączyłam mu bajkę, zaczęłam na szybko ogarniać, co było porozwalane po całym mieszkaniu. Tysiąc kartoników po lekach na blacie, naczynia jeszcze nie sprzątnięte po kolacji, kawałki jabłka rozdeptane w jeden z dywanów. Klocki na całej długości przedpokoju. Część zakupów aptecznych jeszcze nie rozpakowana. Buty nieogarnięte z piasku. Krok po kroku zaczęłam rozprawiać się z każdą z tych rzeczy.

W rezultacie przypomniało mi się jeszcze, że pranie z rana nadal kisi się w pralce a w łazience można obserwować efekt bomby atomowej, jak zresztą co wieczór, kiedy moje dzieci dokonują inwazji na tę część mieszkania. Ogarnęłam i tamto pomieszczenie. Poszłam do kuchni, zaczęłam wyjmować czyste naczynia ze zmywarki, aby oszczędzić sobie pracy rano, i słyszę nagle ciche:

– Mamoo..

– Skarbie, jeszcze chwilkę.

– Ale ja chciałem Ci coś powiedzieć.

– Momencik, zaraz mi powiesz. – odpowiedziałam w pośpiechu.

– Mamo, naplawdę chciałem Ci coś powiedzieć.

Trochę zniecierpliwiona wyszłam z kuchni i usiadłam koło niego na sofie.

– Co chciałeś mi powiedzieć?

– Powiem Ci to na ucho, dobla?

– Dobra. Może być na ucho.

Ukucnął przy moim uchu, zwinął prawą rączkę w trąbkę, wtulił się we mnie i powiedział najsłodszym szeptem, który momentalnie przywrócił mnie do pionu:

– Nie będziesz zła? Usiadziesz tutaj ze mną na chwilkę, plosę? – wyszeptał najciszej jak się tylko dało.

I łza kapnęła mi na prawy a za moment na lewy policzek. Usiadłam, przytuliłam. Zwolniłam! Ukochałam go najmocniej, jak się tylko dało. Przykryłam kocem. I za moment tak właśnie usnął we mnie wtulony…

Jedno zdanie wyszeptane do ucha i nagle priorytety ustawiły mi się do pionu. Gonię, sprzątam, układam a na drugim końcu mieszkania po cichutku siedzi ktoś, dla kogo jestem całym światem. Kto potrzebuje ciepła, bliskości. Potrzebuje mamy, nie której nie ma, a tej która jest…

P.S. Jeśli udało się Wam zobaczyć dzisiejszy post, zostawcie po sobie ślad na Facebooku czy w komentarzu  ❤