Powiem Wam, że po latach złudnego wyobrażania sobie, że nadejdzie dzień, w którym siądę na fotelu a wokół mnie będzie ład, porządek, kwiaty w wazonie i estetyczna instagramowa czy też pinterestowa zajebistość, nareszcie zeszłam na ziemię!

Jeszcze nie tak dawno wydawało mi się, że nadejdzie kiedyś-tam ten dzień, w którym otworzę Cztery Kąty czy jedną z wnętrzarskich stron Twojego Stylu, i zobaczę tam choćby w marzeniach swoją chatę. Że niby ktoś ni stąd ni zowąd zadzwoni do mnie i powie: „Pani Magdo, pocztą pantoflową rozeszło się tak jakoś cichociemnie po całej Polsce, czy tam Europie, że ma Pani gusta nad gusty, smak nad smaki a estetyka to Pani drugie imię. Musieliśmy się z Panią skontaktować, bo takie mieszkanie/dom czy chatka puchatka wniosłaby wiele do naszego magazynu. Jest tak wyjątkowe, że chcieliśmy Pani zaproponować dedykowany artykuł i … blah blah blah. Czy zgodziłaby się Pani?”

No więc taka chwila nie nadeszła i nigdy nie nadejdzie, ha! Zmierzyłam się z prawdą i biję się w pierś – ja nigdy nie będę w posiadaniu wysublimowanego i uporządkowanego wnętrza, w którym każdy element będzie stanowił nieodłączną całość wizualnej układanki!

Po pierwsze doszło do mnie, że takie wnętrza, o których ja marzę, a tak naprawdę to marzyłam kiedyś, nie istnieją. To znaczy istnieją w tych sielankowych magazynach, ale dam sobie głowę uciąć, że one nigdy nie są takie wypindrzone jak ustawił je fotograf. Ba, nawet jeśli one istnieją i są w stanie być utrzymywane w ładzie i porządku, to nie mieszkają w tych miejscach dzieci. A jeśli już mieszkają te dzieci, to albo są one trzymane na smyczy i nie ruszają się ze swojego pokoju, albo należą do śniętych egzemplarzy, którym nie w głowie bałaganienie.

Albo albo! Pani Kazia zasuwa z mopem i szuflą i sprząta po wszystkich. Ja się nie dorobiłam takiej pani Kazi, która codziennie przychodzi i robi domownikom i chałupie dobrze. I nie zanosi się na to, abym się takiej dorobiła ;-) Trudno. Moje dwa kochane gałgany razem ze mną i moim M. na czele z każdej powierzchni płaskiej uczynią totalny kiepisz, sajgon czy syf jakich mało, i pomoc domowa dwa razy dziennie nie dałaby rady. Sorry Winnetou.

Po drugie, musiałam się zderzyć z moimi ułomnościami. Ja naprawdę nie mam niewiadomojakiego smaku czy tez poczucia estetyki, aby samodzielnie stworzyć przestrzeń, którą inni będą mogli się zachwycać. Nie będę nigdy blogerką, która pokaże światu całą chatę i jednemu pokojowi zrobi osobny rozdział czy tam blogową kategorię, bo zwyczajnie nie będzie się nad czym podniecać czy uzewnętrzniać. Pokój, jak pokój. Wiecie, trochę rzeczy z IKEA, trochę old schooli, trochę retro i przybytków z pchlich targów, które zdecydowanie nie będą do siebie w stu procentach pasować. No trudno. Nie bije ode mnie na tyle wysublimowana wnętrzarska zajebistość, aby się nią chwalić. Nie jestem mistrzynią w dekoracji wnętrz i nareszcie doszłam do jakże dobrze mi robiącego wniosku: ja wcale mistrzynią być nie chcę! Ha! I nie mam już z tego tytułu żadnych wyrzutów sumienia ani nie odwiedzają mnie już ataki zazdrości, jak kiedyś to bywało, gdy widziałam idealną przestrzeń z idealnymi ludźmi i minami jak z reklamy Apapu czy innego Mentosa.

Po trzecie, szkoda mi kolokwialnego siana, na to aby pucować chatę i uposażać ją w niewiadomoco za niewiedomo jak dużo. Przy okazji, ja nie mam tej kasy, która umożliwiałaby mi zakup westwingowych cacek a kredytować ich na trzydzieści lat – matkobosko, to nie na moje wytrzymanie.

Szczerze? Szczerze, to ja wolę zwyczajnie nie spinać się jak dziecko mi wsmaruje banana w nowy dywan, albo truskawkę wdepnie tak, że aż panele się odkształcą. Ba! Jak swoimi zębiskami zaatakuje obudowę telewizora, to też nie mam zamiaru się spinać. To, że sofę zaleje sokiem z czarnej porzeczki albo świeżo wyciśniętej marchewki to mam jak w banku, dlatego w moim domu nie uświadczysz kaszmirowych obić czy skandynawskich perełek, na które trzeba chuchać i dmuchać. ‚

Ma być swojsko. Na tyle swojsko, aby w razie upieprzenia czegoś czekoladą, kieszeń mnie nie bolała, i na tyle estetycznie aby białe było w odcieniach szarości, a czerń mieniła się drobinkami półstrawionych malin ;-)