Kilka dni temu wstałam z łóżka. Kolejny raz lewą nogą. Zamiast cieszyć się, że świeci Słońce i dzieci wstały w dobrym humorze, to ja na „dzień dobry” zobaczyłam w salonie piętrzące się pranie czekające na poskładanie i blat kuchni, który nie wyglądał tak, jakim go zostawiłam poprzedniego wieczoru.
Standardowo, jak to bywa ze mną w takich sytuacjach, skoczyło mi ciśnienie z 120/80 na 130/90. Jak wtedy należy się ze mną obchodzić? Bez kija nie podchodźcie! Każda kolejna najdrobniejsza pierdoła sprawi, że ciśnienie będzie się podwyższać i na kogoś w końcu trafi, że wyleję swoją nieuzasadnioną frustrację. Bo umówmy się – mogłabym mieć pretensje o brak porządku, gdybym mieszkała w 10-pokojowym domu ze służbą, która ogarnia takie kwestie i dostaje za to wynagrodzenie. Tymczasem mieszkam w naszym mieszkaniu, żadnej tam wypasionej, bezkresnej chacie, w której można się zgubić, i wspólnymi siłami ją sprzątamy.
A zamiast dorosłych już dzieci, czy tam chociaż nastolatków z głową na karku, to mam trójkę małych dzieci, które nie rozumieją jeszcze, jakie są moje standardy tzw. „porządku”. A mam je dosyć wygórowane. Nazbyt wygórowane, warto byłoby to uściślić. Mój wrodzony pedantyzm w połączeniu z umiejętnością gromadzenia pierdół to mieszanka wybuchowa. Jak to mówi mój Mąż:
– Tobie to trzeba by było wybudować jakąś 300 metrową halę z półkami, w której posegregowałabyś te wszystkie swoje pierdoły.
Jest w tym trochę racji. Racji odrobinę mam również ja, bo dobraliśmy się z moim M. jak w korcu maku – odkąd oboje pamiętamy, to lubimy ulepszać rzeczywistość, a jednocześnie trudno jest nam rozstać się z przedmiotami, które nie są nam już potrzebne. Skutkuje to tym, że brakuje szaf, półek i z naszego minimalistycznego jeszcze kilka lat temu mieszkania przekształciliśmy je w pomieszczenia pełne ukrytych schowków.
Nad tym będziemy pracować. Mam takie silne postanowienie w tym temacie.
Może rzeczywiście, to ja więcej sprzątam w naszym mieszkaniu niż mój mąż. Jednak on niemalże zawsze podczas mojego maratonu sprzątania, a może nazwijmy to po imieniu : podczas mojego sprzątaniowego pierdolca, bierze dzieci na spacer albo do ich pokoju i bawi się z nimi. On czuje pismo nosem, że jeśli nie zejdzie mi z drogi, to wszystkim się oberwie niepotrzebnie.
Odkąd mam nogę w gipsie, a właściwie to już w ortezie (może popełnię post na ten temat, bo jest o czym pisać :P), to pomimo zalecenia lekarza dotyczącego tego, że powinnam raczej leżeć i odpoczywać, z pełną odpowiedzialnością stwierdzam, że ja … nie potrafię. :D
Wiem, że to … głupie. Jednak ja autentycznie nie potrafię leżeć i robić NIC. Jeszcze jak byliśmy w Bieszczadach to obchodziłam to całe obostrzenie dot.poruszania się i wiecie, jak poruszałam się po hotelu i części hotelu, w którym byłam? Po prostu poruszałam się na tyłku, jak dżdżownica, tyłem do kierunku jazdy, pełzając po podłodze. Totalna masakra, bo prędkość niewielka, ale byłam w stanie w ten sposób przemieścić się do łazienki, wykąpać pod prysznicem Gaię, zrobić w pokoju hotelowym porządek i tak dalej. Na nic zdały się prośby mojego M., żebym leżała i go nie wqrwiała tym ciągłym poruszaniem się, skoro lekarz powiedział jasno – noga do góry, babo!
Niestety, odpoczywanie i leżakowanie to chyba nie dla mnie. Po cesarskich cięcia też nie dałam rady z odpoczynkiem i leżeniem. Wiem, że mogłam tym sobie zrobić kolokwialne „kuku”, ale człowiek mądry po szkodzie.
Dopiero teraz przeczytałam z uwagą komentarz sprzed tygodnia, który zostawiła Ania R. pod jednym z postów na Facebooku. Ania napisała:
„Ja też tak w pośpiechu musiałam mieć wszystko ugotowane, posprzątane, w pracy zawsze chciałam się wywiązać na termin. W siódmym miesiącu drugiej ciąży dostałam przejściowego niedokrwienia mózgu (TIA). Na szczęście nic po nim nie zostało, ale leki na rozrzedzenie krwi muszę już brać do końca życia. Pani pielęgniarka w szpitalu na oddziale udarowym zapytała, czy coś by się stało, gdybym raz nie ugotowała zupy, albo odpuściła trochę. Z tego, co dowiedziałam się od lekarzy 80% ludzi po TIA wraca z pełnym udarem. Stąd te leki. Teraz mam trójeczkę dzieci, przecudownych.
Kocham je bardzo i już nigdy nie będę żyć w takim pośpiechu i bardzo dużo odpuszczam, a praca nie jest najważniejsza. A to tylko dlatego, że nie jestem niezniszczalna (a tak myślałam).”
