Zaraz ktoś się obruszy i powie: „Nieszczęsny błąd? Fatalny? To Ty nie wiesz, co to znaczy!”. A ja dodam, że gdyby moja rodzina popełniła ten błąd, to naprawdę byłby dla niej fatalny w skutkach, bo jak to często mówi moja mama: „Ja się nie cyrtolę.”

I ja się też „nie cyrtolę” w tego typu sytuacjach, zupełnie serio i doprowadzam do porządku.

I nikt mi nie wmówi, że to ta radość przesłania ludziom jasność widzenia i trudno zapanować nad emocjami. Że nie ma co się dziwić, że ktoś tak bez pytania, bez zapowiedzi i bez anonsów. Że to tak wypada, bo rodzinie wszystko wypada.

A właśnie, że moim zdaniem nie wypada. Bo wypada najpierw zapytać. Warto zorientować się, czy aby na pewno jesteśmy oczekiwani z naszymi zamiarami. Czy przypadkiem nie przeginamy albo nie przesuwamy pewnej granicy zbyt daleko, bo to jeszcze nie ten czas.

Nie zapomnę dziewczyny, z którą leżałam na sali po moim pierwszym porodzie (a było to 9 lat temu!) i jej reakcji na fakt, że jej teściowie, rodzice, ciotki i reszta rodzinnej kontrabandy … postanowili nawiedzić ją w szpitalu. Cichaczem przesmyknęli się przez korytarz, bo panie salowe na 100% nie pozwoliłyby na taki nalot, i w pewnym momencie w ilości co najmniej sześciu osób jeśli nie ośmiu weszli do sali, w której obie przebywałyśmy. Każda z par przyniosła kwiaty, kosze prezentów i zaczęła gwarnie komentować, jaka to moja współlokatorka jest biedna i jaka zmarnowana porodem dopytując się głośno:

„No gdzie jest ta słodka kruszynka?!”.

Kiedy moja współlokatorka ich zobaczyła, to najpierw zdębiała i nie wiedziała, jak ma się zachować, bo wizyta tych wszystkich osób była zdecydowanie nieplanowana. Za moment jednak ledwo schodząc z łóżka wzięła swoją rodzicielkę na bok i zaczęła tłumaczyć jej, że tak nie wolno. Że w szpitalu są reguły, a ona mogła chociaż zadzwonić i zapytać, czy odwiedziny na 12 godzin po porodzie mają sens.

Co zrobiła matka dziewczyny po grzecznej reprymendzie ze strony córki? Matka … wróciła do sali obrażona! Zawinęła całą załogę za drzwi i tonem jakże naburmuszonym odrzekła, że „chyba nie są mile widziani w tym miejscu, a oni tak się cieszyli narodzinami nowej kruszynki!” i że zabieranie prawa do widzenia dziecka przez najbliższych, to zbrodnia!

Po kilku minutach od ich wyjścia moja współlokatorka sali porodowej zaczęła płakać i powiedziała, że tak jest zawsze. Że nikt nie liczy się ze zdaniem jej i partnera, i teraz w szpitalu jest to dopiero początek, bo najgorsze zapewne nastąpi po powrocie do domu. Odwiedzinom najbliższych podobno nie będzie końca!

Zrobiło mi się jej cholernie żal!

Nie dlatego, że bidulka szlochała wtedy w rękaw swojej koszuli szpitalnej, walcząc z laktacją, bólem piersi i bólem krocza, które niewątpliwie dawały się jej we znaki. Choć widok był naprawdę marny i smutny :( Mi było jej zwyczajnie żal, że nikt z jej rodziny nie ogarnął, że po pierwsze:

Nie ma opcji, aby wpraszać się komuś do szpitala albo na chatę bez pytania i uprzedzenia tuż po narodzinach! Każdy ma prawo do intymności w tym momencie. Każdy ma prawo we własnym grajdołku dochodzić do swojej formy bez oczu gapiów, komentujących. Bez osób, które będą wtrącały swoje trzy grosze. Mówiły, co lepiej zrobić. Jak lepiej przewinąć.

Jasne, niektórym taka pomoc od razu jest potrzebna i na 100% chętnej rodzinie to zakomunikują! Ja jednak zdecydowanie należę do tych, którzy potrzebują w początkowych tygodniach przestrzeni. Ułożenia sobie planu. Zrozumienia, czego sama potrzebuję i czego potrzebuje moje dziecko. Na wizytacje stęsknionych przyjdzie pora i na 100% dam im zielone światło we właściwym momencie. Właściwym dla mnie i mojego dziecka, nie dla reszty „głodnego” świata!

A po drugie: gdzie jest ten szacunek, który należy mieć wobec wszystkich? To, że ktoś jest czyjąś córką czy zięciem i jest zdecydowanie młodszy nie znaczy, że nie ma prawa posiadać własnego, odrębnego zdania i nie ma prawa samodecydować o tym, co jak gdzie i kiedy!

Szanujmy się. Szanujmy się szczególnie w chwilach, w których należy swoje emocje i potrzeby trzymać na wodzy. Bo nasze emocje, jako odwiedzających, niekoniecznie muszą iść w parze z emocjami tych, którzy przeżywają najważniejsze chwile swojego życia!

Piąteczka!

P.S. Jeśli udało się Wam zobaczyć dzisiejszy post, zostawcie po sobie ślad na Facebooku czy w komentarzu  ❤ Możesz też go podać dalej. Dziękuję!