Panowie. Pracujący. Zarabiający na chleb. Wy, którzy wstajecie skoro świt i pędzicie do roboty na złamanie karku. Panowie, którzy z pracy wracacie zrypani do domu i jedyne o czym marzycie, to pieprznąć się na sofę i odpłynąć.
Łatwo nie mieliście. Zapieprzaliście zdrowo i jak każdy człowiek, który dostał w tyłek, chcielibyście odpocząć. Przychodzicie do domu i doskonale wiecie, że czekają na Was jeszcze dzieci. Że czeka Wasza kobieta. Że pewnie trudno będzie o ten jej uśmiech. W tych wszystkich komediach romantycznych laski czekają na tych swoich królewiczów, kiedy oni wracają z pracy i rzucają im się na szyję. Najlepiej w szlafroku, bez stanika, gotowe na podbój sypialni. A tu pudło. Uśmiechu nie było.
I Wam się też marzy, że Wasza kobieta mogłaby tak.
A tymczasem przychodzicie do domu a ona w dresach. Zmęczona jakaś taka. Też zrypana po całym dniu. Nie ta, którą poznaliście przed laty, co to uśmiechała się na Wasz widok i machała z daleka. Nie marudziła. Nie zrzędziła. Wesoła jakaś taka była. Marzenie!
A ta Wasza kobieta teraz zrypana po całym dniu. Miała, co robić. Jak nie przy garach, to w pieluchach. Jak nie w pieluchach, to gasząca pożary, bo jak nie jedno się drze to zaraz drugie rozwali sobie głowę o kant, którego nikt wcześniej nie widział. Serio. Ręczę za to, bo wiem po sobie, że jak wybija 14.00 to zaczynam się czasami zastanawiać, czy dociągnę do 15.00 czy oni mnie jednak pokonają.
A Wy przychodzicie do domu i ta Wasza kobieta jakby przezroczysta. Padnięta. Niby wiecie, że miała pod górkę, bo jak sami macie zostać z dziećmi dłużej jak 2 godziny to też Wam bokiem wszystko zaczyna wychodzić. Mimo to dziwicie się.
Co ona ku..wa robiła cały dzień, że jest taka zmęczona?
Co ona robiła? Ano wszystko robiła. Serio. Są takie dni, że orientuję się mniej więcej koło południa, że od 9.00 chce mi się sikać, ale organizm mówi: poczekaj, jeszcze nie ten czas. Najpierw gaś pożary, babo! I zaraz się odezwą, że zrzędzę. Że sama chciałam trójkę, to mam trójkę z całym ich inwentarzem. Że na dzieci się nie narzeka. Że to czyste złoto ze srebrem pomieszane. Że to dar z niebios! Przestańcie zatem pierdolić. Ano dar. Ja to wiem. Ale taki dar, że czasami tak w dupę daje, że chciałoby się, aby ten drugi ktoś, jak przychodzi do domu, to powiedział:
BRAWO TY! Dałaś radę. Ja po godzinie wymiękam a Ty dzisiaj dałaś radę!
Daje spontanicznego buziaka i przytula. I wtedy jest jakby łatwiej. Łatwiej jest wtedy dawać radę dnia następnego i jeszcze kolejnego. Fajnie tak czuć, że ktoś obok wie, że się staramy. Że jak wycieramy blat czy podłogę po raz setny, to też po to, że jak wróci do domu, to będzie mu miło. Będzie czysto. Jak to w domu każdy mieć lubi.
I po tym buziaku i przytuleniu nie robi głupkowatych grymasów i nie mówi jaki to jest padnięty sam i ile on to się narobił. W ciszy zacznie patrzeć na to, że ma w domu skarby. Skarby, które czekały. Na Tatę. Na Męża. Na tego, z którym fajnie być i który docenia.
Bo trzeba się doceniać, do cholery.
Nie zgrywajmy wszystkowiedzących. Jedynych ciężkopracujących. Nie bądźmy aktorami w teatrze, w którym wszyscy próbują udowadniać, że mają gorzej, najgorzej, a inni to mają łatwiej.
Doceniajmy się. Bo jak się przestaniemy doceniać, to gdzieś zgubimy ten szacunek do drugiego człowieka, który też stara się najmocniej, jak tylko potrafi. A my za wszelką cenę niepotrzebnie chcemy mu udowadniać, że nie domaga, że zawodzi, że jest słaby.
Doceniajmy się. Bo moment, w którym przestaniemy się doceniać to moment, w którym te skrzętnie układane puzzle, zaczną się gubić. Przestaną pasować i już nie będą stanowiły wzoru, o którym tak kiedyś marzyliśmy.
Panowie, doceniajcie Wasze kobiety. I my wtedy tym uśmiechem Was poczęstujemy, którego często nie ma, gdy wracacie. I będziemy nogami przebierać na Wasz powrót. Poczujemy wszyscy, jak to było dawniej. Gdy obowiązków było mniej a zmęczenie nie było tak częste jak dzisiaj.
Doceniajmy się. Wtedy łatwiej się idzie przez życie. Wspólnie. Patrząc w jednym kierunku. Ze zrozumieniem. Z tymi iskrami w oczach, które napędzają do tego, aby budzić się codziennie koło jednej i zawsze tej samej osoby.
