Ostatnio osiągnęłam mistrzostwo świata w samobiczowaniu się. I sytuacja poszła tak daleko, że każdy dzień zaczynałam właściwie od wyrzutów sumienia. Bo a to dzisiaj nie zdążę ugotować pysznego rosołku, a znaleźliby się tacy, co tym rosołkiem napoiliby moje dziecko. Phi, drugie danie i deser też by ogarnęli!

A to nie zdążyłam upiec babeczek, wiecie takich zdrowych, co to teraz są trendy i na tapecie. Bez cukru, lukru i najlepiej 100% marchewki. A to nie wymyłam mojemu starszakowi butów i poszedł w takich brudasach na spacer, a wyhaczyłoby mnie parę osób i wytknęłoby mi to wszystko. Ba! Ostatnio nawet zapomniałam z tego wszystkiego wymyć mu zęby po parówkowej kolacji, bo razem we trójkę padliśmy na sofie.

I mimo że czasami tutaj publicznie piszę, że gdzieś tam odpuszczam i zwalniam, albo czymś się nie przejmuję, to tak naprawdę okazuje się, że ten motorek mój samonapędza się i każe się ścigać, a mnie coś kłuje tam w środku kiedy nie wyrabiam się. Zaczęłam ostatnio liczyć, ilu to rzeczy ja zapomniałam i ilu nie dokończyłam, i zaraz do głowy wpadły mi osoby, które to na prawo i lewo rozpowiadają, że one to pracują, gotują, sprzątają, mężowi dogadzają, piorą, prasują. Mają ośmioro dzieci i ze wszystkim dają radę. I że to podobno kwestia organizacji, ochoty i niebiadolenia o swoim nieszczęściu.

I jak tak słucham tych idealnych, co to wszystko mają ogarnięte, sprzątnięte i poukładane, i pracują na etacie, i wszystko jakoś im się udaje pogodzić, zadbane, seksowne, z wypiętym tyłkiem, autem zatankowanym, wakacjami all inclusive, chatą wypucowaną, że z kibla szum morza słychać niemalże, to dochodzę do wniosku, że nie wiem jak inni, ale ja już serio teraz odpuszczam. Odpuszczam to zapierdzielanie i udowadnianie sobie, że wszystko się da i że jak mi się czegoś zrobić nie udaje, to znaczy, że jestem gorsza, mniej zorganizowana i w ogóle to tylko krzyż mi na drogę, bo gospodyni to ze mnie prawdziwej nie będzie.

Doszłam do wniosku, że my kobiety lubimy się tak porównywać i pokazywać, że to jest u nas lepsze, zdrowsze, ładniejsze a nasze dzieci to mówią, tańczą, liczą i po mandaryńsku napierdzielają falsetem. Co jedna chwaląca się to bardziej idealna. A to potrafi zdrowo gotować i cukru nie daje, a tamta to tylko wszystko wege i ekologicznie. A jeszcze inna schudła po ciąży od razu, bo wzięła się ostro za ćwiczenia. A tamta to nigdy w domu siedzieć nie będzie, bo ona chcę się samorozwijać i nie ma zamiaru z dziećmi zdziczeć i zdziadzieć. Znalazłabym jeszcze z tysiąc porównań.

Wiecie, w którym momencie odpuściłam? Kiedy zorientowałam się, że inne matki, z którymi rozmawiam, uznają mnie właśnie za taką idealną, u której wszystko jak w zegarku i na 100%. Co nigdy prawdą nie było… Ba! Najwięcej dała mi do myślenia pewna moja niespodziewana wizyta u jednej z tych idealnych mam, które to ze wszystkim są podobno na 100%. Przekroczyłam drzwi jej domostwa i wtedy właśnie cały ten czar, którym ona się kiedyś szczyciła, prysłął. Weszłam do jej domu i zobaczyłam, że jesteśmy dokładnie takie same. I ona chodzi w podartych dresach. I jej dzieci nie sprzątają zabawek po sobie. Jej mąż też na nią krzyknie widząc tysiąc pięćset lakierów na łazienkowej podłodze, a obiad gotuje się od rana i popołudniu nie może się skończyć.

Wszystkie jesteśmy takie same. Przecież… Obyśmy tylko prawdziwe w tym wszystkim były! Piona! ;-)

P.S. Jeśli udało się Wam zobaczyć dzisiejszy post i jest on Wam bliski, to zostawcie po sobie ślad na Facebooku czy w komentarzu  ❤ Jeśli macie ochotę puścić go dalej w świat, ku przestrodze – z góry dziękuję! :*