Podzielę się z Wami taką moją bardzo luźną refleksją, którą od kilku tygodni mam w głowie. Te moje rozmyślania zbiegły się w czasie z wizytą u moich dziadków, którzy mieszkają pod Wrocławiem.

Wybraliśmy się tam z całą familią. Chłopcy uwielbiają tam przebywać i ja również. Babcia wzorowo prowadzi dom i ogród. Wszystko jest tam tak idealnie dopieszczone, że momentami mam kompleksy, że nigdy nie będę w stanie sama ogarniać tego tak, jak to robi moja ponad 70-cioletnia babcia.

Zresztą, babcia zawsze wszystko ogarniała na 100%. Dziadek zajmował się „zarabianiem” na cały dobytek, a babcia zajmowała się „gospodarzeniem” i opieką nad dziećmi. Kiedy dziadek wracał z pracy, to miał wszystko podane na tacy. Właściwie to nie musiał kiwać w domu ani jednym palcem. Ja jednak nie piję do tego, że babcia zdecydowała, że dom jest tylko na jej głowie. Niech każda kobieta robi to, co lubi. Skoro taki układ im odpowiadał i się sprawdzał, to dlatego go kontynuowali.

Jednak rozmawiając o dawnych czasach podczas naszej ostatniej wizyty i trochę przeplatając je teraz z czasami obecnymi i moją sytuacją rodzinną, babcia powiedziała mi jedną, bardzo dla mnie ważną rzecz, z którą się w 100% zgadzam. Właściwie to przyznała się do błędu, który notorycznie popełniała za młodu i obserwując niektóre rodziny z dziećmi widzi, że wiele osób ten błąd nadal popełnia.

Zresztą, nie muszę daleko szukać. W moim otoczeniu co najmniej kilka kobiet funduje swoim dzieciom coś bardzo podobnego, co i moja babcia fundowała swoim.

Uważała, że ojciec dziecka nie zajmie się dzieckiem tak dobrze, jak zrobi to ona. Dlatego małymi krokami od pierwszych dni życia dziecka sprawiała, że ojciec dziecka stawał się wręcz niepełnosprawny w obliczu zajmowania się swoimi dziećmi.

– Magdalenko, wystarczyło że dziadek wziął Małgosię (tj. moją mamę) na ręce a ja już mu dziecko z rąk wyrywałam. A bo jeszcze nie daj Boże je upuści. A jak chciał wziąć je na spacer, to mówiłam, żeby zajął się czymś, co umie robić a nie porywa się z motyką na księżyc i chce opiekować się dziećmi. Jak chciał ją nakarmić, to mówiłam, że ja to zrobię lepiej a Małgosia się przynajmniej nie udławi.

I tym oto sposobem z faceta chętnego do pomocy i zajmowania się dzieckiem, zrobiła z niego kogoś, komu wmawiała, że nic wokół dziecka nie robi dobrze. Za nic nie zachęcała go, tylko wręcz odpychała go od rodzicielstwa. W taki właśnie sposób na własne życzenie niektóre kobiety zaczęły hodować armię mężczyzn, którzy nigdy nie przewijali pieluchy, nie kąpali dziecka czy nie potrafili umyć mu zębów. Cała armia totalnych melepetów z lewymi rączkami, którzy ogarnialiby temat, gdyby tylko ich kobiety im tego nie zabraniały! No, są jeszcze męskie egzemplarze, które wykorzystują ten fakt i się lenią w najlepsze, ale to pewnego rodzaju symbioza, dlatego tego się nie czepiam.

Ja z kolei jestem po zupełnie innej stronie barykady i cieszę się, że nie wpadłam na taki pomysł, aby udowadniać całemu światu, że tylko ja potrafię zajmować się domem i dziećmi. Mój mąż przewijał, kąpał i usypiał synów od pierwszych ich dni. To on mi pomagał podczas niełatwego czasu odstawiania dzieci od piersi. To on ze starszakiem był w szpitalu, kiedy nagła sprawa zdrowotna jego tam wzywała. Nigdy nie miał problemu z tym, żeby pojechać z dzieckiem do lekarza czy na szczepienie, nakarmić, napoić czy zabrać na spacer. Po pracy zawsze bierze czynny udział w życiu rodzinnym, począwszy od sprzątania skończywszy na usypianiu.

I nie piszę tego dlatego, aby się nim pochwalić, bo wiem, że takich mężczyzn jest naprawdę wiele, w czym utwierdzają mnie maile od Was. Wiem jednak, że taka sytuacja nie bierze się sama z siebie.

Ja przede wszystkim nigdy mu niczego nie zabraniałam! Nie udawałam najmądrzejszej, samowystarczalnej i niedoścignionej Matki Polki, która na siłę szuka dziedziny, w której będzie lepsza od partnera. Ja w rodzicielstwie z nikim nie konkuruję.

Mam nadzieje, że Wy również. Piąteczka! :-)