To co mnie spotkało mogłabym wyrazić na wiele sposobów. Gdybym potrafiła malować, namalowałabym na wyjątkowym płótnie najpiękniej jak tylko potrafię, to co właśnie w sercu mi gra. Gdybym potrafiła śpiewać, wyśpiewałabym najpiękniejszy utwór na jaki byłoby mnie wokalnie stać. Gdybym potrafiła pisać wierszem, wierszowałabym bez końca o moim szczęściu. Gdybym potrafiła biegać na długie dystanse, zapewne biegałabym maratony z uśmiechem na ustach.

Jednak nie potrafię żadnych z tych powyższych rzeczy, dlatego chcę przelać na tę wirtualną stronicę to co czuję. Co w głowie mam od prawie dwóch lat i co budzi mnie do życia za każdym razem, gdy mam gorszy dzień.

A obudził mnie do życia mój Syn. Mój jedyny i niepowtarzalny Syn, który pojawił się w moim życiu w najwłaściwszym momencie. Pojawił się właśnie wtedy, gdy uznał, że jesteśmy na niego gotowi. Przywitał nas w cudownych emocjach i nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że to my jesteśmy jego opiekunami, którzy zrobią wszystko, aby przyjąć go z miłością i przygotować do samodzielnego życia. Zaufał nam od pierwszej chwili.

To on sprawił, że łzy zalały moje oczy, gdy wziął swój pierwszy samodzielny oddech. Gdy pierwszy raz zagościł na jego twarzy uśmiech rozpłynęłam się i błagałam o więcej. Każdego dnia dostaję od niego niepowtarzalne prezenty.

Gdy jest mu źle, prędko do mnie biegnie, aby wtulić się w moje kolana. Zamyka oczy i ściska mnie swoimi drobnymi rączkami. Gdy budzi się o poranku drepcze do mnie i sprawdza czy jeszcze śpię. Dotyka mojej twarzy i otwiera powieki. On wie, że teraz jesteśmy razem i wspólnie będziemy witać tysiące kolejnych dni. Wspólnie będziemy uczyć się życia i poznamy nasze potrzeby. Będziemy mieli nasze sekrety i zaczniemy porozumiewać się bez słów.

Słowa nie są nam potrzebne. Nasze oczy spotykają się w połowie drogi i wiemy już kiedy trzeba ukoić troski przytulając się ile tylko mamy sił w ramionach.

Mamy swoje rytuały. Buziak na dzień dobry i buziak na dobranoc. Mamy swój kod, którym porozumiewamy się codziennie. Mamy wspólny język, który wydaje się dla innych niezrozumiały. A dla nas jest on wiatrem, który niesie nasze emocje i dociera do naszych serc.

Wiele jeszcze przed nami.

Czekają nas dalekie podróże i bliskie wycieczki. Czekają nas wspólne chwile zdenerwowania. Przed nami wachlarz emocji. Pierwsze dni w przedszkolu i szkole. Przed nami pierwsze zawody i frustracje. Gorączka egzaminowa też nie będzie nam obca. Przed nami kłótnie i łzy bezsilności.

Chciałabym jednak, aby zawsze była w nas niezwyciężona siła. Siła, która pozwoli nam ze sobą rozmawiać. Bez względu na koleje naszych emocji i dróg, które wybierzemy. Bez względu na wszystko chciałabym, abyśmy pamiętali, że warto pięlęgnować to co się tak długo budowało. Warto walczyć o dobrą historię naszej wyjatkowej relacji. A gdy przyjdzie taki moment, że mnie zabraknie, to nie zostanie w sercu pustka, a piękne wspomnienia, które zbudują kolejne pokolenie.