Bałam się pisać na ten temat. Wiecie. Usiadłam na łóżku i kłębiły się w mojej głowie tysiące myśli, które aż wyrywały się, aby wyjść na światło dzienne, a ja próbowałam je powstrzymać. Pomyślałam jednak, że … kurde!

Przecież większość z nas tutaj obecnych, całkiem spora większość tak myślę sobie odważnie, jest normalna, nie oceniająca i wytykająca ani też szukająca drugiego dna, którego nie ma. Że dlaczego miałabym bać się podejmować tematów mnie trapiących? Doszłam do wniosku, że zrozumiecie, że tutaj w tym moim wywodzie nie będzie chodzić o żadne próby wywyższania się, kreowania czegoś wydumanego. Bo ja piszę tylko to, co torpeduje moje szare komórki i mam ogromną ochotę wyrzucić z siebie. Nic ani mniej, ani nic więcej.

Czasami wątpliwości mną targają, czy powinnam o tych sprawach pisać. W głębi duszy wiem, że jestem normalną laską, która ma problemy jak każdy, raz większe raz mniejsze. Czasami kolokwialnie sram szczęściem a czasami wręcz wchodzę na totalnie nostalgiczne nuty i narzekam. Czy przypadkiem nie ma tak każda z nas? Pewnie wiele w tym prawdy.

Ostatnio przyglądam się nam – kobietom i zastanawiam się, jak to z nami jest. Na ile potrafimy cieszyć się czyimś szczęściem, albo uszczknąć od kogoś odrobiny pomysłów, albo dodać komuś otuchy a przy tym nie zagotujemy się w środku, jeśli ktoś wpadł na jakiś trop wcześniej od nas. Albo ma większe mieszkanie, większe oczy, za dobrego męża ma przy tym i jego dzieci wydają się być jakieś takie szczęśliwe, może nawet szczęśliwsze od moich.

W ostatnich tygodniach dostałam mnóstwo maili. Pięknych, ciepłych, z pytaniami, prośbami o odniesienie się do jakiegoś tematu, z uwagami. Pojawiły się również komentarze i maile pełne zniesmaczenia, zazdrości, frustracji. Pełne wulgaryzmów, zdziwienia i próbujące zrównać mnie z podłogą. Takie komentarze pojawiają się również na Facebooku pod komentarzami innych Czytelniczek, które o swoim macierzyństwie i szczęściu mają odwagę głośno mówić.

I tak się zastanawiam. Czy gdybym wybrała się razem z taką sfrustrowaną osobą na kawę, i ja to, co napisałam, powiedziałabym właśnie przy tej kawie, to czy dostałabym w twarz równie dużą dawką pomyj jak to miało miejsce w tym nieszczęsnym komentarzu? Czy to nie jest przypadkiem tak, że ta internetowa anonimowość albo dystans dzielący dwie osoby pozwala nam na traktowanie kogoś z góry, na zbesztanie drugiej strony w imię swojej racji? Oj, nie, nie pozwoliłabym na traktowanie mnie z góry i wylewanie na moją głowę wiadra pomyj. I nigdy nie pozwolę, aby takie sytuacje pojawiały się w kierunku do żadnej z Was. Raczej z klasą pokazałabym drugiej osobie, co o tym wszystkim myślę.

Nie, ja w ogóle nie żalę się tutaj i wcale nie oczekuję, żeby ktokolwiek mnie pocieszał. Bardziej chcę zwrócić uwagę na problem globalny, problem naszego rodzicielskiego, a może nawet matczynego poletka. Powiedzcie, czy to nie jest przypadkiem tak, że mówi się, że my – kobiety, my – matki jesteśmy jak takie furiatki? Że część społeczeństwa, właśnie przez te sfrustrowane kobiece dusze siejące zamęt, patrzy na nas właśnie z takim lekkim niesmakiem, bo to my, a właściwie one często wywołują burze z niczego. To one używają języka wulgaryzmów i to one zazdroszczą i chodzą sfrustrowane widokiem innych matek żyjących inaczej, po swojemu, niekoniecznie lepiej ani szczęśliwiej, czy też nawet dostatniej niż one. Chociaż mogłoby im się tak wydawać.

To nie moja bajka, ten świat zazdrości. Te frustracje wylewane na inne kobiety, to reakcje zupełnie nie na miejscu. One psują klimat fajnego macierzyństwa, składającego się ze wzlotów i upadków, ale głównie radości. Macierzyństwa na poziomie, gdzie na chamstwo nie ma miejsca. Gdzie niekulturalne i sięgające dna odzywki są wycinane u zarodka.

Je­den cham zburzy przy­jemną za­bawę, na­tomiast je­den kul­tu­ral­ny człowiek to zbyt mało, żeby pod­nieść po­ziom za­bawy chamów. – Ryszard Kapuściński

Im nas niesfrustrowanych więcej, tym szansa na utrzymanie poziomu większa! :* Piona, dziewczyny!