Do tej refleksji skłoniła mnie obserwacja z ostatnich kilku dni. W trakcie poszukiwań pewnej osoby, skorzystałam z portalu społecznościowego jakim jest facebook i otworzyłam okno przeglądarki, w którym wyświetliły się twarze wszystkich moich facebookowych znajomych.

Ponieważ nie wiedziałam, że mogę moje poszukiwania analizować alfabetycznie i w ten sposób zawęzić kryteria & oszczędzić cenny czas, zaczęłam po kolei analizować każde z profilowych zdjęć. Po chwili okazało się, że przyjęłam wyjątkowo nieefektywną metodę, z uwagi na prosty fakt: ok. 30% zdjęć stanowiły zdjęcia twarzy maluchów, a nie ich matek. Ojcowie w większości nie zdecydowali się na taki krok i pozostali przy swoim zdjęciu – uważam, że bardzo słusznie. Jeśli przyjmujemy, że nasz profil na FB jest pewnego rodzaju wizytówką [ a z pewnością jest, bo obok naszego imienia i nazwiska umieszczamy także miejsce pracy, telefon kontaktowy bądź miejsce zamieszkania] to zastanawiam się z czego wynika umieszczanie swojego dziecka w miejscu naszego zdjęcia profilowego?

Nie chciałabym oceniać, dlaczego te kobiety zdecydowały się na taki krok. Bardziej jednak interesuje mnie, czy są one przykładem osób zupełnie zatraconych w macierzyństwie, widzących świat jedynie poprzez pryzmat bycia matką dla swojego dziecka, lub też zostały do tego niejako zmuszone. Gdy decyduję się dalej analizować profil tych matek, widzę na ich Tablicy ogrom podobnych do siebie zdjęć tego samego dziecka. Scrolluję niżej, aby upewnić się, że niczego nie przegapiłam. Jednak na przestrzeni 6 miesięcy nie widzę ani jednego zdjęcia matki. Liczę skrycie na to, że jest ona szczęśliwa w swoim macierzyństwie, ma choć chwilę dla siebie, którą może wykorzystać np. na spokojne odespanie bezsennej nocy lub na długą kąpiel.

Pamiętam jakim luksusem było dla mnie wzięcie prysznica dłuższego niż tradycyjny 3 minutowy, na jaki mogłam sobie pozwolić, nie nasłuchując czy moje dziecko się przypadkiem nie obudziło w międzyczasie. Gdy mój Mąż był na wyjeździe, moja doba była ściśle podporządkowana rytmowi dnia Iventego. Nie było mowy o ugotowaniu dla siebie rosołu lub pójściu na krótki spacer, w celu odetchnięcia od tego codziennego wysiłku, jakim niewątpliwie była dla mnie opieka nad dzieckiem. Skrycie marzyłam o dwóch godzinach tylko dla siebie, o ponownym doładowaniu baterii z napisem „Cierpliwość” i „Spokój”. Niedoczekanie. Ale zawsze z tyłu głowy miałam zapaloną lampkę, która przypominała mi, że dalej jestem kobietą, która np. chce czuć się kobieco. Dres dobry jest, jednak nie mogłam się doczekać ponownego ubrania moich ulubionych jeansów i przewiewnej tuniki. Czerwień na paznokciach też zawsze podreperowywała moje samopoczucie.

Miałam jednak ten komfort, że od wielkiego dzwonu ktoś przyjeżdżał do mnie lub ja ewakuowałam się do moich teściów, aby odetchnąć, odespać, zjeść w spokoju przeżuwając każdy kęs i nie patrzeć się na moje dziecko, jak na przyczynę gorszego samopoczucia.

Miałyście kogoś do pomocy przy maluchach, czy same musiałyście zmierzyć się z niełatwą codziennością, z pieluchami, karmieniem i przytrzymywaniem powiek zapałkami na czele?

I jeszcze jedno, czy Ty = dziecko? Czy to ono Cię definiuje w 100%, a może dajesz sobie także odrobinę przestrzeni dla siebie i swoich potrzeb, tak aby nie zwariować i aby móc cieszyć się macierzyństwem?