A taką miałam być wiecznie uśmiechniętą, zadowoloną z życia mamą mojego dziecka. Zaopatrzoną w tony miłości i kopiaste łychy cierpliwości. Mamą, która mimo gorszego dnia i wiatru wiejącego prosto w oczy zawsze ze stoickim spokojem potraktuje najbardziej abstrakcyjne aktywności mojego dziecka, wyprowadzające z równowagi każdego tylko nie mnie.

A rzeczywistość okazała się być mniej różowa. Bo tym różem i słodkością piejąca byłam na samym początku mojej macierzyńskiej przygody. Prosty sik strumieniowy w twarz, przebieranie w kolejne, piąte już śpiochy podczas jednego kwadransa, dwugodzinny płacz i kolki odrobinę ostudziły mój zapał by być perfekcyjnie cierpliwą i radością s.rającą matką. Sorry.

Chciałam, aby jak po kaczce spływało po mnie wszystko, co stoi na mojej drodze. Miałam zmierzać się z codziennością z wypiętą piersią, przyklejonym do dwóch policzków bananem, odpowiadać na wszystko niczym ugłaskana rusałka znad liliowego potoku.

Ale się nie udało!

Nie udało mi się udawanie przed całym światem, że nic mnie nie rusza!

Że ja jestem ponad to. Ponad to wszystko.

Że moje niewinne i bezbronne dziecko może krzyczeć i miauczeć przez godzin parę, a ja będę mu z rześkością mentosa falsetem śpiewać kołysanki do 4 rano.

Że zniosę wszystko. I jeszcze więcej!

Że oleję niewyspanie, brak siłī i werwy życiowej i jak na prozacu zatańczę przed moim dzieckiem kankana!

Że ja to w ogóle jestem najlepsza, najsilniejsza, wypoczęta, piękna, radosna, zadbana, z libido jak stąd do Księżyca i dla mnie życie to mały pikuś!

Że niby łykam czasami szarą rzeczywistość jak głodny pelikan i proszę o więcej trudów, które przyjmę na klatę!

Że dla mnie moje dziecko to dobro wcielone, ideał chodzący, maluszek niewinny, i może robić ze mną wszystko albo i jeszcze więcej!

Ale jednak nie! Nie udało się.

I nie ryczę z tego powodu w poduchę.

Jestem jak każda normalna matka, z krwi i kości.

Mam gorsze dni.

Miewam gorsze nastroje.

Bywa, że krzyknę i jestem na siebie zła, jak cholera!

Później przytulę to małe ciałko.

Przeproszę.

Ukocham.

Ucałuję to czółko i popatrzę w te dwa małe węgielki, które mnie przepraszają, mimo że nie wiedzą za co. Albo już wiedzą?

Wiem, że to słabość. Wiem, że nie powinnam!

Już nie biczuję się za to. Już nie.

Nie czytam tysiąca poradników o tym, jak wznieść się na maryjne wyżyny macierzyństwa, usłanego melisą i hartem ducha. To nie dla mnie.

Jestem sobą.

Staram się.

Poprawiam się.

Patrzę wstecz i uczę się na błędach. Swoich. Cudzych.

Szukam odpowiedzi.

Biorę 5 wdechów.

Nie pomaga?

Biorę 5 głębszych dodatkowo.

Czasami krzyknę.

Czasami załkam.

Chowam głowę w swoich ramionach.

Ocieram łzy.

„Przegrać i być pokonanym to nie to samo. Przegrywają ci, którzy nawet nie próbowali walczyć, a pokonani są ci, którzy byli zdolni do walki. I taka porażka nie przynosi wstydu. Może być trampoliną do nowych zwycięstw. I jak trafnie to określa José Saramago w twojej książce El amor posible, nigdy nie ma porażek ani zwycięstw ostatecznych, bo dzisiejsza porażka może być jutrzejszym zwycięstwem.”

Nigdy nie będę idealna.

Nigdy nie będę taka, jak ktoś sobie wymarzy, abym mogła być.

Ale zawsze będę kochać i starać się być lepsza.

Dla siebie. Dla nich. Bo warto.

Ale bez tego ciśnienia, które każe być idealną i nigdy nie popełniającą najmniejszych błędów.

P.S. Jeśli udało się Wam zobaczyć dzisiejszy post, zostawcie po sobie ślad na Facebooku czy w komentarzu  ❤ Możecie go też udostępnić swoim znajomym. Dziękuję! :*