Zamknął za sobą wszystkie bieżące i zaległe sprawy. Ubrał się w swoje najwygodniejsze ciuchy. Spakował kompaktowo i powiedział, że rusza w świat. Za przygodą, za poszukiwaniem nieodkrytego, za miłością, za pracą, za lepszym życiem, za beztroską, za wrażeniami, za … . I nie wie kiedy wróci. Wychowywałaś go pół swojego życia. Na samodzielnego, mądrego mężczyznę.

Sama przygotowywałaś go do tej chwili. Zawsze chciałaś, aby był odważny, kreatywny, potrafił wypowiadać na głos swoje marzenia i realizować je. Chciałaś, aby nie bał się problemów, tylko stawiał im czoło. Wiedziałaś, że każdy upadek, uczyni go jeszcze silniejszym. Byłaś pewna, że wstanie, otrzepie się i pójdzie dalej. Właśnie tego go nauczyłaś. Nauczyłaś go także szacunku. Do ludzi, do ich dokonań, przekonań, do świata całego, do odmienności, do … Wzbudzałaś w nim ciekawość świata. Pchałaś w nowe rejony, które mogłyby mu się spodobać. Nie hamowałaś jego młodzieńczego apetytu.

Tymczasem on się spakował. Pożegnał. Ucałował Cię i podziękował za wszystko. Kazał życzyć sobie powodzenia. A Ty stoisz teraz w progu, z ręką w powietrzu żegnającą Go czule. Ręką, która nie była przygotowana na to pożegnanie. Wolałaby właśnie rozsmarowywać masło na kromce chleba i przygotować mu kakao. Stoisz tak sama, dłonią wycierasz łzę. Prędko chowasz wilgotną dłoń do kieszeni, aby nikt nie zauważył, że pęka Ci serce.

Ale nie, nie stoisz sama! Zaraz przybiega do Ciebie Jego młodsza siostra, która każe Ci usiąść i wypić świeżo zaparzoną kawę. A zaraz po niej przybiega Jego brat, który pyta się Ciebie, czy widziałaś może jego sportowe buty do biegania, w których dzisiaj ma zamiar wybiegać złoty medal ;-) Maż poklepie Cię po ramieniu i powie z wiarą wypisaną na twarzy: “Zobaczysz, poradzi sobie. Zawsze wiedziałem, że będziemy za nim tęsknić :-)”

Widzisz, m.in. dlatego chciałabym, aby Ivek miał rodzeństwo.

A Ty, będziesz stała sama?

Boisz się, jak ja, tej chwili? …