Za moment dojdę do tego, skąd to całe moje dzisiejsze wyznanie. Najpierw jednak nakreślę Wam scenkę rodzajową. Byliśmy całkiem niedawno u moich Teściów, którzy wokół swojego domu mają dość sporą działkę. Pomiędzy ziemniakami i krzakami malin znajduje się świeżo wycięte drzewo.

I to właśnie tam, wśród tych trocin i bali w najlepsze bawili się moi dwa synowie. Rzucali się trocinami, szukali robali, wtykali paluchy do każdej możliwej dziurki. Jeden z nich nawet się wspomnianymi trocinami zajadał ku mojemu zdziwieniu, choć po piątym razie już zaniechałam jakiejkolwiek reakcji życząc mu „Smacznego”.

Raz stałam i przyglądałam się temu. Czasami musiałam zareagować i przycupnąć, kiedy wchodziły w grę pewnego rodzaju rękoczyny i walka o to, kto tych trocin zbyt dużo zagarnął pod siebie. Rysowałam im trocinowe szlaczki, pokazywałam gdzie pajączek ucieka i tłumaczyłam, jak to się stało, że żuczek nie ma jednej nóżki. Ponadto próbowałam łagodzić, rozmawiać, zachęcać do wtykania paluchów w kolejne dziurki. Po to tylko, aby był względny spokój a oni mieli z tego frajdę.

Myślę, że w ciągu ostatniego roku, śmiało mogłabym powalczyć o czarny pas jako mediator i negocjator biznesowy. Moje chłopaki dają mi w tym zakresie w tyłek każdego dnia z tendencją wzrostową, powiedziałabym nawet. No więc bawiłam się z nimi i uspokajałam. Oczywiście, cały czas pokazywałam na twarzy mój entuzjam. Wiem, że moi chłopcy uwielbiają, gdy bawię się razem z nimi i frajda wypisana na mojej twarzy również im się udziela. Tak naprawdę jednak nic a nic mnie to wszystko nie kręciło. Powiem więcej: usypiałam na stojąco, ukrywając ziewanie i liczyłam tylko skrycie na to, że przyjdzie niebawem taki moment, że sami będą chcieli wracać do domu, bo nocka właściwie była nieprzespana a ja słaniałam się na nogach. Wyrodna ja! ;-)

Aż tu nagle przychodzi mój Teść. Podpytuje nas, co porabiamy i jakie mamy plany, bo widzi, że świetnie się bawimy, a ja wyglądam na całkiem uradowaną.

Wyciąga aparat i pstryka foty, bo ma nowy sprzęcior.

– Widzę, że świetnie się bawicie?

– No tak, chłopaki są zachwycone!

– Ty chyba też, co nie?

– Yyyyyy… – odeszłam kawałek dalej, aby tylko jeden zainteresowany usłyszał, co mam do powiedzenia. – Szczerze i między nami, to wybitnie się nudzę. – powiedziałam.

– Nudzisz się? Z nimi się nudzisz? – Teść wydawał się niezwykle zaskoczony moim wyznaniem.

Tak, cholera, nudzę się. I przyznaję się do tego nie dlatego, aby sobie ponarzekać tutaj i poskomleć jak na rasową matkę przystało. I nie dlatego to mówię, że brak mi kreatywności. Skoro jesteśmy dorośli, to między sobą możemy chyba szczerze pogadać? Myślę, że szczerości w tej materii nigdy za wiele. Ja naprawdę się nudzę podczas wielu zabaw z moimi dzieciakami. Naprawdę niewiele jest czynności, które udaje mi się ukierunkować w stronę moich dwóch kochanych szkodników, podobających się zarówno mi jak i moim saynalom. Mimo szczerych chęci i często ogromnych pokładów kreatywności, którymi momentami próbuję się wykazać, to nici z tego, co ja bym chciała.

Uwielbiam czytać im książki i opowiadać rozmaite historie, ale w okolicach dwudziestej sekundy jeden i drugi zaczynają mi zaglądać do buzi i starszak zadaje setne już pytanie:

– Mamooo, a dlaciedo za gólami i lasami?

– Bo tam są góry i lasy w tej opowieści.

– A dlaciedo?

– No taki sobie wstęp wymyśliłam.

– A dlaciedo?

:D Czaicie o co chodzi? ;-)

Mój starszak uwielbia resoraki i jeżdżenie nimi po ścianach i innych powierzchniach płaskich jest jego konikiem. Zazwyczaj i mnie wręcza owego resoraka i wtedy razem zdobywamy kolejne ściany. Ze średnim entuzjazmem z mojej strony, serio, choć oczywiście udaję, że jestem najbardziej warkoczącym i hamującym resorakiem na tej planecie. Mój roczniak natomiast uwielbia skakać mi po brzuchu i wkładać do mojej buzi wszystkie przedmioty, które mają potencjał zmieścić mi się w ustach. Te, które tego potencjału nie mają, też próbują zostać wpasowane do nich.

Wiecie co? Nie będę ściemniać, że kręcą mnie te zabawy. Nudzę się przy nich przednio, ale w końcu trudno, abym jarała się nimi jak cukinia na grillu. W końcu dzielą nas prawie 3 dekady, co nie? :D Dlatego nie biczuję się już nic a nic z tego powodu, że leżenie na dywanie i bycie lizaną po twarzy wychodzi mi uszami, albo że jednym z najnudniejszych momentów dnia jest akurat setna zabawa w chowanego, podczas której osobnik chowający się za każdym razem chowa się tam, gdzie od razu jest widoczny :D No taki mamy klimat, że jeszcze parę lat i ponudzę się przednio. Jakoś dam radę ;-)

Żeby było jasne – kocham tych moich dwóch bąbli nad życie! I uwielbiam z nimi spędzać czas. Tylko cholera jasna nie zawsze jest mi z nimi w zabawie po drodze ;-)

Natomiast nie chciałabym się zapędzić w tym moim wnioskowaniu, ale mój Mąż zupełnie odwrotnie do mnie, sprawia wrażenie niezwykle uradowanego trzymając w ręce „pińćsetny” już resorak danego dnia wypowiadając cały czas tę samą warkoczącą kwestię w stylu: „wrrrrrr…. iiiooooooo…iioooooooo….” ;-)

Spokojnie, jeśli okażę się jedyną znudzoną podczas zabawy z dziećmi laską, to jakoś to przełknę. Może się okazać, że wszyscy rodzice aż rwą się do wszelkich kreatywnych działań z dziećmi i uwielbiają do znudzenia powtarzać te samą odpowiedź na to samo pytanie ;-)

Ale znam jeszcze jedną taką, która mówiła mi, że nudzi się podczas zabaw z dzieckiem jak ja, Karina jej na imię. :* I myślę sobie skromnie, że może jest nas tych szczerych i znudzonych więcej?! ;-)