Czytając ten tekst pamiętajcie proszę, że nie sugeruję tutaj nikomu, jak każdy powinien się zachować w stosunku do swoich byłych partnerów. Opowiadam jednostkową historię o tym, jak zachował się mój mąż z moim pełnym poparciem w tym konkretnym przypadku. Wsród naszych bliskich znajomych mamy byłych partnerów, jednak nie takich którzy po X latach próbują kontakt wznowić, akurat wtedy, gdy ich życie jest na zakręcie.
Zanim przejdę do pewnego rodzaju instrukcji, jak wg mnie powinien postąpić nasz mężczyzna, gdy po wieluuu latach odezwie się do nas nasz ex partner, to nakreślę Wam obraz sytuacji i powiem po krótce, kim są dla mnie moi ex. A było ich sztuk kilka.
Zupełnie nie umniejszając roli moich byłych partnerów w tym moim „dorastaniu” do bycia kobietą taką, jaką jestem obecnie, to muszę sprowadzić towarzystwo odrobinę na ziemię. Każdy z tych mężczyzn miał pewien wkład w to, kim jestem obecnie. Nie przeczę. Powiem jednak więcej – całe życie uczę się na błędach i niewątpliwie zaliczam moje epizody z przeszłości do pewnego rodzaju biegu przez płotki. Każdy z tych płotków był lekcją, którą musiałam odrobić. Odrobiłam i … poszłam dalej.
Niektórzy zaraz mogliby mi wypomnieć:
Ale Magda! Nie traktuj tamtych facetów i sytuacji jakby ich nigdy nie było! Nie wolno tak! Przecież byliście sobie bliscy! Nic już do nich nie czujesz, naprawdę?
Byliśmy bliscy – dobrze powiedziane, i zupełnie nic do tych osób nie czuję. I to są właściwe słowa, którym nie dodaję dodatkowego znaczenia. Dla mnie każdy z tych facetów, z całym szacunkiem do ich osoby, ale jest takim słupem przy drodze. Mieliśmy kiedyś świetny czas, ale on już minął. Obrałam kiedyś pewien kierunek w poszukiwaniu optymalnego i jednocześnie największego szczęścia. Po drodze do tego szczęścia minęłam wiele słupów i już za cholerę do niech nie wracam. Dlaczego nie wracam? Bo nie mam takiej potrzeby, ochoty ani nie wiążą mnie już z tamtą sytuacją żadne emocje. Wyzbyłam się ich wraz z nowymi okolicznościami. Ci mężczyźni to dla mnie obcy już ludzie, na których nie zwracam uwagi. Traktuję ich dokładnie tak samo jak mijających mnie na ulicy przechodniów. Jestem im po prostu życzliwie neutralna.
Muszę podkreślić pewną bardzo dla mnie istotną sprawę: nie jestem jedną z tych kobiet, które swoje byłe związki będą w serduszku pielęgnować i przy chwilach zwątpienia czy w czasie trudów życia będą je rozpamiętywać i na nowo reaktywować w myślach. Po latach doświadczeń wyrobiłam sobie pewien nawyk, który bardzo mi służy i jest moim świadomym działaniem: każdy związek, który się zakończył, niejako grubą krechą oddziela stary etap od nowego etapu mojego życia. Nie ma wspominek, nie ma pamiątek, nie ma żadnego wzdychania czy dreszczy. Jestem „kobietą bez serca” w tym względzie, jakby to mogli niektórzy powiedzieć, i cholernie się z tego cieszę, bo to ułatwia budowanie życia na nowo.
Moi byli partnerzy wielokrotnie próbowali odnawiać kontakt ze mną, choćby tylko pro forma, zagajając „A co tam Madzia u Ciebie? Wszystko gra i buczy?” Jak się okazywało póżniej zawsze byli wtedy na jakimś życiowym zakręcie i szukali „pocieszenia”, a ja z twarzą pokerzysty odpowiadałam wtedy, że nie mogę być bardziej szczęśliwa niż jestem obecnie, co zwykle demotywowało tych meżczyzn do dalszych wynurzeń.
Dlaczego o tym wszystkim piszę? Często podsyłacie do mnie historie i pytacie, co bym zrobiła na Waszym miejscu, gdy na horyzoncie pojawia się Wasza miłość sprzed lat. Nagle po 10 czy piętnastu latach odzywa się zbłąkany facet, któremu akurat źle w życiu i oczekuje, że może spotkacie się z nim na kawę. Poza tym jestem również świeżo po mailu od jednego z moich ex, który wyczaił mnie gdzieś przez przypadek w jednym z internetowych mediów, i postanowił do mnie napisać po ponad 10 latach pytając „Co u mnie słychać?”.
Co zrobiłam po otrzymaniu maila, w którym odezwał się mój były i dopytywał o moje losy, swoją drogą bardzo neutralnie i życzliwie? Przeczytawszy te kilka zdań, zdecydowalam że w tym konkretnym przypadku nie zignoruję tego. W ramach wyjątku pokazałam tego maila mojemu Mężowi. Po czym mój mąż widząc, że nie wiem, co robić, zapytał mnie, czy może na tego maila odpowiedzieć. Przystałam na jego propozycję. Miałam pewne opory na początku – nie chciałam, aby kierowały nim żadne emocje. Jak się okazało zupełnie bezpodstawnie się o cokolwiek martwiłam. Widzę, że oboje stoimy po tej samej, stabilnej stronie. Oto treść maila:
Cześć ABCD,
Tutaj XYZ, mąż Magdy. Magda poinformowała mnie, kim jesteś. Nie chcę wchodzić w jakieś daleko idące argumentacje więc napiszę Ci krótko. Nie widzę żadnego sensownego powodu na odnawianie kontaktu z Tobą. Życzę powodzenia na własnej ścieżce życia.
Cieszę się, że oboje stoimy po ten samej stronie i nie mamy oporów, aby załatwiać temat krótko, kulturalnie i bez zbędnego owijania w bawełnę. Co zresztą spotkało się z absolutnym zrozumieniem drugiej strony.
Bo „Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr” ;-)
