To niesamowite jak fakt posiadania lub nieposiadania dziecka może ludziom namieszać w głowach. Nigdy nie sądziłam, że dziecko może być tak wybitnie utrudniającym życie okazem, którego należy się wręcz wystrzegać.

Jako singiel nie przepadałam za obcymi dziećmi, jednak z racji posiadania dużo młodszego rodzeństwa, z widokiem płaczących, skomlących, rzucających się na ziemię dzieciaków byłam otrzaskana. Nie ukrywam, że były momenty, że wolałam napić się kawy w ciszy, bez towarzystwa drących się maluchów. Unikałam wtedy miejsc „kids friendly”. Każda kawiarnia bez podjazdu czy małą powierzchnią była wtedy na moim celowniku. Jednak nigdy nie było tak, że płaczące czy biegające dziecko było dla mnie problemem w sensie stricte. Kiedy potrzebowałam się pouczyć w ciszy i napić espresso, wybierałam miejsca do tego przeznaczone. Kiedy umawiałam się na biznesowe spotkania z kawą w tle, też wybierałam odpowiednią lokalizację. A kiedy było mi wszystko jedno, kto będzie moim sąsiadem stolik obok, to liczyłam się z tym, że trafię zarówno na głośno rozmawiających Chińczyków, którzy w dupie będą mieli fakt, że bywają zbyt głośni, jak i wrzeszczących wniebogłosy dzieci, czy niedosłyszące małżeństwo w podeszłym wieku, które komunikuje się ze sobą krzykiem, bo za aparatem słuchowym nie przepada.

Moja tolerancyjność w tym względzie poszła jeszcze o kilka kroków dalej, kiedy spędziłam trochę lat na obczyźnie. Mówi się, że podróże kształcą. Cholera, coś w tym jest. To właśnie podczas kilku lat intensywnego podróżowania zorientowałam się, że w kwestii tolerancyjności, otwartości i życzliwości mogę się jeszcze wiele nauczyć. Niesamowita była dla mnie cierpliwość Amerykanów względem obcych małych dzieci, czy życzliwość Anglików względem nie rozumiejących ich ojczystego języka obcokrajowców. Obserwowałam te zachowania i wdrażałam w życie.

Nie zapomnę jednego lotu ponad dekadę temu, podczas którego kilkulatek darł się bez pamiętania. Jego rodzice dwoili się i troili, aby go uspokoić. Chłopiec wpadł w szał, nad którym nikt nie mógł zapanować. Swoja drogą mój Syn wpadł w podobny szał na trasie Sztokholm – Miami. 12 godziny nieprzerwanego ryku bez powodu. Wracając jednak do wspomnianego lotu z małym chłopcem – po godzinie ostrych wrzasków doszłam do wniosku, że zamiast siedzieć bezczynnie za rodzicami i ich dzieckiem, to wezmę chłopca na kolana, aby go uspokoić. Jaki był skutek? W spokoju i chichocząc przez kolejne trzy godziny próbowaliśmy się dogadać po angielsku i nauczyłam się od małego Fabio kilkunastu włoskich słów. Zamiast narzekać i przewracać oczami, zorientowałam się, że może uda mi się jakoś sytuacji pomóc. I udało się! Okazało się, że chłopiec był dzieckiem autystycznym. Ucieszyłam się, że mogłam jakoś zaradzić sytuacji, mimo że prognozy były na początku kiepskie, a pewnie takich zachowań mają jego rodzice od groma.

Dlaczego w ogóle dzisiaj o tym piszę?

Nie dalej jak wczoraj na jednej z facebookowych grup, której jestem członkiem, dotyczących jedzenia w Krakowie, pewna kobieta zadała pytanie:

W sumie sama byłam zainteresowana wątkiem, bo i ja szukam miejscówek, gdzie moje dzieciaki rozerwą się, albo będą miały kącik dla siebie, a ja w spokoju wypiję kawę. Dlatego zaczęłam czytanie wątku grupowego i …  oczom moim nie mogłam uwierzyć!

Co prawda część wypowiedzi została skasowana najprawdopodobniej przez samych autorów, jednak kilka kwiatuszków zostało. Dodam tylko, że miałam wrażenie do tej pory, że członkami tej grupy to ludzie na poziomie. Kulturalni, pasjonaci jedzenia i obyci w świecie. Hmmm…

Niesamowite, jak wiele osób to zwyczajnie propsowało i traktowało zapewne jako elokwentną i celną odpowiedź na zadane pytanie.

Kiedy zobaczyłam kolejny kwiatuszek, zaczęłam przecierać oczy ze zdziwienia.

Czas spojrzeć prawdziwe w oczy – my, rodzice małych dzieci, nie jesteśmy mile widzianym towarzystwem dla niektórych kawiarnianych gości. Doszłam do wniosku, że tak samo jak i nie przepadają oni za dziećmi w restauracjach, tak samo nie będą przepadać za każdym, kto odbiega od przyjętych przez nich norm. Myślę sobie głośno, że może zamiast tworzyć miejsca dla rodzin z dziećmi, warto by było, aby jednak powstawały lokale dla osób, które zwyczajnie nie są tolerancyjne.

Tymczasem muszę zmartwić wszystkie te osoby, które pod podanym wątkiem, próbowały dać do zrozumienia osobie pytającej, że dla nas rodziców to są place zabaw, ewentualnie małpie gaje a kawę to my możemy sobie pić, jednak albo na wynos albo z termosu.

Dlaczego muszę ich zmartwić? Ponieważ ja z moim stadem płaczących dzieci będę chodzić tam, gdzie mi się podoba, do czego zresztą namawiam i z uporem maniaka będę namawiać wszystkich moich znajomych i Czytelników ;-)