Przed kilkoma miesiącami, będąc jeszcze w ciąży, spotkałam się z sytuacją, która dała mi do myślenia. Przyznam szczerze, że nie tylko wybitnie mnie zaskoczyła, ale jednocześnie zasmuciła.
Ja tu pitu pitu na tym moim blogu o tym, jaka to ja jestem nieskalana i idealna, matka trójki już dzieci, a tymczasem prawda, jak to zwykle z prawdą bywa, leży po środku.
Mężczyźni to są tacy gadżeciarze. Zazwyczaj kierują się praktycznymi pobudkami. Większość mężczyzn, których znałam, miała totalnego fioła albo na punkcie elektroniki albo majsterkowania.
Sytuacja z wczoraj. Ja padam na twarz. Powłóczę nogami i próbuję ogarniać mieszkanie tak, aby o 21.00 móc się całym impetem i wszystkimi moimi kilogramami walnąć bezwładnie na sofę. Mój M. buja Gaię w huśtawce zrobionej z fotelika samochodowego i lin wspinaczkowych.
Jestem jedną z tych osób, które najskuteczniej uczą się na własnych błędach. Dopiero jak się mocno sparzę, to decyduję się zmienić zdanie ;-) Grunt jednak, że jestem reformowalna i mocne argumenty przemawiają do mnie. Kiedyś nawet argumenty nie pomagały ;-)
Sytuacja sprzed kilku dni. Obudziłam się i standardowo, jak to mam ostatnio w zwyczaju – wstałam lewą nogą, to znaczy wszystko mnie wkurzało. Dlaczegóż to? Otóż postanowiłam poprzedniego wieczoru odpuścić sprzątanie w kuchni. Co poskutkowało tym, że jak do niej weszłam z rana, to szlag jasny mnie trafił :D
Powiem Wam, że odkąd tylko pamiętam byłam święcie przekonana, że mam wzrok po moim dziadku, który przez większą część swojego życia miał sokoli wzrok, a pierwsze okulary zaczął nosić baaardzo późno. Zresztą, kochany dziadek do końca życia miał nawet wszystkie zęby, co jest chyba w naszym kraju wynikiem ponadprzeciętnym :-)
Nie ściemniając tutaj i nie robiąc z siebie skromnej i uciśnionej przyznam, że raczej uchodzę za ogarniętą kobietę w kwestiach kosmetyczno-urodowych.
