*post archiwalny
Przyznaję bez bicia, że nie jestem matką idealną. Począwszy od narodzin mojego pierworodnego Syna, a skończywszy obecnie na moim drugim juniorze, popełniłam masę błędów.
Wieczory w naszej rodzinie to klasyczny standardzik. Ja w okolicach 18.00 piszę post blogowy, mój M. w tym czasie zajmuje się dziećmi. Następnie ja przejmuję maluchy, a on wtedy zajmuje się swoimi obowiązkami.
Kiedy słyszę raz po raz te co jakiś czas powtarzane banialuki prawiące o tym, że w macierzyństwie trzeba mieć umiar. Że powinna istnieć jakaś granica troski i miłości do dziecka, albo że nie można się zagalopować w tym wszystkim, bo rozpieścimy, rozbestwimy, to momentami nie wierzę moim uszom.
Pierwszy raz przeczytałam o tym na forum rodzicielskim, którego jestem członkiem. A przypomniałam sobie o nim przed kilkoma dniami, gdy mój M. wrócił z Australii i zrelacjonował mi rozmowę ze swoją znajomą.
Jeśli gramy w tej samej drużynie, w której każdy z zawodników śpi zaledwie kilka godzin na dobę, często snem przerywanym a jego dzieci wstają wcześniej od wiejskich kogutów, to ten post przygotowałam specjalnie dla Ciebie. I dla siebie również ;-)
Już kolejną godzinę płaczę. Chowam się przed dziećmi, żeby nie widziały, że cokolwiek się zmieniło. Mama przecież nie może płakać. Przecież to z radości chcę budować ich wspomnienia. Nie z cierpienia, nie z bólu, nie z łez. Czytaj dalej
Są takie sytuacje, w których padam na podłogę i nie mogę się z niej podnieść. Nadal nie mogę się otrząsnąć ;-) po mojej ostatniej wieczornej wizycie w aptece, w której kolejka była ostatnio dłuższa niż ta po mięso sprzed trzydziestu lat.
Odkąd mój starszy syn pojawił się na świecie, jednym z moich “problemów” zaprzątających moją głowę [ a jak wiadomo, o takie nietrudno przy pierwszym dziecku ;-)] było to, że chciałabym, tak jak inne znane mi mamy, nosić moje dziecko w nosidle.
