Miałam ten temat zupełnie pominąć, bo cóż ciekawego może być w porodzie i jego obocznościach, ekhmm ;-)… ale wysłaliście mi tak wiele maili z pytaniami o różne kwestie, że doszłam do wniosku, że zdecydowanie szybciej i sprawniej mi to pójdzie, jak napiszę o tym na blogu.

Nie ukrywam, że z odpisywaniem na maile mam ostatnio spore problemy. Deficyt czasowy level hard!

Dopiero jak zaczęłam pisanie tego postu, to zorientowałam się, że wyjdzie z niego chyba jakaś epopeja dlatego, aby nie przynudzać i też nie zajechać klawiatury, podzielę sobie to na dwie części i zaraz wracam do Gai – cycoholika, jak się okazało :D

Jeśli nie lubicie prywaty i poruszania intymnych spraw, to w tym momencie możecie przerwać czytanie, bo będzie tego aż nadto :-D

Poród przez cc, jak to poród.

Zapowiadało się, że zwyczajnie przyjdę do szpitala na umówioną godzinę. Przygotują mnie, użyją skalpela i później wszystko potoczy się standardowo. No ale nie byłabym sobą, gdyby wszystko było zgodnie z planem! :D

Cesarkę miałam zaplanowaną na 27.12 a wykonać ją miała pani doktor, która prowadzi moją ciążę. Zaplanowaliśmy ją po świętach, z racji tego że termin porodu naturalnego wg obliczeń wychodził w okolicach 5.01.2018 a Gaia miała być małym gabarytowo dzieckiem, dlatego chcieliśmy jej dać jak najwięcej czasu na to, aby nabrała masy.

Od początku grudnia zaczęłam przebierać nogami i wyrywać włosy z głowy udając, że jestem zupełnie spokojna i zaprawiona w boju ;-)

„Co to dla mnie trzecia cesarka.” – mówiłam sobie w myślach.

Tymczasem w środku często byłam pełna obaw, co poskutkowało nawet tym, że w końcówce ciąży ubezpieczyłam się dodatkowo na wypadek nieszczęśliwych wypadków i innych historii rodem z thrillera! Cóż poradzić na ciążowe schizy Matki Polki :D

Przygotowania do świąt zaczęliśmy na spokojnie.

Przyjechać mieli tylko teściowie. Dlatego ja nawet palcem nie ruszyłam w kwestii gotowania. Większość dań zamówiłam w zaprzyjaźnionym miejscu (co wyszło taniej niż bym robiła sama, tak na marginesie, dlatego nie wiem, czy nie powtórzę tego za rok :D) i mogłam spokojnie leżeć do góry brzuchem, co zresztą czyniłam z przerwami na ogarnianie bajzlu po dwójce dzieci przed czym mnie odwodził mój Mąż, ale jak tylko znikał mi z pola widzenia, to ja dalej swoje.

Jeszcze w piątek przed świętami byłam na KTG i badaniu ginekologicznym, na którym okazało się, że … mam 1,5 cm rozwarcia. Jak to usłyszałam, to się (kolokwialnie to ujmując) ze strachu pos..ałam. Dlatego postanowiłam do środy tylko leżeć i oddychać.

W sobotę przed świętami mieliśmy jeszcze zaplanowane nagranie lajtowego i krótkiego materiału video, do którego to nagrania … już nie doszło! Tak zaczęło mi wariować ciśnienie krwi (a miałam nadciśnienie w ciąży), że nagrania musiały zostać odwołane i nie było zmiłuj. Lekarka zagroziła mi, że to już nie są przelewki i mam otrzeźwieć zamiast ciągle jechać jak na petardzie. Nie miałam wyjścia, bo zagroziła zostawieniem mnie w szpitalu. Ze mną czasami tylko groźbą, bo prośby nie skutkują.

Wigilię spędziłam jak na tykającej bombie trzymając się kurczowo myśli, że muszę wytrzymać do 27.12 i koniec kropka!

Nawpieprzałam się (wybaczcie to moje słownictwo) tych wszystkich bez, serniczków i uszek, i opchnięta po sam korek poszłam spać. Ale za cholerę nie mogłam zasnąć, dlatego ja jak to ja, wyszłam z wyra i jak przystało na durną babę w ciąży jeszcze kładłam sobie o 23.00 z minutami monofazę na paznokcie :D Ogarnęłam sobie pazury i po 1-wszej z minutami poszłam do wyra.

Przykryłam się kołdrą, zamknęłam oczy i … zasnęłam :D Normalka. Ale o 3.30 z minutami nagle otworzyłam oczy. Pamiętam ten moment: budzę się, patrzę na zegarek. Jest 3.30. I nagle czuję, jakby mój pęcherz zawiódł!

Tylko, że to nie był pęcherz. Poczułam, że właśnie chyba zaczęło się coś, co miało się zacząć dopiero za dwa dni.

Co prawda to nie było standardowe chlupnięcie wód płodowych, jak to zazwyczaj bywa, ale raczej coś na kształt lekkiego chlupnięcia, które każe Ci się zastanowić, czy się posikałaś czy jednak za kilka(naście) godzin zaczynasz rodzić :D Po lekkim zastanowieniu i powtórzeniu się sączenia po raz drugi w kolejnych minutach uznałam, że nie mogę dalej się samooszukiwać i godzina zero właśnie wybiła.

I w tym momencie nogi zrobiły mi się jak z waty i przypomniałam sobie, że moja torba jest co prawda spakowana, ale jeszcze nie do końca :D Lekkie drżenie rąk i nóg, stresik przedporodowy. Zaczęłam dla uspokojenia w ciemnościach googlować [miejcie dla mnie litość! :D], czy jak odchodzą wody to jest znak, że trzeba jechać do szpitala.

Doktor Google potwierdził moje obawy. „Babo, możesz śmiało ruszyć dupsko i zacząć się ubierać do szpitala.”

Ja jeszcze dla wzmocnienia przekazu wysłałam mojej lekarce smsa z pytaniem, czy mam jechać do szpitala, doskonale wiedząc, że raz – pewnie mi nie odpisze, bo są święta a dwa – od miesięcy mi powtarzała, że za nic nie mam rodzić na święta, bo jej … nie będzie w Krakowie! Jak na złość … To była moja bolączka numer jeden. Przepowiednia, która zaczęła się samoistnie spełniać…

Obudziłam mojego M. szepcząc mu:

– Słuchaj, odeszły mi wody.

Ledwo oczy otworzył i nie ogarnął chyba, dlatego powtórzyłam mu, że mi wody odeszły.

– Naprawdę? -zapytał.

– No nie, tak tylko na niby mi odeszły… – odpowiedziałam.

A chłopak jak się zerwał na równe nogi, tak już na tych zerwanych nogach pozostał przez kolejne dni mając całą świąteczną familię na głowie :D

Ja poszłam pod prysznic, gdzie poczułam pierwsze skurcze, co już utwierdziło mnie w przekonaniu, że ja naprawdę niebawem urodzę a o 27.12 mogę zapomnieć.

Później dopakowałam torbę do końca. Obudziliśmy teściów (aby się opiekowali chłopcami do powrotu M. ze szpitala). Teściowa jeszcze mnie poratowała na odchodne chusteczkami do nosa (bo ja chora, zakatarzona i kaszląca – bez komentarza. doprawdy nie ma nic przyjemniejszego niż sobie soczyście kaszlnąć zaraz po cesarskim cięciu…) i skarpetkami [bo ja sama nie posiadam takowych, serio :D] i pojechaliśmy do szpitala.

Tak mnie M. wkurzał głupkowatą gadką, że miałam jechać taxówką [ach te ciążowe hormony :D], ale jakoś w rezultacie zawiózł mnie na porodówkę we własnej osobie.

Szpital maluchny, a nie jak te dwie poprzednie fabryki, w których rodziłam moją dwójkę chłopców. Zapukaliśmy. Chwilę w cichej poczekalni poczekaliśmy i nagle zjawił się ktoś, kto przypominał personel medyczny.

Pani zaprosiła mnie do pokoju i zaczęła zbieranie informacji. Która ciąża, który poród. Jaka waga. Jakie leki. Jakie choroby. Jakie operacje. Jakie uczulenia. Zadzwoniła po lekarza, który chyba musiał zdrowo kimać na wyższym piętrze, bo dodzwonić się do chłopaka nie mogła. Przyszedł dopiero po jakimś czasie, ale wyglądał wczorajszo w dodatku był „bucem”, który miał niedawno mleko pod nosem a pozerstwu jego nie było końca… W międzyczasie ona zaprosiła mnie na samolocik, aby mnie zbadać dogłębniej.

Jak już zeszłam z „samolocika” pani przyjmująca mnie do szpitala nie mogła pohamować śmiechu, czego jej się zresztą nie dziwię, bo sama do dzisiaj mam z tego niezła polewkę i biję się w pierś, że mnie zdrowo poniosło.

Dlaczego miała ze mnie niezłą bekę? :D

Otóż kiedy w domu odeszły mi wody, ja, jak to ja, ubrałam majciochy i założyłam pergaminowego discreeta (czyli wkładkę) łudząc się, że ona będzie w tych okolicznościach pełniła rolę niczym kalifornijska tama na jednej z rzek :D

Dlatego jak pielęgniarka mnie zobaczyła, to skwitowała mnie krótko acz dosadnie:

– Pani, z taką wkładką to na dyskotekę, a nie na porodówkę. Dam tu pani coś rozsądniejszego.

I ledwo powstrzymując śmiech wręczyła mi gruby, długi i pewny porodowy podkład, który okazało się, że za kilka sekund spełnił swoją rolę, bo ten mój dyskotekowy discreet w jednej sekundzie poszedłby z prądem moich wód płodowych, które mnie znienacka znowu nawiedziły :D

to be continued.

CZĘŚĆ DRUGĄ znajdziecie tutaj.

CZĘŚĆ TRZECIĄ znajdziecie tutaj.