Partnerem tej części postu jest mój Mąż.
Zacznę od słowa wstępu. Potraktujcie je proszę jako intro, bo ma ono za zadanie nakreślić Wam, z czym się borykam i jak postanowiłam temu zaradzić. Sprawa nie jest dla mnie trywialna. Bądźmy ze sobą zupełnie szczerzy – dotyczy nie tylko mojego samopoczucia, ale również tego jak postrzegam samą siebie i jak radzę sobie z codziennością.
Niewiele kobiet zdaje sobie sprawę planując ciążę, jak wybitnie istotna jest to kwestia. Po dwóch ciążach wiem, że prawdopodobnie jest to jedna z najważniejszych składowych, dzięki której możemy mieć niejako gwarancję względnego spokoju.
Nie jestem szczęściarą, której dzieci były nocnymi aniołkami i łaskawie po wieczornym karmieniu szły na długie kimono.
Odkąd prowadzę bloga mam świadomość, że część opisywanej przeze mnie codzienności nie jest tylko moją własnością. Z każdym opublikowanym zdjęciem i postem niejako dzielę się z Czytelnikiem tym, co jest mi cholernie bliskie. Dzielę się tym z Tobą, postawmy sprawę jasno.
16.15. Już od dwóch godzin patrzę na dyżurny zegar w salonie i nie wierzę. Byłam pewna, że jest dwudziesta. Leżę z nimi na dywanie i bateryjki mam wyczerpane. Byle do 20-stej!
Za moment się okaże, że jestem kolokwialnie to ujmując „nietolerancyjna pipą”, która zamiast kreować w sieci ugłaskane opinie nawracające tłumy, to zgadza się z tymi, którzy tolerancyjni w tej kwestii nie są.
Gotuję się w niektórych sytuacjach, o których za moment. Powiedziałabym nawet, że nie tylko się gotuję, ale wręcz szlag jasny mnie trafia i mam ochotę delikwentowi opowiadającemu takie bzdury strzelić prawdą między oczy.
Ja nigdy nie byłam żywieniowym omnibusem dotyczącym diety najmłodszych. Biję się w pierś. Pewnie mógłby psy wieszać na mnie każdy dietetyk. I każdy z nich wyszukałby coraz nowsze błędy przeze mnie popełniane. W rezultacie postawiono by publiczną diagnozę: „Wyrodność do kwadratu” ;-)
