Pomalutku przeprowadzamy się do nowego m..
:-)
Naszego Tatę prądy powietrzne ponownie wywiały heeeeee…een daleko, za górę, za rzekę. Tym razem zawitał na Alasce, dokładnie tam gdzie grasują niedźwiedzie. Do ich codziennych rytuałów należy np.szperanie w kontenerach na śmieci w poszukiwaniu łakomego kąsku. Jednego takiego niedźwiadka mamy już w domu, w wersji pluszowej, i obśliniasz go przy każdej okazji. Mam tylko wielką nadzieję, że uszy, oczy oraz pozostałe niedźwiadkowe członki uchowają się i przetrwają Twoje napaści a nie wylądują któregoś razu w czeluściach ifkowego brzuszka :-)
[A propos niedźwiedzi – nie zapomnij przypomnieć Tacie aby opowiedział Ci swoją przygodę z takim jednym niedźwiadkiem ;-) ]
Na Alasce oprócz atakujących niedźwiadków spotkać można także łososie, choć w tym wypadku ’wypatrzenie ich’ będzie bardziej właściwym słowem. Podczas naszej ostatniej Skype’owej rozmowy z Tatą mieliśmy okazję zobaczyć skaczącego do wody łososia. Zwinne z nich bestie. Podczas gdy Ty zimowałeś jeszcze w maminym brzuszku, Twoja rodzicielka zjadła kilku kolegów rzeczonego łososia. Smaczne z nich kąski…
Dość już opowieści na dobranoc ;-) O więcej szczegółów dopytamy Tatę już pojutrze. A tymczasem hyc! do łózka!
Od urodzenia Ifka minęły ponad 3 miesiące. W tym czasie blizna po cesarskim cięciu zdołała mi się podgoić [ choć i z tym przeboje były i nadal nie jest różowo], moja psyche jest na +110%, część nadprogramowych kilogramów poszła w niwecz [część została], i najważniejsze: nareszcie w 100% karmimy się piersią.
I ta ostatnia składowa determinuje to, jak podchodzę do tematu mojej wagi, odchudzania i całej reszty. W moim przypadku występuje pewna zależność: jeśli nie zjem dobrze zbilansowanego, sytego posiłku – pokarmu mieć nie będę, jeśli zjem za mało – wyprodukuję tego pokarmu stanowczo za mało na potrzeby mojego syna, co prowadzi do obustronnych frustracji. Dlatego też jem regularnie i nie ograniczam się w zdrowych przekąskach pomiędzy posiłkami. Piję baaardzo dużo płynów [ prawdopodobnie 3-5 razy więcej niż przed ciążą] i uwaga: zaczęłam zwalczać lenia ćwiczeniowego.
Zmiana, przełomem zwana, nastąpiła wczoraj. Wsiadłam na orbitrek i zaczęłam pedałować. I z każdym ruchem ręki i nogi było mi coraz lepiej*. Poczułam przypływ energii, która mam nadzieję pomoże mi w systematyczności. Spociłam się okrutnie – ale to był dowód na to, że nadałam sobie tempo [ także dowód na to, że kondycja słabiusieńka]. Nigdy nie byłam typem sportowca, za wyjątkiem okresu nastoletniego, gdy trenowałam taniec towarzyski. Bieganie nie dla mnie, nordic walking – potrzebuję do tego kompana, sama kijkami machać nie będę.
15 minut. 2 razy dziennie. Taki jest plan na ten tydzień. W następnym tygodniu zwiększam obciążenie i wydłużam trening. Podobno wystarczy wytrzymać 21 dni a po tym czasie organizm sam dopomina się ćwiczeń. Liczę na to i wyczekuję tego momentu z niecierpliwością :-)
Nie mam zamiaru obserwować spadku wagi na wadze. Moje samopoczucie i ciuchy będą wskaźnikiem, który będzie określał postępy. I z tym się dobrze czuję.
Ćwiczę rano i wieczorem, tuż po karmieniu gdy Młody śpi. Podobno to zmniejsza zawartość kwasu mlekowego i toksyn w mleku matki, które są produkowane w trakcie ćwiczeń.
*[A Młody podczas ćwiczeń leżał w leżaczku i patrzył na matulę dziwnym wzrokiem. ]
Wish me luck! ;-)
