post archiwalny
Nie wiem czy podobnie do mnie odbieracie pewną sprawę, którą zaraz spróbuję Wam przybliżyć. To dość bliski mi temat i coraz częściej dotyka mnie pośrednio i bezpośrednio.
Często, zupełnie błędnie, wydaje nam się, że pewne sprawy i nasze relacje z innymi są nam dane na zawsze. Że będziemy mogli bez końca obracać w naszych dłoniach tę monetę, która wiele ma imion. Bo przecież do tego przyzwyczaja nas ta nasza cholernie różowa rzeczywistość.
Jesteśmy z Ivkiem po intensywnej przygodzie na trasie Wrocław-Gdańsk & Gdańsk-Wrocław z Polskimi Kolejami Państwowymi. Nie ukrywam, że kiedy wpadłam na ten odkrywczy pomysł, aby dojechać do Gdańska koleją [skąd planowaliśmy wylot do Norwegii] byłam chyba wtedy na jakimś adrenalinowym haju, który totalnie mnie omamił.
A taką miałam być wiecznie uśmiechniętą, zadowoloną z życia mamą mojego dziecka. Zaopatrzoną w tony miłości i kopiaste łychy cierpliwości. Mamą, która mimo gorszego dnia i wiatru wiejącego prosto w oczy zawsze ze stoickim spokojem potraktuje najbardziej abstrakcyjne aktywności mojego dziecka, wyprowadzające z równowagi każdego tylko nie mnie.
Etap dzieciowego gadżeciarstwa chyba mamy już z M. za sobą. [Mamy? ;-) ] Te dwa lata z Ivkiem mam nadzieję nauczyły nas tego, aby nie pielęgnować w sobie zbieractwa a kompletować przedmioty, których będziemy używać, to po pierwsze. Po drugie: takie, które nie są atrapami przedmiotów a wykazują się dobrą jakością i mają potencjał, aby posłużyć także naszemu drugiemu dziecku, i nie zepsują się w akcji.
Przed zajściem w ciążę nie przypuszczałam, że można się dobrze bawić będąc matką. Nastawiłam się psychicznie na to, że pierwsze kilka lat będzie pasmem wyrzeczeń, nieprzespanych nocy i niedojedzonych posiłków. Czułam, że to raczej może być pewnego rodzaju życiowa misja, przypisana na własne życzenie rola, w którą trzeba wskoczyć i przyjąć na klatę wszystko, co się z nią wiąże. A nie żadna tam genialna zabawa, przy której będę zrywała boki, tańczyła jak szalona i uśmiechała się na widok mojego dziecka o każdej porze dnia i nocy.
Udało nam się dojechać w jednym kawałku do Ivka pradziadków. Zazwyczaj bywamy u nich zdecydowanie za krótko i za rzadko. Dziwnym trafem w tamtych okolicach zasięg internetowy różnorakich sieci jest na tyle słaby, że ja i M. – jako osoby totalnie zależne od internetu, a w szczególności mój M., nie możemy sobie pozwolić na to, aby spędzać tam tygodnie.
Własnymi ręcami! Złapać za szyję i mocno nim wstrząsnąć! Uszczypnąć, strzelić raz po nosie, a raz po karczychu! Dać klapsa za wszystko i za nic! Oblać wodą i śmigusa zrobić mu o poranku! Włożyć jajko do buta i udawać, że to nie ja! Trzasnąć za nim drzwiami i potłuc wszystkie na nim talerze!
