Bardzo rzadko otrzymuję maile od mężczyzn i w sumie wcale się temu nie dziwię. Często w moich postach ostrzę sobie pazury na męskiej populacji, a to na pewno nie zachęca facetów do tego, aby czytać moje wypociny, które uderzają w ich męskie ego.
To są te sytuacje, w których nie poznajemy samych siebie. Niby wszystko jest między nami dobrze, a jednak jakby nam czegoś brakowało. Wszyscy dookoła myślą, że między nami „gra i buczy”, tymczasem okazuje się, że jest zupełnie odwrotnie!
Nigdy nie zapomnę sytuacji, której byłam świadkiem kilka lat temu. To było upalne lato, ja w zaawansowanej ciąży z moim Teośkiem. Ledwo dysząca i ledwo poruszająca się, jak to często bywa w ostatnim trymestrze ciąży. ;-)
Planowaliśmy to już dość długo. Pisząc „długo”, mam na myśli jakoś od tygodnia. :D Gaia nasza jest już odstawiona od piersi (w kolejnym poście muszę Wam opowiedzieć o moim patencie, który zadziałał!). Chłopcy przesypiają prawie całe noce (nie licząc tych epizodów, kiedy we dwójkę pchają się do naszego łóżka i w rezultacie budzimy się z M. połamani i nieżywi :D). Sytuacja prawie idealna. ;-)
Ta historia i te informacje mnie przytłoczyły. Na prośbę Dominiki zdecydowałam się jej historią podzielić z Wami. Przyznam się Wam bez bicia, że ja nie miałam o tym zielonego pojęcia. :( Biję się w pierś! Gdyby nie mail od Dominiki dalej bym żyła w niewiedzy. Co więcej – w pierwszych latach mojego życia niemalże rokrocznie byliśmy z rodzicami nad morzem i nigdy nie spotkałam się z taką przestrogą.
Zanim usiadłam do napisania tego tekstu, musiałam zrobić dwa wdechy. Ta sprawa to mój czuły punkt. Niektórzy powiedzą, że jestem przewrażliwiona i stąd to moje rozgorączkowanie.
Sytuacja sprzed kilku dni. Byliśmy z dzieciakami w parku poza Krakowem. Młoda w piaskownicy, Junior i Starszak na drabinkach. Najpierw stałam przy nich, bawiłam się grabkami, patykami i kamieniami, ale nie będę ściemniać, że byłam tym zachwycona. :D
Od tygodnia nie mogłam się już doczekać, aż napiszę ten post. Już miałam go publikować tydzień temu, ale za cholerę nie mogłam go dokończyć, bo potrzebowałam ciszy i skupienia, a ostatnio moje dzieci za nic nie współpracują. ;-)
