Historia sprzętów RTV i AGD w naszej rodzinie jest bujna. Pisząc „bujna” nie mam na myśli tylko tego, że jest „ciekawa”. ;-) Otóż nie przesadzę jeśli napiszę, że naprawdę trudno znaleźć rodzinę, która zaliczyła w swojej „rodzinnej karierze” tak wiele sprzętowych wpadek, jak moja rodzinka w latach 2011-2015. :D
W dzisiejszym wpisie podzielę się z Wami specyfikami i recepturami, które w ostatnim roku zrobiły u mnie furorę. Pisałam już Wam wielokrotnie, że coraz mocniej przyglądam się tematom dotyczącym wspierania organizmu w sposób naturalny. Ruch na świeżym powietrzu (o ile jest świeże, rzecz jasna, a zimą szczególnie bywa z tym różnie…), odpowiednio zbilansowana dieta, dbanie o to, by nasze wyniki były w normie, unikanie cukru, który wpływa negatywnie na zdolność białych krwinek do odpierania ataków patogenów oraz receptury, które rpomagają nam w tym, aby funkcjonować na co dzień w zdrowiu. Czytaj dalej
Druga połowa listopada to czas, kiedy moje dzieci bardzo intensywnie zaczynają zastanawiać się, co tym razem chciałyby dostać w prezencie od Mikołaja. Cieszę się, że ta świąteczna, mikołajowa magia cały czas jest dla nich wciąż żywa. Pisanie listów do Mikołaja jest dla nich niezwykle emocjonujące. Mój siedmioletni Starszak w tym roku samodzielnie napisał swój pierwszy, naprawdę długi list. Z kolei pięcioletni Junior zdecydował, że w tym roku jego list będzie rysunkowy, bo wg jego słów:
„Mikołaj ma tak dużo pracy, że na pewno nie ma czasu na czytanie długich listów! Ja mu wszystko narysuję!”
Przy okazji tych ważnych dla mnie zmian, które wprowadziłam w naszym domu, by zadbać o środowisko, opowiem Wam również historię z sierpnia, która miała miejsce w jednym z krakowskich marketów. Na szybko podczas większych zakupów spożywczych i chemicznych zatrzymałam się również na dziale z tekstyliami, bo chciałam zaopatrzyć mojego Starszaka w strój na w-f, czyli biały t-shirt i granatowe spodenki.
Wspominałam Wam we wrześniu, że zaszła we mnie pewnego rodzaju zmiana. Dla niektórych z Was nie będzie to nic wielkiego, jednak dla mnie jest to zdecydowanie krok milowy, który udało mi się pokonać. Jaka to była zmiana? Postanowiłam, że zamiast zamartwiać się, jak przejdziemy tę jesień i zimę pod względem zdrowotnym (autentycznie martwiłam się bieżącą sytuacją w kraju…) to postanowiłam działać zamiast rozmieniać się na drobne. Czytaj dalej
Wiecie, że jak tylko usiadłam przed laptopem ze świadomością, że dzieciaki już śpią, a ja na chwilę mogę Wam opowiedzieć, co u nas, to autentycznie od tego momentu mam cały czas rogala na twarzy i cieszę się na to nasze wieczorne spotkanie na blogu. :-)
Tak czytam Wasze komentarze pod jednym z moich postów na Facebooku, który opublikowałam wczoraj, dotyczących zdalnego nauczania i … doszłam do wniosku, że naprawdę nie powinnam marudzić. Na pewno jeszcze nie teraz!
Słuchajcie! WAŻNE! Czy w obecnej sytuacji, gdy nauka zdalna nie tylko obowiązuje klasy 4-8, ale również 1-3, i kto wie,…
Posted by szczesliva.pl on Friday, November 6, 2020
Powinnam się cieszyć, bo wiele z Was nie ma jednego dziecka szkolnego jak ja tylko kilkoro, a w domu jeden laptop. Zdarza się, że nie macie ani jednego tableta czy też laptopa, i próbujecie łączyć się z telefonów komórkowych. Część z Was mieszka na wsi, gdzie zasięg internetowy jest mizerny. Są również i takie dziewczyny, które mają w domu małe dzieci w wieku 1 i 2 lata, a pozostała dwójka chodzi do klas 1-3.
Z kolei jeszcze inne dziewczyny mają w domu 8 latka i 9 latka i nie przysługuje im już urlop opiekuńczy, dlatego też zmuszone są iść do pracy i będą musiały 8-letnie dziecko zostawić w domu, bez nadzoru. Te przypadki mogłabym mnożyć i mnożyć, bo każda z sytuacji jest na swój sposób trudna…
Są i takie dziewczyny, dla których obecna sytuacja nie jest niczym nowym bo od lat ich dzieci są w tzw. „edukacji domowej” i świetnie sobie z tym radzą. Mają często ten komfort, że mają wolny zawód i nie pracują np. w szpitalu czy jakimś urzędzie, gdzie trudno o elastyczny czas pracy.
Wiecie, co? Nie dziwię się, że ta sytuacja nas wszystkie w pewien sposób przerasta, że wywołuje u nas złość. Że nagle wali się cała nasza organizacja. Walą się nasze zasady. Wali się ten skrzętnie przez nas od lat układany świat, który za wszelką cenę próbowałyśmy sklejać dzień po dniu.
Kiedy dowiedziałam się, że mój pierwszoklasista pójdzie od poniedziałku na zdalne nauczanie, łzy złości i bezradności napłynęły mi do oczu i myślałam, że głowa mi dosłownie wybuchnie. Nie takiego pierwszego roku w szkole życzyłam mu jeszcze kilka miesięcy temu. Trzymam się jeszcze jakiejś złudnej nadziei, że może moje przedszkolne dzieci zostaną w przedszkolu i nikt nie ogłosi tej całej „kwarantanny narodowej”. Tak na marginesie – nie wiem, kto wymyślił ten „termin” kwarantanny narodowej, ale chyba chciał w innych wzbudzić strach. Udało mu się ze mną, muszę przyznać, bo poczułam autentyczny strach, kiedy po raz pierwszy usłyszałam ten słowotwórczy wynalazek… Myślę jednak, że ta cała „kwarantanna narodowa” to tylko kwestia czasu i zaczynam psychicznie się do niej przygotowywać. Przestaję się jej bać. Zaczynam się pomału do niej przygotowywać. Ta zmiana nastawienia w mojej głowie okazała się dla mnie zbawienna.
Wczorajszy wieczór spędziłam na rozmyślaniu, co to będzie. Jak my to wszystko posklejamy. Jak to z moim M. zorganizujemy, żeby móc jednocześnie pracować, pomagać dzieciom w nauce, kojąc ich nerwy, by sobie nie wchodzili w drogę i by ten wspólny czas nie był dla nas organizacyjną traumą, a możliwie jak najbardziej przyjemnym i efektywnym czasem. Wszystko okaże się w praniu.
Doszłam do wniosku, że co ma być, to będzie. Że muszę się nastawić na tygodnie, a może nawet miesiące wyrozumiałości i taranowania rzeczywistości z uśmiechem na ustach tak, aby się wewnętrznie nie spalać.
Wiecie, co zrozumiałam? Że to nie tylko ja jestem „ofiarą” tej sytuacji. To przede wszystkim moje dzieci ucierpią, bo to im będą odbierane rzeczy, które służyły ich rozwojowi. Jeszcze w następnym tygodniu mają basen, treningi judo. Ale i to za chwilę może im zostać zabrane. Dlatego moim zadaniem jest teraz sprawić, byśmy z tego wszystkiego wyszli z tarczą, a nie na tarczy. Będę się dwoić, troić, ale obiecałam sobie, że nie dam się zastraszyć obecnej sytuacji. Nie takie problemy mieli nasi przodkowi i dawali radę. Do dzisiaj pamiętam opowieści mojego nie żyjącego już dziadka, który opowiadał mi swoje wojennego wspomnienia. Dlatego wiem, że choć nasze obecne problemy wydają się być dla nas Mount Everestem, to w skali problemów całego świata wcale nie są takie duże.
Znam kilkoro lekarzy pracujących w szpitalach i oni w większości twierdzą, że ta kwarantanna to konieczność, bo im brakuje sprzętu, rąk, wolnych łóżek i sił. Że zapaść całego systemu to kwestia dni.
Dlatego też doceniam każdy dzień. Każdy dzień, który kończymy wspólnie, całą naszą piątką. Każdy dzień, który kończymy w zdrowiu. Kolekcjonuję każde przytulenie zaciskając przy tym pięści będąc jednocześnie pewna, że dam radę. Bo my damy radę, kochani! Kiedy trzeba to włącza nam się tryb czołgu i nic nas nie zatrzyma. Często, gdy czytam Wasze historie, to ogarnia mnie taka kobieca pewność, że rozwalacie system, bo włączacie szósty bieg, kiedy trzeba, i wygrywacie codzienność.
Ja już przygotowałam się na najbliższe dni. Mam już zapasy melisy. Znajdzie się i lampka wina na wieczór. Ale najważniejsze, czym zamierzam kończyć każdy dzień, to wdzięcznością za to, że kolejny dzień jest za nami i został spędzony możliwie najlepiej w dobie sytuacji, z którą nam przyszło się mierzyć.
Ja wiem, że będzie ciężko. Z tym już się pogodziłam. Ale teraz chcę, żebym w ramach tego trudnego czasu nie zapomniała, że nic nie jest w stanie mnie zatrzymać.
Damy radę! Ściskam! :*
Rok 2019. Rok, w którym podziały społeczne są jeszcze bardziej widoczne niż w roku 2018. Niemalże codziennie tablica Facebookowa moich znajomych wypluwa mi linki prowadzące do rozmów przeprowadzanych w Pytaniu na Śniadanie (programu Telewizji Polskiej), gdzie w studio pojawiają się znani mi blogerzy, vlogerzy, influencerzy. Razem z prowadzącymi spijają sobie z dziubków dyskutując na tematy ważne i mniej ważne. Rok 2020 pokazuje tę samą tendencję.
