Jeśli czytaliście mój apel, który umieściłam na blogu 2 sierpnia, dotyczący „mamy patrzącej w telefon na placu zabaw”, to jest duża szansa, że chcecie poznać dalszy ciąg tamtej historii. A jeśli go nie czytaliście, to możecie przeczytać tę historię tutaj.
Są takie chwile, kiedy patrzę na siebie z boku i widzę, jak zmieniłam się na przestrzeni ostatniej dekady i … jak cały czas się zmieniam! I wiecie co? Może niektórzy pomyślą sobie teraz, że jestem zadufana w sobie, zbyt pewna siebie i niepotrzebnie się teraz afiszuję pisząc poniższe wersy,
Kiedy czytam niektóre Wasze komentarze, szczególnie te od rodziców dzieci w wieku szkolnym, w szczególności nastolatków, to dociera do mnie ta ukryta prawda w tym oklepanym już dla wielu frazesie:
„Małe dzieci – mały kłopot. Duże dzieci – duży kłopot.”
Dla jednych z Was nie będzie to nic odkrywczego i powiecie mi, że Ameryki to ja tą metodą nie odkrywam. ;-) Ale może dla drugich okaże się równie dobrym rozwiązaniem jak dla nas? Kto wie! Powiem Wam, że odkąd ja z moim M. stosujemy tę metodę, to NARESZCIE przestały mnie irytować wieczory, w trakcie których moje dzieci wchodzą na wyżyny kreatywności robiąc wszystko, aby tylko nie pójść spać o ustalonej porze! ;-)
Mogę na palcach jednej ręki policzyć znane mi kobiety, które nie mają z tym problemu. Przyznam szczerze, że jakiś czas temu w ogóle się nad tym nie zastanawiałam. Dlaczego? Bo (jeszcze) nie musiałam!
W ostatnich latach omija mnie to całe okołokomunijne szaleństwo. Większość moich znajomych i część rodziny zdecydowało albo zupełnie zrezygnować z tego sakramentu z racji swoich przekonań, albo odroczyć go w czasie, by sprawdzić, czy dziecko jest gotowe przyjąć ten sakrament.
Nie wiem, czy w Waszym przypadku jest podobnie, ale przyznam się Wam, że myślałam, że po 2020 i 2021 roku może być już tylko lepiej. To były dwa lata, które dosłownie i w przenośni „przeczołgały” mnie i moich znajomych zarówno pod kątem prywatnym jak i zawodowym, a co za tym idzie finansowym również.
