Ivcio, przechodzisz samego siebie! Charakterrrna bestia z Ciebie, nie da się ukryć. Najpierw czarujesz rodziców, a później stawiasz wymagania! Stąpamy z Tatą po rozżażonych węglach, wiemy o tym ;-)
Wzo-ro-wo przeszedłeś drobną niedyspozycję zdrowotną! Syropy i inne paskudztwa połykałeś z gracją godną smakosza owadów.
Nie lubię ciach, z którymi trzeba się bawić niemal 2 godziny [za wyjątkiem sernika nowojorskiego! mniam!]. Tym razem postawiłam na szybkość przygotowania, podczas gdy Młody smacznie drzemał sobie popołudniowo. Długość jego drzemek jest nieprzewidywalna toteż trzeba się sprężać, jeśli chcemy zrobić coś produktywnego w tym czasie. Chrzanię dietę, jest niedziela! ;-P
Naszą kochaną Europę obleciałam, przyznaję, i żadne przesiadki ani opóźnienia mi nie straszne, ale obawiam się, że to co wyczynia nasz Tata, to można nazwać oblatywactwem wszechczasów! ;-P Otóż, aby postawić swoje dwie nogi w Nowej Zelandii trzeba najpierw zdrowo nadwyrężyć swoje cztery litery!
Ivku, przez ostatnie dwa tygodnie tuliłeś się do mnie jak nigdy. Gdy leżymy razem, Ty przysuwasz się by być bliżej, kładziesz swoją główkę na mój brzuch i trwasz tak w bezruchu przez dłuższą chwilę. Już nie szarpiesz mnie za włosy, jak kiedyś ;-)
Co jakiś czas, [ czytaj:
Nie mam sumienia patrzeć na mojego Syna kierującego w moją stronę swoje wielkie oczyska, błagalnie dopominającego się o jedzenie, podczas gdy my właśnie pałaszujemy jakieś pychoty domowej roboty. Od kiedy potrafi piszczeć i groźnie warczeć – od tego dokładnie momentu ja zaczęłam gotować mu obiady. Facet głodny = facet zły – u nas to się sprawdza w 100%.
Już gruuubo po pierwszych świętach naszej szczeslivej trójcy. Było cuuudnie! Było rodzinnie. Wspólne ubieranie choinki! Wisiały nieśmiertelne cukierkowe sople w sreberkach, ponad 50-cio letnie bombki, haftowane ozdoby, prawdziwe szyszki! Na stole dumnie stała ponad stuletnia zastawa porcelanowa! Prezenty nawet były ;-)
Czytam kilkanaście blogów, na których jedną z przewodnich tez macierzyństwa jest: „Kobieto-matko, posiadanie dziecka nie usprawiedliwia Cię od tego, aby nie pracować zdalnie! „, „Dziecko nie przeszkadza w pracy!”, „Nie zapominaj o sobie, o swoim życiu zawodowym – dziecko i Ty na tym skorzystacie!”. I wiem jedno: dla mnie jest to bullshit. Podkreślam: dla mnie. Sprawdziłam to i „it doesn’t work for me, sorrrry…”
